காதல் நாற்பது – 34
உன்னை நாடும் என்னிதயம்
மூலம் : எலிஸபெத் பிரௌனிங்
தமிழாக்கம் : சி. ஜெயபாரதன், கனடா
‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’
அதே குழந்தை உளத்துடன் பதில் உனக்கு
அளிப்பதாய்ச் சொன்னேன்,
பிறரைப் போல் நீயும் என்
பேர் சொல்லி அழைப்பதால் !
வீணான வாக்குறுதி அது !
அதுவே தான் !
வாழ்க்கைச் சூழ்நிலையால் கொந்தளித்துக்
குழப்பம் அடைவதா ?
முன்பு நீ என்னைக்
காண வரும் போது பதறி
நானோடி வந்ததும்
புன்சிரிப்போடு
பூக்களை உடனே நழுவ விட்டதும்,
விளையாட்டில்
கலந்திடாமல் சட்டென விட்டு
விலகியதும்
உனக்குச் சொன்னேன் !
பின்பு நாடக முடிவில் தணிந்து போய்
என் போக்கிலே போனேன் !
இப்போது நான்
அப்படிப் பதில் கூற நேர்ந்தால்
மரண எண்ணத்தை அறவே
துறப்பேன் !
தனிமைத் தவிப்பி லிருந்து
நான் விடுபடுவேன் !
ஆயினும் இன்னும்
உன்னைத்தான் நாடிச் செல்லும்
என்னிதயம் !
ஏனெனச் சிந்திப்பாய் !
நல்வினை ஒன்று மட்டுமின்றி எனது
எல்லா
நல்வினை களையும் எண்ணிப்பார் !
உன் கை ஆசி வழங்கட்டும்
என் உன்னத பணிக்கு !
குருதி போல் எந்தக்
குழந்தை காலும் விரையாமல்
உலவ விடு !
************
Poem -34
Sonnets from the Portuguese
By: Elizabeth Browning
With the same heart, I said, I’ll answer thee
As those, when thou shalt call me by my name–
Lo, the vain promise! is the same, the same,
Perplexed and ruffled by life’s strategy?
When called before, I told how hastily
I dropped my flowers or brake off from a game,
To run and answer with the smile that came
At play last moment, and went on with me
Through my obedience. When I answer now,
I drop a grave thought, break from solitude;
Yet still my heart goes to thee–ponder how–
Not as to a single good, but all my good–
Lay thy hand on it, best one, and allow
That no child’s foot could run fast as this blood.
**********
