தமிழ் படும் பாடு

ஆர். எஸ். மணி

நான் ஒன்பதாம் வகுப்பில் படித்துக் கொண்டிருந்தபோது கிழக்கு ஜெர்மனி நாட்டைச் சேர்ந்த Grid Zawadski என்னும் பெண் என்னுடைய ‘பேனா தோழி’ யாக இருந்தாள். அவளுக்கு கடிதம் மூலம் தமிழ் சொல்லித்தர முயன்றபோது, தமிழின் ஒலிகளைப் பற்றி விளக்க முயன்றேன். அதன் விதிகளை விளக்கிச் சொல்ல எனக்கு யாரும் இல்லாததால் நானே எழுத்துக்களையும் வார்த்தைகளையும் உச்சரித்துப் பார்த்து, பார்த்து விதிகளை எழுதினேன். ஆறு வல்லினங்களும் ஆறு மெல்லினங்களை மணந்து இல்லற வாழ்க்கை நடத்துவதைக் கண்டேன். அவைகளுக்கு ஒன்றுக்கும் மேலே உச்சரிப்பு இருப்பதையும், அவை ஒரு விதியின்படி நடப்பதால், ஆங்கிலம் போலில்லாமல், இன்னொருவர் சொல்லிக் கேட்காமலேயே வார்த்தைகளை உச்சரிக்க முடியும் என்பதையும் பார்த்தேன். மனைவியுடன் வரும் கணவன் இனிமையாக நடந்துகொள்வதைப் போல, தான் மணந்த மெல்லினத்தை அடுத்துவரும் வல்லினங்கள் மென்மையாவதையும், தமிழின் இனிமையே ‘ழ’வில் இருப்பதையும், அதை மொழியின் பெயரிலேயே வைத்திருக்கும் ‘அழகை’ வியந்தேன்.

சமீப காலத்தில் தமிழின் உச்சரிப்பைப் பற்றி யாருமே கவலைப்படுவதாகத் தெரியவில்லை. தெலுங்கு பாடகர்கள் தமிழ் திரைப்படத்தில் பாடத்தொடங்கியதிலிருந்து, ‘சொல்லு’ என்பது ‘ஸொல்லு’ என்றும் ‘சம்மதமா’ என்பது ‘ஸம்மதமா’ என்றும் பரவலாக உச்சரிக்கப்படுவதும், ழ/ள, ல/ள, ன/ண வித்தியாசமில்லாமல் பேசுவதும் வேதனை தருகிறது.

சில வருடங்களுக்கு முன்னே, “தமிழ்ப் பேச்சு, என் மூச்சு” என்று ஓர் இயக்கம் தொடங்கலாமா என்றுகூட நினைத்தேன். இப்போது யாரோ அப்படி ஒன்று துவங்கியிருப்பதாக நினைக்கிறேன்.

இப்பொழுது போகும் திசையில் சென்றால் தமிழ் எப்படி மாறும் என்பதை கற்பனை செய்து ஒரு சிறு கட்டுரையைப் சில வருடங்களுக்கு முன்னால் எழுதினேன். நகைச்சுவைப் போர்வையில் இருந்தாலும் மன வேதனையில் பிறந்த எழுத்துகள் இவை. அதை இத்துடன் இணைத்திருக்கிறேன்.

“How Hamilton became a barber”

or “வாழ்க வழமுடன்”

I have always been concerned about the future of Tamil. Not in the field

of literature – because there are quite a number of extremely capable

scholars taking care of it – but rather Tamil’s future in the field of

Phonetics. Although not apparent now, the problems lie in wait.

In fact, I have already seen a glimpse of these problems, and if we do not

immediately take the necessary steps, we will no longer recognize our

language as it is heard or written now.

Let me first recount a true-life story which has a lot in common with

my concern mentioned above.

Those of you, who lived in Madras a few decades ago, may know the story

of the strange transformation of Hamilton into a barber. For those who

do not, the story goes as follows:

Hamilton was a prominent Englishman who lived in India during the

British Raj. He was so well known that ‘Hamilton Bridge’ was named in his

honor.

Over the many years since the dedication, local Tamils repeated the

name of ‘Hamilton bridge’ enough number of times to distort it

to “அம்பட்டன் ப்ரிட்ஜ்” (Ambattan bridge). This in no way is meant

to blame the Tamils for the metamorphosis. After all, both ‘Hamilton’

and ‘bridge’ are foreign words to Tamil language. If the British

could have the audacity to change திருவனந்தபுரம் to

Trivandrum or வாராணசி to Benaras, we Tamils have every right to take

liberties with the pronunciation of Hamilton.

In any event, as time passed on, the city grew and with it, Madras’s

public transport system. In fact, Ambattan bridge became one of the

destinations for bus routes. When the transport authorities decided to name the

bus stop, they knew enough English to translate “அம்பட்டன்” as “barber”.

Remember that they were not acquainted with Sir (or Lord) Hamilton. As time

had removed him from the scene, Hamilton was not present to object to the

change of his profession either. And so, the name board on the

front and rear of the bus read as “அம்பட்டன் வாராவதி”.

Years later, someone in the transportation department decided to

translate the name back into Engish. The name was promptly changed to

“Barber’s Bridge”.

More years passed, and a curious researcher wanted to know about

the famous barber in whose memory the bridge had been named. It was then

that the name Hamilton re-surfaced. Now all is well and Hamilton has been

reinstated to his rightful place, and the barber is gone.

Now let us turn our attention to the problem on hand.

If you glance at the heading to this article, you will read two Tamil

words: வாழ்க வழமுடன். ‘வாழ்க’ is fine. What is ‘வழமுடன்’? As

we are all familiar with this famous greeting/blessing, we know that it should

read ‘வளமுடன்’. Then why is it written differently? I initially

thought it was a misprint. However, upon reflection, I realized the reason behind

the grand “blessing.”

The person who wrote the pamphlet always pronounced the letter ‘ழ’ as ‘ள’. If he were to say the words “பழுத்த பழம் பள்ளத்தில் விழுந்தது”,

He will say, “பளுத்த பளம் பள்ளத்தில் விளுந்தது”.

If he sits down to write the sentence, some of the ‘ள’s in his spoken words

would be written as ‘ழ’s and some as ‘ள’s. If one is not careful, things could

get mixed up. That was what happened in the case of “வாழ்க வழமுடன்”.

When the word ‘Hamilton’ turned into ‘barber’, it followed this path:

‘Hamilton’ (English) to ‘ambattan’ (Tamil) to ‘barber’ (English).

The changes occurred because of the corrupted pronunciation.

There was an exchange between two different languages.

In case of the transformation of ‘வளமுடன்’ to `வழமுடன்’, it was

done within Tamil language itself. The reason is again, corrupted pronunciation.

There are other persons that do not make any distinction between

‘ள’ and ‘ல’. I knew a man who ran a school for children in Madras.

My children studied there for a few years. Every year, during the

annual school day celebration, he would get up and begin his address

invariably with the words:

” எங்கல் பல்லியில் படிக்கும் பில்லைகலே!”

And it is also not uncommon to hear people getting mixed up with the

letters ‘ண’ and ‘ன’.

The other day, I started picturing a person having trouble with all

these sounds. When I went to bed that night, I had an unusual dream in

which a proud looking Tamil gentleman led me through a long corridor.

At the end of the passage stood a large crystal ball. The gentleman

asked me to gaze intensely into the ball, and I slowly realized that I could

see the words: கி.பி. 2153.

As I continued to gaze at the crystal ball, the following Tamil words appeared:

கள் தோண்றி நின்ற காழத்திலேயே புகலோங்கி செலித்த

நம்மொளி வால்க! வழர்க!!

The gentleman said that if I continued to gaze at the crystal, it would

allow me to time travel another century more into the future. There,

I was told, I would have the rare opportunity to witness a much more

refined form of Tamil writing. Before I could respond, I woke up from my dream.

I am glad that it was only a dream!

——————————————————————————–

Note: The above article was written in a lighter vein to emphasize

the importance of correct pronunciation to preserve the beauty and

integrity of our mother tongue. If it has hurt anyone even slightly, please

forgive me.

அன்புடன்,
ஆர்.எஸ்.மணி
(கேம்ப்ரிட்ஜ், ஆன்டேரியோ, கனடா)

பதிவாசிரியரைப் பற்றி