–மாதவ. பூவராக மூர்த்தி.

ஹோட்டல் பற்றி அடிக்கடி எழுதுவதால் இந்தத் தலைப்பு உங்களுக்கு இன்னொரு ஹோட்டல் மனிதரைப் பற்றி என்று நினைக்க வைக்கக் கூடும். இல்லை,  ஆனால் இவரும் நிறையப் பேருக்குச் சாப்பாடு போட்டவர். இன்று நான் உங்களோடு முகநூலில் சரளமாகக் கட்டுரைகளை அடித்துக் கொண்டிருக்கிறேன் என்றால் அதற்கு “சின்ன ஸார்” என்று எங்களால் அன்போடு அழைக்கப் படும் திரு ராமநாதனும் அவரின் ஷண்முக விலாஸ் டெக்னிக்கல் இன்ஸ்டிடியூட்டும் தான் காரணம்.

12th-typewriter_12_1752701eஅது ஒரு காலம் அப்போதெல்லாம் எஸ்.எஸ்.எல்.சி முடிந்தவுடன், பாஸ் ஆனவர்கள் கல்லூரி படிக்க இயலாதவர்கள், பெயிலானவர்களின் சரணாலயம்தான் இந்த டைப்ரைட்டிங் இன்ஸ்டியூட்கள்.  எங்களூரின் மத்தியில் அமைந்திருந்த அந்த இன்ஸ்டியூட்தான் பலரை டைப்பிஸ்ட்களாகவும், ஸ்டெனோவாகவும் பெரிய கம்பெனிகளில் சேர்த்துவிட்டது. சென்னை, கல்கத்தா, பாம்பே, ஜெம்ஷெட்பூர் போன்ற பெருநகரங்களில், பெரியநிறுவனங்களில் ஓய்வு பெறும் போது அதன் தலைமைப் பொறுப்பை வகித்தவர்கள் டைப்ரைட்டிங், ஷார்ட் ஹாண்ட் படித்தவராக இருப்பார்கள்.

கல்லூரி படிக்கிறவர்களும் படிப்பு உதவுகிறதோ இல்லையோ டைப்ரைட்டிங், ஷார்ட்ஹாண்ட் உதவும் என்று உபரியாக இன்ஸ்டிடியூட்டில் சேருவார்கள், சேர்க்கப்படுவார்கள். நானும் அப்படித்தான் சேர்ந்தேன். ஆனால் எதையும் முழுதாக முடிக்காத என் வரலாறு இதிலும் தொடர்ந்து.  லோயர் பாஸ் ஆனபிறகு ஹையருக்குப் போய் கோட் அடித்து முடித்துக் கொண்டேன். இருந்ததாலும் அந்த அனுபவம்தான் என்னை வங்கியில் கிளார்க் கம் டைப்பிஸ்ட் ஆக்கியது.

அது ஒரு காலம் மிகவும் இனிமையான காலம் என்று தான் சொல்ல வேண்டும்.  எதிர்காலம் பற்றிய கனவுகள் எதுவும் இல்லாமல் நிகழ்காலச் சின்னச்சின்னச் சந்தோஷங்களில் லயித்த காலம். கனவுகள் மனதில் வழிந்து கொண்டிருந்தது. வாலிபம் வந்த வயது பள்ளிக் கட்டுப்பாடுகள்.

தொலைந்து கல்லூரியில் சேர்ந்த பிறகு கிடைத்த மாணவ சுதந்திரம், டிராயர் போக வேஷ்டி,முழுக்கைச் சட்டை, கைகளில் புதிய வாட்ச், புதிய சைக்கிள். அவ்வப்போது பார்த்த புதுப்படங்களில் வந்த பாடல்களைச் சந்தோஷமாக உதடுகள் முணு முணுத்த காலம். காலேஜ் நண்பர்கள் சேர்ந்தார்களே என்றுநானும் ஷண்முக விலாஸில் சேர முடிவெடுத்தேன்.

ஒரு நாள் மாலை நாலு மணிக்குப் போய் சின்ன ஸார் என்று எங்களால் அழைக்கப் படும் ராமநாதன் அவர்களிடம் பேசி பணம் கட்டிவிட்டு வந்தேன்.“எத்தனை       மணி ஷிப்ட் வருவே?” என்றார். ஆறு மணிக்கு என்று சொன்னேன்.

காலை ஆறுமணிக்குச் சைக்கிளில் போய் இறங்கினேன். உள்ளே எனக்கு முன் வந்து சிலர் பலவிதமான வேகத்தில் பல விதமான நிலைகளில் டைப்ரைட்டர் முன் அடித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். சிலர் பால பாடம், சிலர் லோயர், சிலர் ஹையர், நிறைய மிஷின்கள் காலியாக இருந்தன. புதுப் புதுமெஷின்கள். நான் வந்து நின்றதும் மூலையில் ஒரு மிஷினை பிரஷ்ஷால் துடைத்துக் கொண்டிருந்தவர் எழுந்து வந்தார். ஹாலில் புது மிஷின்களைக் கடந்து அழைத்துப் போய் ஒரு பழைய மிஷின் முன் நிற்க வைத்தார். எல்லா மிஷின்களும் ஒரே அளவான டேபிளில் வைக்கப் பட்டிருக்கின்றன.எல்லாவற்றிற்கும் முன் உயரமான ஸ்டூல்கள் இருந்தன.

அந்த நேரத்திலேயே சின்ன ஸார் ஃப்ரெஷ்ஷாக இருந்தார். அன்று மட்டுமல்ல அதன் பிறகு ஷண்முக விலாஸில் நான் கழிந்த பல மாதங்களிலும் அவரைஅப்படியே காணக்கிடைத்தது. நிர்மா வேஷ்டி, அதைவிட வெண்மையான கட் பனியன், கோவைப் பழம் போன்ற சிவந்த அழகான உதடுகள். சுருட்டைமுடியுடன் கூடிய தலை. நெற்றியில் ஒரு விபூதிக் கீற்று.

அவர் ஸ்டூலில் உட்கார்ந்து “பேப்பர் கொண்டு வந்திருக்கியா?” என்றார்.”இல்லை” என்று தலையாட்டினேன். பக்கத்து டிரேயிலிருந்து ஒரு பேப்பர் எடுத்து நிமிஷமாய் மிஷினுக்குள் சொருகினார். அது விருட்டென்று போய் இருத்திக் கொண்டது. எதையோ அசைக்க மேல் மார்ஜின் போக இடது ஓரத்தில்தயாராக நின்றது.  அதில் கட கட என்று நான்கு வரி இடம் விட்டு அடித்து ஐந்தாவது வரியில் நிறுத்தினார்.

230313  halda typewriterஅவர் எழுந்து என்னை உட்கார வைத்தார். என் கையைப் பிடித்து அந்தப் பழைய மிஷினின் கீ போர்டில் வைத்தார். இடது கை சுண்டு விரலை A என்றபட்டனில் பொருத்தினார். அதன் அடுத்த இடங்களில் மீதி மூன்று விரல்களைப் பொருத்தினார். இரண்டு பட்டன் தள்ளி வலது கையின் ஆட்காட்டி விரலை‘J” வில் வைத்து அடுத்த மூன்று விரல்களுக்கும் இடம் தந்தார். “நான் அடிச்ச மாதிரி Asdfgf ;lkjhj வரிசையா அடி” என்றார்.

நான் இன்ஸ்டிடியூட்டில் சேர்ந்தால் புது மெஷினில் எடுத்த வுடனே வார்த்தைகள் அடிக்கச் சொல்லிக் கொடுப்பார்கள் என்று ஆசையோடு வந்த எனக்கு சட்டை போடாத இந்த வயசான மிஷினுக்கு முன்னால் உட்காரவைத்தது ஏமாற்றமாக இருந்தது. எனக்கு முன்னால் சேர்ந்த நண்பர்கள் இதைப் பற்றிஎன்னிடம் சொல்லவே இல்லை. இன்ஸ்டிடியூட்டில் நிறையப் பாவாடை தாவணி போட்ட பெண்கள் வருகிறார்கள் என்றும் அதில் நிறையப் பேர் பார்க்கஅழகாக இருக்கிறார்கள் என்றும் சொல்லத்தெரிந்த அந்த மடையர்களுக்கு இதைச் சொல்ல நேரமில்லை போலிருக்கிறது.

நான் மனசுக்குள் வேண்டிக்கொண்டு அடிக்க முயற்சித்தேன். சுண்டு விரல் தனியாக அழுந்த மறுத்தது. மோதிர விரலை துணைக்கு அழைத்தது.அதன்விளைவாக இரண்டு டைப் கம்பிகள் நான் எதிர்பாராத விதமாக எழுந்துகொண்டிருந்தது.அழுத்தியபடியே சின்ன ஸாரைப் பார்த்தேன். அவர் “ஒவ்வொருவிரலா அழுத்தணும்.” என்றார். அடுத்த முயற்சியில் ஒரு கம்பி எழும்பியது போதிய அழுத்தமில்லாததால் பேப்பர் வரை சென்றுவிட்டு வந்தது. எழுத்து விழவில்லை.

கொஞ்சம் வேகமாகப் பிரஸ் பண்ணு” என்றார். பண்ணினேன். நச் என்று எழுத்து விழுந்தது. சந்தோஷமாக இருந்தது. நான் முதல் எழுத்தை அடித்து விட்டபெருமையில் அதையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.

எத்தனை நேரம் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேனோ. “அடுத்த லெட்டர் அடி “என்றார். மோதிர விரலை மட்டும் அழுத்த நான் எடுத்த முயற்சியில் வெற்றிபெற்றபோது எழுத்துப் பேப்பரில் தெரிந்தது. ஆனால் நான் ஸ்டூலில் இருந்து எழும்பி கோணலாக நின்று கொண்டிருந்தது இன்றைக்கு நினைத்தாலும்சிரிப்பு வருகிறது.

சின்ன ஸார் புறப்பட்டார். நான் அடுத்தக் கையையை பயன்படுத்தி முதல் எழுத்தை அடித்தேன். பக்கத்தில் இடம் இல்லாமல் விழுந்து தொலைத்தது.சின்ன ஸாரைக் கூப்பிட்டேன். இடம் வேணும் என்றேன். பின்னால தள்ளி உட்காரு என்றார். இல்ல சார் ஒரு எழுத்துக்கும் அடுத்ததுக்கும் நீங்க விட்டமாதிரி இடம் என்றேன். “ஸ்பேஸ் பாரை பிரஸ் பண்ணு” என்று பண்ணிக் காட்டினார்.

அந்த வரிசை முழுவதும் மெதுவாகப் பார்த்து பார்த்து அடித்து முடித்தேன். அடுத்த வரிக்கு வரத்தெரியவில்லை. அந்தப் பக்கம் வந்த சின்ன ஸார் என்னஅடுத்த லைன் அடி என்றார். எப்படி? என்றேன். அவர் லீவரை ஒரு தட்டு தட்டினார். அடுத்த லைனில் ஆரம்பத்திற்கு வந்து சமர்த்தாக நின்றது. அவர் என்முதுகில் சின்னதாக ஒரு தட்டு தட்டிவிட்டுப் போனார்.

ரொம்ப நேரம் அடித்தேன். ஒரு பத்து வரி அடித்திருப்பேன். திரும்பிப் பார்த்தால் பதினைந்து நிமிடம் தான் ஆகியிருந்தது. ஸ்டூலில் உட்கார்ந்தது அசெளகர்யமாக இருந்தது. எழுந்து போய்த் தண்ணீர் குடித்து வந்தேன். வெளிச்சம் போறாத மாதிரி இருந்தது. ஒரு வழியாக முதல் கிளாஸ் முடிந்தது. வெளியே வந்தால் வெயில் வந்திருந்தது. கையை ஒரு மாதிரி வைத்திருந்ததால் லேசாக வலித்தது.

இரண்டாவது நாள் ஆர்வமாக ஒரு பக்கம் முழுவதும் அடித்தேன். தொடர்ந்து அடித்துக் கொண்டிருந்தேன் வேகமாக. சின்ன ஸார் அருகில் வந்து“பூவராகா பேப்பர்ல அடிக்கணும், ரோலர்ல அடிக்கக் கூடாது” என்றார். நிமிர்ந்து பார்த்தால் மிஷினில் பேப்பர் காணும். சத்தத்தை வைத்தே கண்டுபிடித்துவிட்டார்.

நான் எழுந்து குனிந்து பேப்பர் எடுத்து மிஷினில் செருகி ஸ்டைலாகத் திருப்பி மேல் மார்ஜின் விட்டு அடிக்க ஆரம்பித்தால் நான் அடிக்க ஆரம்பிப்பதற்குமுன்னாலேயே பக்கம் முழுவதும் அடித்திருந்தது. இது எப்படி என்று யோசனை பண்ணிக் கொண்டிருந்தேன். திரும்பினேன். அவர் பேப்பரைப்பார்த்துவிட்டு லேசாகச் சிரித்தார். “பேப்பரைத் திருப்பி வை” என்றார். தவறு செய்து கற்றுக் கொண்டேன்.

அந்த மாதம் முழுவதும் இதே பாடங்கள் தான். பக்கத்தில் இருந்த பெண் மிக வேகமாக அடிப்பதைப் பார்க்க முடியாமல் வெட்கித் தலை குனிந்தேன்.கொஞ்ச நாளில் அந்த மிஷின் என் பழக்கத்துக்கு வந்து விட்டது. சைக்கிள் கடையில் வாடகை சைக்கிள் கற்றுக் கொடுக்கும்போது பழைய சைக்கிள் தானேகொடுப்பார்கள் என்ற ஞானம் வந்தது.

சின்ன வார்த்தைகள் pack, jug, mug, cup, jar என்பது மாதிரி அடிக்க ஆரம்பித்தேன். இரண்டு மாதம் கழித்து நான் ஆரம்பித்தபோது ஸார் வந்து இன்னிக்கு இந்த சென்டன்ஸ் அடி என்று ஒரு வாக்கியத்தை அடித்துக் காட்டினார். Pack my box with five dozen liquor jugs.

இந்த வாக்கியத்தில் abcd என்ற ஆங்கில எழுத்துக்கள் 26 வரும். அதை மிக வேகமாகப் பயிற்சி செய்தேன்.அதன் பிறகு எப்போது பார்த்தாலும் எதிலும் விரல்கள் அந்த வாக்கியத்தில் லயித்துப் போய் அன்னிச்சையாக அடித்துக் கொண்டிருக்கும்.

ஞாயிற்றுக் கிழமைகளில் தியரி மெக்கானிசம் வகுப்பு எடுப்பார். எப்படிப் பராமரிக்க வேண்டும் என்று சொல்லிக் கொடுப்பார். அவர் மெஷினை பார்த்துக்கொள்வதே ஒரு கலையாக இருக்கும். பிரஷ் வைத்து துடைப்பார். ரோலரை இரண்டு மூன்று முறை அசைத்து பிரித்து எடுத்து நன்றாகச் சுத்தம் செய்து மீண்டும் மாட்டி விடுவார். மறுநாள் பார்த்தால் அது ஸ்மூத்தாக நகரும்.

டெஸ்ட் வைப்பார்கள். வேகம் அடிக்கும் போது ஒரே வார்த்தை இரண்டு இடங்களில் நாலு வரி இடைவெளியில் வரும். வேகமாக அடிக்கும்போது முதல்வார்த்தை அடித்துத் தொடர்ந்து நாலு வரிக்குக் கீழ் அடித்து வைப்பேன்.

அடுத்த நாள் திருத்திய பேப்பரில் தவறுகள் சிவப்பு மையினால் குறித்து என் மேஜையில் காத்திருக்கும். லோயர் எக்ஸாம் வந்தது பணம் கட்டினேன்.பரிட்சை வந்தது. எழுதி விட்டு கையோடு ஹையருக்குச் சேர்ந்தேன். ரிசல்ட் வந்தது பாஸாகிவிட்டேன்.

இடையில் இரண்டு முறை என் டயமிங் மாற்றிக் கொண்டேன். எல்லா நேரமும் ஏதாவது அசெளகர்யமாக இருந்தது. இன்ஸ்டிடியூட் வாழ்க்கை நன்றாகஇருந்தது. மறக்க முடியாததாக இருந்தது.

நாங்கள் எல்லாரும் சைட் அடித்த வைதேகிக்கு கல்யாணம் நிச்சயமானது. ஒரு வாரம் எல்லா மிஷின்களும் சோக கீதம் வாசித்தது. கீதா தன்னைப்பார்த்த சிரித்த சந்தோஷத்திற்காக ஶ்ரீராம் எனக்குக் காளியாகுடியில் ஸ்வீட் வாங்கிக் கொடுத்தான். பானுவின் காதல் அவர்கள் வீட்டில் தெரிந்து அவள் தொடர முடியவில்லை. நிறுத்தி விட்டார்கள்.

அந்த இன்ஸ்டிடியூட்டில் எத்தனையோ காதல் துவங்கி, வளர்ந்து, மறைந்த கதைகள் உண்டு. ஷார்ட் ஹேண்ட் பெண்கள் வீட்டில் அம்மாவுக்குத்தெரியாமல் ஷார்ட் ஹேண்ட் பாஷையில் பேசிக்கொள்வார்கள். Any circlst kstroking or gdarking என்பார்கள்.

நான் டைப்ரைட்டிங் கனவுகள் நிறையக் கண்டிருக்கிறேன். ஒரு முறை நான் பரிட்சைக்குப் போனபோது மிஷினின் எல்லாக் கீ கம்பிகளும் ஒரு கூடையில்நிரப்பி என்மேல் கொட்டப்பட்டது போல். ஸ்டார்ட் என்றதும் என் விரல் கீ போர்டில் மாட்டிக் கொண்டதாகவும் கனவுகள் என்னைப் பயமுறுத்தின. சிலஅதிகாலைக் கனவுகள் பலித்து என்னை ஹையர் பரிட்சையில் பெயிலாக்கியது.

சின்ன ஸார் என்னைச் சமாதானப் படுத்தி மறுபடியும் பணம் கட்டி எழுதச்சொன்னார். தோல்வியைச் சந்திக்க முடியாமல் டைப்பிங்கை விட்டு விட்டேன்.என் வாழ்க்கையின் ஒரு வசந்த காலம் முடிவு பெற்றது.

இருந்தும் இத்தனை வருடங்களுக்குப் பிறகும் ஊருக்குப் போகும்போது அந்தத் தெரு வழியாகப் போனால் ஷண்முகவிலாஸின் இனிய நினைவுகள் என் நெஞ்சை நிறைக்கும். சின்ன ஸார் வந்து போவார்..ஹால் முழுவதும் நிறைந்து கிடந்த டைப்ரைட்டர் ஒலி என் சுகமான நினைவுகள் பகிர்ந்து கொள்ளும்போது வரும் பரவசமே தனித் தான். என்ன சொல்கிறீர்கள்?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

படம் உதவிக்கு நன்றி:
http://www.sampspeak.in/2013/08/ode-to-typewriter-of-typing-institutes.html
http://www.thehindu.com/opinion/blogs/blog-by-the-way/article5709646.ece

பதிவாசிரியரைப் பற்றி

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *