காதல் நாற்பது – 28
என் காதல் கடிதங்கள் !
மூலம் : எலிஸபெத் பிரௌனிங்
தமிழாக்கம் : சி. ஜெயபாரதன், கனடா
வடித்த என் கடிதங்கள் யாவும்
செத்த காகிதங்கள் !
வாய் பேசாதவை,
வெளுத்துப் போனவை ! ஆயினும்
உயிருடன் உள்ளன இன்னும்,
நடுங்கிய வண்ணம் !
பதறும் எனது
கைகள் கயிற்றை அவிழ்த்துக்
கடிதங்கள்
கால்மேல் விழ விட்டன !
இந்த கடிதம் சொன்னது :
“நான் அவரது கண்கள்
காணும்படி இருக்க வேண்டுமாம்”.
ஒருநாள் குறித்து நண்பர் போல்
வசந்த காலத்தில்
வந்தென் கையைத் தொடுவதாய்
வாக்களித்தார் !
ஒரு சிறு சந்திப்பு ஆயினும்
அதற்கு ஏங்கி
அழுகை வந்தது எனக்கு !
மெல்லிய இந்தக் காகிதம்
சொல்லியது :
“கண்ணே உன்னை நேசிக்கிறேன்,” என்று
கடந்த என் வாழ்வின் மீது
கடவுளின்
எதிர்கால இடித்தாக்கல் போல்
வீழ்ந்தேன் ! குறுகினேன் !
“நான் உனக்குரியவன்,” என்று
நவிலும் அடுத்த கடிதம்.
விரைவாய்த் துடிக்கும் என் நெஞ்சில்
தேங்கிக் கிடந்து
வெளுத்து போனது எழுத்து மை !
அடுத்தொன்றில் இப்படி:
“ஓ என் காதலி !
உன் வாய்ச் சொற்கள் பயன்படா” என்று;
அப்படிச் சொல்லியது
உறுதி யாயின்
இறுதியில் துணிவோடு எதிர்ப்பேன்
மறுமுறை.
************
Poem -28
Sonnets from the Portuguese
By: Elizabeth Browning
My letters! all dead paper, mute and white!
And yet they seem alive and quivering
Against my tremulous hands which loose the string
And let them drop down on my knee to-night,
This said,–he wished to have me in his sight
Once, as a friend: this fixed a day in spring
To come and touch my hand . . . a simple thing,
Yet I wept for it!–this, . . . the paper’s light. . .
Said, Dear, I love thee; and I sank and quailed
As if God’s future thundered on my past.
This said, I am thine–and so its ink has paled
With lying at my heart that beat too fast.
And this . . . O Love, thy words have ill availed
If, what this said, I dared repeat at last!
**********
