படித்தேன்! சுவைத்தேன்! பகிர்ந்தேன்! – 4

முனைவர் ச. சுப்பிரமணியன்

பாவலர் தமிழாளன் கவிதைகளில் படைப்பாளுமை

முன்னுரை

படைப்பாற்றல் எவ்வாறு தனித்துவம் மிக்கதோ அதுபோன்றதே சுவையுணர் திறனும் தனித்துவம் மிக்கது. சுவையுணர் திறனின்றித் திறனாய்வு அமையாது, காலத்துக்கும்  கதிரவனையே  மீண்டும் மீண்டும் அறிமுகம் செய்து களைத்துப் போனவர்கள் நாம். குடிசைக்குள் கண்சிமிட்டும் சில அகல்விளக்குகளை அறிமுகம் செய்தால் என்ன என்னும் என் எண்ணத்தின் மொழி வெளிப்பாடே இந்தக் கடடுரைத் தொடர். .’வல்லாரக்கும் மாட்டார்க்கும் வரமளித்து’ வாய்ப்பளிக்கும் ‘வல்லமை’ இப்பணியைச் செய்ய எனக்கும் வாய்ப்பளித்தமைக்கு நன்றி.  சிறு குறு இதழ்களிலும் முகநூல் பதிவுகளிலும் தனிப்பட்ட முறையிலும் தங்களது படைப்பாளுமைக்கான ஓர் அங்கீகாரத்தைத் தேடும் அந்த துடிப்பான கவியுள்ளங்களை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. அந்தத் தவிப்பினைப் போக்கித் தாகத்தைத் தணிப்பதற்கும் தமிழுக்கு ஏதேனும உருப்படியாகச் செய்யலாமே என்னும் இந்த முதியவனின் துடிப்புக்கும் இக்கட்டுரைத் தொடர் ஒரு வடிகால் ஆகலாம். அந்த வகையில் நிறைதமிழ் ஆய்ந்தார் — கறையில் கவிஞர், — மொழியின உணர்வாளர் — பழிதீர் பாவலர் பழ தமிழாளன் அவர்களின் கவிதைகளில் இழையும் படைப்பாளுமையை இந்தக் கட்டுரை சுருக்கமாகச் சொல்ல முயல்கிறது. .

படைப்பாளுமை – ஒரு விளக்கம்

படைப்பின் அனைத்துக் கூறுகளின் மேல் படைப்பாளன் செலுத்துகின்ற மேலாதிக்கத்தையே நாம் படைப்பாளுமை என்று கூறுகிறோம். உள்ளம், புலமை ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் உருவாவது படைப்பு கம்பன் இராமனையும படைக்கிறான். இராவணனையும் படைக்கிறான். நீலமாலையையும் படைக்கிறான். திரிசடையையும் படைக்கின்றான் என்றால் அத்தனைப் பாத்திரங்களாகவும் ;அவன் உருவெடுக்கிறான். இதுதான் அவன் உள்ளத்தின் அளுமை. பாத்திரப் படைப்புக்களின செய்நேர்த்தி குறையாமல் எந்தப் புள்ளியிலும் முரண் ஏற்படா வண்ணம் காத்து அவர்களின் பண்பாட்டு உருவகம் சிதையாமல் பாரத்துக் கொள்வதற்குத்தான் உள்ளத்தின் ஆளுமை என்று பெயர். கலிவிருத்தம் என்னும் ஒரு சாதாரண யாப்பிலும் அறுசீர்க் கழிநெடிலடி ஆசிரிய விருத்தங்களிலும் அவன் செய்து காட்டியிருக்கிற சித்துவிளையாட்டுக்கள் வடிவத்தின் மீது அவன் செலுத்திய ஆளுமை எனலாம். காப்பிய நிகழ்விடச் சித்திரிப்புக்கள் இயற்கை மேல் கொண்ட அவனுடைய ஆளுமையை உணரமுடியும்.  இததகைய ஆளுமை எல்லாப் படைப்பிலக்கியக் கரத்தாக்களுக்கும் உரியனவே எனினும் கவிதைப் படைப்பாளர்களுக்குக் கூடுதல் சிறப்பாகக் கருதப்படும் கருத்து, வடிவம், உணர்ச்சி, கற்பனை என்னும் கவிதைக் கூறுகளின் மேல் கவிஞன் ஒருவன் செலுத்துகிற படைப்பாளுமையையே மேலே கம்பன் வழி நின்று கண்டோம். சுருங்கச் சொன்னால் ‘இந்தப் பாடடை இவர்தான் எழுதியிருப்பார்’ என்னும் முத்திரைக்கு மறுபெயரே’ படைப்பாளுமை. அத்தகைய படைப்பாளுமையைப் பெற்றவர்களால் படைக்கப்படும் கவிதைகளே காலத்தை வென்று நிற்கின்றன .மற்றவை காலச் சூறாவளியில் தாக்குப் பிடிக்க இயலாத பதர்களாகப் பறந்துவிடுகின்றன.

பாவலர் தமிழாளன் ஓர் அறிமுகம்

நத்தம் பள்ளத்தாக்கில் பிறந்து முத்தமிழ் கற்று முப்பத்தைந்து ஆண்டுகள் தமிழாசிரியராகப் பணியாற்றிய முதுகலைத் தமிழாசிரியர். எதனையும் த்மிழாலேயே சிந்திக்கும் தனித்தன்மை பெற்றவர். மரபுவழி வந்த பண்பாட்டுக்குப் பட்டா போட்டுக் கொணடவர்.  ‘பழகுதற்கு இனியவர்’ என்னும் பாசாங்கு மொழி அறியாத இவர் உள்ளம் சிரிப்பதை உதடு ரசிக்கும். தெள்ளிய நீர்போலக் கள்ளமில்லாக் உள்ளத்துக்குக் காப்புரிமை பெற்றவர். அதனால் கவிஞரானவர்.  மெய் வருத்தம் நோக்காது கைப்பொருள் இழந்தும் மொழி, இனம், நாடு முன்னேற வேண்டும் எனக் கஞ்சத்தனம் இல்லாமல் கவலைப்படுபவர்.  தமது தனித்தமிழ்க் கவிதைகளால் முகநூல் பக்கங்களையெல்லாம் தமிழ்மணம் கமழச் செய்தவர். செய்கிறவர்.  ‘தமிழமுது’ என்னும்  கவிதைத் தொகுப்புக்கு உடைமையாளர்.  உழைப்பதற்காகவே ஓய்வு பெற்றவர்.

தமிழாளன் கவிதைகளில் பாடுபொருள்

அகம், புறம் என்னும் இருபெரும் பாடுபொருளை மட்டும் பாடிய சங்கச் சான்றோர்கள் கவிஞர்களாக ஒளிர, பலசரக்குக் கடையான தனிப்பாடல் திரட்டுக் கவிஞர்கள் தனிமைப்பட்டுக் கிடப்பதற்குக் காரணம் என்ன? வேறுபட்ட பாடுபொருளைப் பாடுவதனாலேயே கவிஞர் ஆகிவிட முடியாது. கவிதையில் வேடிக்கை செய்வதும் வித்தை காடடுவதும் வேறு. மக்கள் நலம் சார்ந்த எண்ணங்களைக் உணர்வுப் பூர்வமான கவிதைகளால் வெளிப்படுத்துவது வேறு. தமிழையும் தமிழ்நாட்டையும் தமிழினத்தையும் வரையறுத்த பாடுபொருளாகக் கொண்ட கவிஞருள் தமிழாளனும் ஒருவர். ஆனால் சில நேர்வுகளில் அந்த எல்லையை இவரைத் தாண்ட வைத்தது சமுதாயத்தின் அவல நிலை. எனவே சில புதுமையான பாடுபொருளைத் தேடிப் பாடியிருக்கிறார்.

முதியோர் காதலும் முதியோர் காப்பகமும்

பாவேந்தரின் முதியோர் காதல் தமிழ்க்கவிதை மரபு அதுவரைக் காணாதது. அவரால் கண்டெடுக்கப்பட்டது. முதியோர் காதல் என்பது ‘குடும்ப விளக்கின்’ இறுதிப்பகுதியான அதனுள் முதியோரின் பக்குவக் காதலும் பண்பாட்டு முதிர்ச்சியும் இல்லறப் பயனும், சமுதாயக் கடனும் வெல்லத் தமிழில் பாவேந்தரால் பாடப்பட்டிருந்தன.  காலச் சக்கரச் சுழற்சிக்குச் சமுதாயமும் விதிவிலக்கன்று. இன்று நிலை தலைகீழ். ‘தான் கட்டிய வீட்டுக்கு ‘அன்னை இல்லம்’ என்று பெயர்வைத்து. திறப்பு விழா செய்ய மகன், அம்மாவை அழைப்பதற்கு முதியோர் இல்லம் செல்கிற நாகரிகத்தின் உச்சத்தை நாடு பார்க்கிறது நல்லவர்கள் பார்க்கிறார்கள். தமிழாளனும் பார்க்கிறார். அதனால் குமுறுகிறார். எழுதுகிறார்.

“பெற்றெடுத்த பிள்ளைதனைப் பேணியுமே ஊணளித்துக்
கற்கவைத்துப் பணியேற்கக் கண்துஞ்சாப் –பெற்றவரைக்
கண்கலங்க இல்லமதில் கையற்றே ஏங்கவைப்போன்
மண்ணகத்து மாண்பில்லான் மன்!”

என்னும் வெண்பாவில்  ஆஸ்திக்குப் பெற்ற மகனிருந்தும் முதியோர் இல்லத்தில் அனாதையாகிப் போன முதியோர்படும் துன்பத்தைப பாடி

ஈன்றெடுத்தார் படுப்பதற்கும் உண்ப தற்கும்
இழிபாயும் பழந்தட்டும் மகனே ஈந்தான்!
வான்மதிபோல் தம் மகனை வளர்த்த பெற்றோர்
வற்றல்மரம் சாய்ந்தாற்போல் சாய்ந்தார்! கொம்புத்
தேன்,பேரன் பாய், தட்டைப் பாது  காத்தான்!
திகைத்திட்ட பெற்றோரோ ‘எதற்கே?’ என்றார்!
பான்மழலை,  “நீங்கள் உண்ண. படுக்க என்றான்!”
பாலகனால் தெளிவுபெற்றார்!  தலைகுனிந்தார்!

என்று உலக வழக்கில் உள்ளதொரு அங்கதச் சொல்லாடல் ஒன்றினைக் கவிதையாக்கிறார்.  இனி உலகமயப் பேராபத்தில் சிக்கியிருப்பவைகளுள் சுற்றுப்புறக் கேடும் ஒன்றாகும். உலகம் முழுவதும் கடல் மட்டம் அடுத்த சில ஆண்டுகளில் இரண்டடி உயரும் என்கிறார்கள். இமயமலை உருகிவருகிறது என்கிறார்கள். சுற்றுப்புறத் தூய்மை பெருங்கவனம் பெறவேண்டியது இன்றியமையாதது என அரசும் அறிவாளிகளும் அவசரப்படுகிறார்கள். இப்பொருண்மை பற்றிய தமிழாளன் கவிதைப் பங்களிப்பு இப்படி அமைகிறது. .

“உடல்வளரக்கும் தூய்மையுறும் உண்பொருட்கள் தன்னில்
உடல்நோயைப் போக்கிநலம் காக்கின்ற மருந்தில்
திடமோடும் உடல்நிற்க அருந்துகின்ற பாலில்
சிந்திக்கும் அறிவின்றிக் கலப்படத்தைச் செய்து
வடமலைபோல் செல்வத்தைக் குவிக்காது நாளும்
வற்றாது அறவழியில் தேடியநம் தேட்டைக்
கடனென்று வறுமையிலே வாடுகின்றோர்க் கீதல்
கற்றவர்கள் போற்றுகின்ற வாணிகத்தின் தூய்மை!”

என்னும் பாட்டால் சமுதாயத் தூய்மையையும்

‘தொடர்வண்டி பேருந்து நிலையம் மற்றும்
தொடர்கின்ற பொதுவிடங்கள் தோறும் குப்பை
அடங்கிடவே தொட்டிகளும் அடுக்கடுக்காய்
அமைத்து அவற்றில் போடுகின்ற எண்ணந் தன்னைக்
கடன் எனவே மக்களுக்குக் கற்றோர் எல்லாம்
கற்பித்தால் நகரமுதல் சிற்றூர் மட்டும்
உடனடியாய்த் தூய்மையெனும் அழகு கொஞ்சும்
உலகத்தார் கண்டுவக்கும் சொல்லும விஞ்சும்!

என்னும் பாட்டால் சுற்றுப் புறத்தூய்மையையும் பாடுபோருளாக்கிய பாவலர் இறங்குமுகத்தில் இருக்கின்ற பொருளாதாரப் பாதிப்பிலிருந்து மீளவும் எதிர்காலத்தை உறுதி செய்யவுமான தனிமனிதச் சிறு சேமிப்பையும் வலியுறுத்தி எழுதியிருக்கிறார்.

“நிலமகளும் தன்வயிற்றில் வைரம். பொன்னை
நிலையாகப் பிறபொருளை வைத்தி ருப்பாள்!
மலர்தேடி வண்டுகளும் நாளும் சென்று
மதுவைத்தன் அடைதனிலே சேரத்து வைக்கும்
அலைகடலும் தன்மடியில் பவளம் முத்து
அரியபல செல்த்தைச் சோத்து வைக்கும்
நிலையில்லா வாழ்வுக்குச் சொந்த மானோன்
நீர்நிலம்போல் சேமித்து வாழ வேண்டும்!”

என்னும் பாடலில் உவம அளவையால் சிறுசேமிப்பை வற்புறுத்துகிறார். ‘கஞ்சி குடிப்பதற்கில்லார்’ என்பதும் கவிதைதான். ‘அதன் காரணங்கள் இவையெனும் அறிவுமில்லார்’ என்பதும் கவிதைதான். வறுமைச் சித்திரிப்பு மட்டுமே கவிதையாகிவிடாது. ஒரு காலக்கட்டத்தில் வறுமையை ஒழிப்பதற்கான வழியைக் காட்டுபவரும் கவிஞரே என்பதற்குத் தமிழாளன் ஓரு சான்று.

“வான்மழையும விரிவெளியும் எதிரும் மண்ணும்
வளமைமிகு தம்பணியை ஆற்றும் போது
தான்வேண்டிக் கையூட்டுக் கேட்டதுண்டா?
தான் அரசுப் பணியமர்ந்த காலத் திற்கும்
தான்செய்யும் பணிக்கான ஊதி யத்தை
தவறாதே நாட்டரசு அளிக்கும் போது
மான்போல மானத்தைக் காகக் வேண்டி
மதிமயக்கும் கையூட்டை மறுத்தல் வேண்டும்!

என இன்று மகப்பேறு மருத்துவமனைகளிலிருந்து இருந்து சுடுகாடு வரை புரையோடிப் போயிருக்கும் இலஞ்சத்தைக் கண்டித்துப் பாடியிருப்பதைக் காணலாம். தமிழைப் பாடியிருக்கிறார். தமிழின் இனிமையைப் பாடியிருக்கிறார். இனத்தைப் பாடியிருக்கிறார். அது இழந்த ஏற்றத்தைப் பாடியிருக்கிறார். இன்றைய இழிநிலையைப் பாடியிருக்கிறார். பெண்மையைப் பாடியிருக்கிறார். அதன் பெருமையைப் பாடியிருக்கிறார். இன்னும் என்னென்னவோ பாடியிருக்கிறார். ஆனால் பிறரால் அவ்வளவாகச் சீண்டப்படாத சமுதாயத்திற்குத் தேவையான இத்தகைய அரிய சிலவற்றையும பாடுபொருளாக்கியிருக்கிறார். அதன்வழி பாடுபொருளில் தனக்கான தனிமுத்திரையை அவர் பதிவு செய்திருக்கிறார்.

தமிழாளன் கவிதைக் கட்டுமானத்தில் மரபு

கட்டுமானச் சிறப்பு என்பதை உத்திச் சிறப்பு என்றும் சொல்லலாம். கவிதை உத்திகளால் சிறக்கிறது. அது கவிதையின் பாடுபொருளாலும் கவிஞனின் அப்பொழுதைய மனநிலைக்கும் ஏற்ப நிர்ணயிக்கப்படுகிறது.‘  ‘கவிதையில். ‘வடிவம்’என்பது ‘சீர், தளைகளால் அமைந்த யாப்பை மட்டும் சுட்டாது, சொல்லாட்சி, பன்முக உத்திகள், வெளிப்பாட்டுமுறை முதலியவற்றையும் சுட்டும் ஒரு குறியீடாகவே கருதப்படும். பாவலர் தமிழாளன் கவிதைகளில் இவை அமைந்திருக்கும் பாங்கினைச் சுருக்கமாகக் காணலாம்.

மரபு என்பது திட்டமிட்டுத் திணிப்பதன்று. படைப்புக்களில் தானாகவே வந்து அமைது. படிவது. “வீடு அமைய வேண்டும்,. மனைவி அமைய வேண்டும், மனத்துள் படிய வேண்டும் என்பனபோல. பாரதி உள்ளிட்ட தமிழ்க் கவிஞர்களில் தமிழைப்பாடாத கவிஞர்களே இல்லை. அவருள்ளும் ஒப்பாரும் மிக்காரும் இன்றித் திகழ்பவர் பாவேந்தர். அதனால்தான் மொழியை வாழ்த்துகிறபோதோ அவையடக்கம் கூறுகிறபோதோ அவருடைய தாக்கம் அல்து பாதிப்பு இல்லாத எந்தத் தமிழ்க்கவிஞரும் கவிதையைத் தொடங்க முடிவதில்லை.

“பயிலுறு அண்ணன் தம்பி — அக்கம்
பக்கத்து உறவின முறையார்
தயை மிக உடையாள் அன்னை — என்னைச்
சந்ததம் மறவாத் தந்தை
குயில்போல் பேசிடும் மனையாள் — அன்பைக்
கொட்டி வளர்க்கும் பிள்ளை
அயலவர் ஆகும் வண்ணம் — தமிழ் என்
அறிவினில் உறைவது கண்டீர்!”

என உறவுகளை உதறித்தள்ளும் உணர்வாகத் தமிழைக் காண்கிறார் பாவேந்தர். சிந்தில் சிந்திய பாவேந்தர் உள்ளத்தை அப்படியே விருத்தத்தில் பதிவு செய்கிறார் தமிழாளன்.

தீதில்லா மனையாளின் செங்கண் பார்வை,
தீஞ்சுவையாய்க் கனிகின்ற செவ்வாய முத்தம்
ஓதி கோதி முகர்கின்ற மலரின் நாற்றம்
ஒளிமிகுந்த நிலவனைய முகத்தின் தோற்றம்
பாதிவிழி இதழ்மூடப பருகும் கூடல்
பருகுகையல் காற்றோடாது அணைக்கும் பார்வை
ஓதிடினும் இன்பமென்றே உயர்ந்து வானின்
ஒப்பில்லாத் தமிழுக்கே ஈடும் ஆமோ?

பாரதிதாசன் அத்தனை உறவுகளையும் அயலனவாக்க இந்தப் பாட்டில் ;மனைவியை மட்டும் பிரிததுப் பாடியதும் ஓர் மரபே! எவ்வாறு எனின் பாவேந்தரே அவ்வாறு பாடியிருக்கிறார்.

“மங்கை ஒருத்திதரும் சுகமும் – எங்கள்
மாத்தமிழ்க்கு ஈடில்லை என்றுரைப்போம்!”

என்று பாவேந்தர் பாடியது குறள் என்றால் தமிழாளன் பாடியது பரிமேலழகர் உரை எனலாம். ‘தருசுகம்’ என்னும் வினைத்தொகையைப் பாவலர் பொருட்தொகையாக்கியிருக்கிறார்.

“ஒளிநிறைநத பகலவனும் இருண்ட துண்டோ?
உலவி வரும் காற்றினுக்கே ஓய்வும் உண்டோ?
நளிநீரின் தண்மைக்கும் மாற்றமுணடோ?
நறுமலர்கள் மணக்காது மாய்தல் உண்டோ?
வெளிநிலவின் குளிர்ச்சிக்கே குறைவுமுண்டோ?
வளமளிக்கும் மாரி, கையை  மடக்கல் உண்டோ?
களிப்போடு பிறர் வாழத் துன்பமின்றிக்
கைகொடுக்கும்  தமிழனுக்கே தாழ்ச்சி உண்டோ?

என்று தமிழனுக்குத் தாழ்ச்சியில்லை என்பதற்கு அவனுடைய பக்குவப் பண்பாட்டைக் காரணமாக்குகிறார். பகலவன், காற்று, நீர், மலர், நிலவு, மழை, என்னும் உவமங்களால் தன்னலமற்ற பணிக்கான தமிழ்மரபுக்கு எந்த நாளும் வீழ்ச்சியில்லை என்பது ஓர் புதிய பார்வை.

மணிவாசகப் பெருமானும் தமிழாளனும்

மணிவாசகப் பெருமானைத் தமிழாளனோடு  ஒப்பிடுவதாக எண்ணிவிடக் கூடாது. தலைப்புக்காக வைக்கப்பட்டது. அவையிரண்டுமே அவர்கள் எழுதிய நூலுக்கு வந்த ஆகுபெயர்கள். மணிவாசகப் பெருமான் திருவாசகத்தில் திருச்சாழல் என்ற பகுதியை மகளிர் இருவர் பங்கு கொள்ளும வினா விடை பாங்கில் எழுதியுள்ளார். அது ஓர் உத்தி.

“தேன்புக்க தண்பணைசூழ் தில்லைச் சிற்றம்பலவன்
நான்புக்கு நட்டம் பயிலுமது என்னேடீ?”

“தில்லைச சிற்றம்பலத்துப பெருமான் திருவாலங்காட்டுக்குச் சென்று நடனம பயின்றது ஏன்?’ என்பது ஒருத்தியின் வினா.

“நான்புக்கு நட்டம் பயின்றிலனேல் தரணியெல்லாம்
ஊன்புக்க வேற்காளிக் கூட்டங்காண் சாழலோ?”

“அவ்வாறு அவன் திருவாலங்காட்டுக்குச் சென்று நடனமாடியிருக்காவிடின், இவ்வுலகத்தையே காளி விழுங்கியிருப்பாள்’  என்பது மற்றொருத்தியின் விடை இரத்தபீசன் என்னும் அரக்கனைக் கொன்ற ஆவேசத்தில் உலகத்தையே அழிக்க எண்ணும் காளியை அடக்கிய தொன்மம் இது.  பாவலர் தமிழாளன் இந்த உத்தியைத் தெரிந்தோ தெரியாமலோ பயன்படுத்தியிருக்கிறார். அல்லது இந்த உத்தி அவருடை படைப்பில் அமைந்திருக்கிறது. குணங்கள் மூன்றும் மாறி மாறி வருவதால் சொல்வார் நோக்காது சொற்பொருள் நோக்கி மெய்ப்பொருள் காண்பதே அறிவு என்பது வள்ளுவம். இநதக் கருத்தியலைத் தமிழுக்கு ஏற்றி

“எப்பொருளே யார்யார்வாய்க கேட்டாலும் அதனின்
மெய்ப்பொருளே அறிவென்று பகர்ந்த மொழி எதுவாம்?”

என்று பாடுகிறார். மொழியைக் கருவியாக வள்ளுவர் பயன்படுத்த, தமிழாளனோ அதனைக் கருத்தாவாகவே கருதி,

“இப்புலத்தார் இறைஞ்சுகின்ற நெற்றிக்கண் காட்டும்
இறையெனினும் குற்றமென்ற நக்கீரன் தமிழே!”

என்றும் அந்த  வினாவிற்கு விடையிறுக்கிறார். வள்ளுவர் தமிழை நக்கீரன் தமிழாகக் காணும் அழகியல் சுவைக்கலாம். தொடர்ந்து

“செப்புகின்ற ஐம்புலத்தை அடக்குகின்ற வாழ்வே
சீர்மிகுந்த துறவென்று செப்புமொழி  யாதாம்?”

என உண்மையான  துறவினை அடையாளப்படுத்துகிற மொழி எது ஒருவர் வினவ,

“இப்புவியில் சான்றோர்க்குப் பொய்யாமை விளக்கே
ஈடில்லா அறவிளக்கென் றுரைத்ததுவும் தமிழே!”

இலக்கியத்திற்கு வடிவங்கள். பல. ஒவ்வொரு வடிவத்திற்குள்ளும் உத்திகளும் பல. உரைநடை இலக்கியத்தில் நாவல், சிறுகதை, கடிதம், நாடகம், ஓரங்க நாடகம் என்னுமாறு அமைந்த படைப்புக்கள் பலவாயினும் அவற்றுள் ஊடிழையாக ஓழும உத்திகளில் படைப்பாளனின் ஆளுமையைக் காணலாம். கவிதையிலும் இத்தகைய உத்திகள் உண்டு. வினாவிடை  என்பதும் அவற்றுள் ஒன்று. அதனைத் தமிழாளன் தமிழின் பெருமை சேர்க்கக் கையாணடிருக்கிறார்.

கவிதையில் வடிவத்தின் ஆளுமை

செய்யுளிலக்கணத்தில் ‘யாப்பு’ என்பது, தற்காலத் திறனாய்வுப் பார்வையில் ‘உருவம்’ அல்லது ‘வடிவம்’ என்று அழைக்கப்படுகிறது. உணர்ச்சியின் வெளிப்பாடே கவிதையென்பது உண்மையாயினும் அழகான கற்பனையும் பொருத்தமான வடிவமும் அமையாவிடின் கவிதையின் நோக்கம் நொறுங்கும். ஆக்கம் சிறக்காது. படைப்பவனின் உணர்ச்சியனுபவத்தை நுகர்வோனுக்குக் கொண்டு சேர்க்கும் தனித்ததொரு ஊடகமாகச் செயல்படுவது வடிவமே.

“கவிஞர்; தம் எண்ணத்தையும் உணா;ச்சியையும் சுவைஞருக்கு உணர்த்த முற்படும் ஆழ்ந்த முயற்சிகளே இலக்கிய வடிவமாகும்……..இலக்கியம் அழகு பெறுவது வடிவத்தால்”

உணர்ச்சிக்கும் கருத்துக்கும் பொருத்தமான வடிவம் அமையாவிட்டால், அல்லது  அவை தம்முள் மாறுபட அமைந்துவிட்டால் கருச்சிதைவைப்போல ‘படைப்புச்சிதைவையும்  தடுக்க இயலாது. இலக்கியத்தின் வெற்றியும் பெருமளவுக்குப் பாதிப்புக்குள்ளாகும். ‘ஓரு இலக்கியம் சிறந்ததா? இல்லையா? என்பது  அதனுள் அமைந்த உணர்ச்சியின் விழுப்பத்தைப் பொருத்தது. ஓர்  இலக்கிய நூல் நன்கு அமைந்ததா? இல்லையா? என்பது உணர்ச்சிக்குத் தரப்பட்ட வடிவத்தைப் பொருத்தது.’

யாப்பின் மந்தணம் ஓசை ஒழுங்கே

யாப்பில் நுட்பமாக அமைந்துள்ள ஓசை ஒழுங்கே அதன் கொடுமுடியாகும். ‘இன்ன சீர்கள் இன்னவாறு அமைந்தால் இன்ன தளைகள் தோன்றும்., தோன்றவே இன்ன ஓசை புலப்படும்’ என்பது யாப்பறி கல்வியின் பள்ளத்தாக்கு.  குறிப்பிட்ட ஒரே யாப்பில் அமைந்த பாடல்கள் பலவற்றைப் பலகாலும் பயின்று, அவற்றுள் இழையோடும் ஓசை நுட்பத்தை மனத்தில் உள்வாங்கிக்கொண்டு, அவ்வோசை ஒழுங்கின் அடிப்படையில் பாடல்கள் படைக்கப்படின் அப்பாடல்களில் முறையான தளையும் வரவேண்டிய சீரும் தாமாகவே அமையும்’ என்பது யாப்பறி கல்வியின் கொடுமுடி.

“யாப்பில் வந்தடங்கும் வார்த்தைகளே கவிதை யாகும்”

என்னும் கவிஞா; சுரதாவின் வரிகள் காட்டும் கவிதை அரிச்சுவடி இதுதான். இனிப்பில் செய்யப்பட்ட தின்பண்டங்களைப் பலவகை உருவங்களில் கொடுப்பதைப் போன்றது இது. கிண்ணங்கள் மாறுபடுவதனால் தேனின் சுவை மாறுபடுவதில்லை.

தமிழாளன் கவிதைகளில் யாப்பின் ஆளுமை

கட்டுப்பாடுகள் மிகுந்த வெண்பாவையும் கட்டளைக் கலித்துறையையும் கட்டுப்பாடுகள் குறைந்த விருத்தத்தையும் தம் ‘கவிதைக் குழந்தைகள்’ எனக் கருதிக் கையாளும் அவருடைய கவிப்பண்பாடும் கவியாற்றலும் வியப்புடன் நோக்கப்படுகின்றன. ‘எல்லாப் பாக்களும் இதற்குள் அடக்கம்’ என்னும் சிறப்புரிமை கொண்ட ஆசிரியப்பாவையும் இவர் மிக இலாவகமாகக் கையாண்டிருக்கிறார்.

விளையாட்டுத் திடலான விருத்தங்கள்

கேட்காதவரே இல்லை என்று சொல்லும் படியான சில் பாடல்கள் தமிழில் உண்டு. அவற்றுள் ‘கைவீசம்மா கைவீசு! கடைக்குப் போகலாம் கைவீசு’ என்ற பாட்டும் அடங்கும். பாசமலர் திரைப்படத்தில் உரையாடல் எழுதிய ஆரூர்தாஸ் நடிகர் திலகத்தின் உரையாடலோடு சேர்க்க, அவர் பேச, திரைப்பட அரங்கத்தின் அஸ்திவாரமும் அழுத கதை நாடறியும். நடைபாதை அறியும். . உண்மையில் அந்தப் பாட்டு மரபு சார்ந்த அதாவது ஒலி சார்ந்த அறுசீர் விருத்தம்!

“கைவீ சம்மா கைவீசு!” தேமா   தேமா தேமாங்காய்

“கடைக்குப் போகலாம் கைவீசு!”       புளிமா கூவிளம் தேமாங்காய்!

இந்த வாய்பாடு அடியவர்களையும் ஆற்றல் மிக்க கவிஞர்களையும் வர்ந்திருக்கிறது. மணிவாசகப் பெருமான் பாடுகிறார்

“அன்றே  என்றன் ஆவியும்
உடலும் உடைமை எல்லாமும்
குன்றே அனையாய்  என்னைஆட்
கொண்ட போதே கொண்டிலையோ?
இன்றோர் இடையூ றெனக்குண்டோ
எண்தோள் முக்கண் எம்மானே
நன்றே செய்வாய் பிழைசெய்வாய்
நானோ இதற்கு நாயகமே?

‘கைவீசம்மா’வின் பாட்டின் சந்தம் எங்கேயிருக்கிறது பார்த்தீர்களா? திருவாசகத்தில் இருக்கிறது. இந்த ஒலியில் தமிழாளன் செய்திருக்கும் அறுசீர்க் கழிநெடிலடி ஆசிரிய விருத்தம் இப்படி அமைந்திருக்கிறது.

‘இன்ப வாழ்வு ஒளிர்ந்திடவும்
எல்லா வளமும் துலங்கிடவும்
துன்பம் ஓடித் தொலைந்திடவும்
தூய்மை எங்கும் துலங்கிடவும்
மன்னும் செயல்கள் மாண்புறவும்
மாறா அறமே மலர்ந்திடவும்
என்றும் இயற்கை பின்செல்வோம்!
இன்ப ஆழி நீந்திடுவோம்!

அறுசீர் விருத்தத்தைக் கம்பன் உள்ளிட்ட விருத்த வேந்தர்கள் எழுதிய மற்றொரு வாய்பாட்டில் தமிழாளனும எழுதியிருக்கிறார்.

மண்ணுக்கு மழையே  காதல்
மரததிற்குப் பசுமை காதல்
பண்ணுக்கு இசையே காதல்
பைந்தமிழ்க்கு அறமே  காதல்
பெண்ணுக்குத் திண்மை காதல் ;
பெற்றோர்க்குப் பிள்ளை காதல்!
கண்ணுக்கு  ஒளிதான காதல்!
கற்றோர்க்கே அறிவு காதல்!

அறுசீர் விருத்தத்தில் அரிதான இன்னொரு  வித்தையையும்   செய்து காட்டியிருக்கிறார் தமிழாளன்.

“கண்ணை  இமைகள் காக்கா விடினே காடசியைக் காண்போமா?
மண்ணில் வேர்கள் நில்லா தொழியின் மரங்களும் நிற்றலுண்டோ?
விண்ணில் பறந்தே காகா என்றே விளம்புதல் காகத்தின்
தண்ணார் தமிழைக் காக்கத் தமிழரைத் தூண்டிடும் அழைப்பன்றோ?

முதல் ஐந்து சீர்கள் ஈரசைச்சீர்களாக நிற்க இறுதிச சீர் மட்டும் காய்ச்சீராக நின்று அமையும் இந்த அறுசீர் விருத்தம் இப்படி அமைந்திருக்கிறது என்றால்

“வான்மழையே  வையகத்தல்
பொய்யாதே பொய்ப்பாயேல்
புல்லுந் தோன்றா!
கோன் தீயன் குடியழிக்கும்
கொடுங்கோலன் எனநாட்டார்
குறையும் சொல்வார்
கான்வெட்டிக் கழனிகளைக்
கடும்உழைப்பின் உழவரெல்லாம்
கழனி செல்லார்!
தான்துறந்தே வாழ்துறவி
தக்கபடி நின்றிடவே
மழையே  வாழி!”

என்ற இந்த அறுசீர் விருத்தம் இப்படி அமைந்திருக்கிறது. கம்பனின் யுத்தகாண்டம் அழகு பெற்றது இந்த யாப்பில்தான். இருபத்தேழு வகையான சீர்களை மாற்றியமைத்தன் மூலம் கலிவிருத்தத்தைக்  காப்பிய விருத்தமாக்கினான் கம்பன். யுத்தகாண்டத்தின் அவலக் குரலைக் கம்பன் இந்த யாப்பில்தான் பதிவு செய்திருக்கிறான். அது மட்டுமன்று. ‘விசும்பின் துளிவீழின் அல்லால் பசும்புல் தலைகாண்பதரிது ‘வானம் வறக்குமேல், தானம் தவமிரண்டும் தங்கா’  என்னும் குறட்பாக் கருத்துக்களையும் ‘மழைவளம் கரப்பின் வான்பேரச்சம்’ என்னும் சேரன் செங்குட்டுவனின் அச்சத்தையும் நினைவுபடுத்தி எழுதுகிறார்.

எடுப்பார் கைப்பிள்ளையான எண்சீர் விருத்தம்

‘மரபுக்கவிஞர்’ என்று சொலலிக் கொண்டு தமிழ்க்கவிதை உலகத்தை எப்போதும் நடுங்கச் செய்து வைத்திருப்பவர்கள் பெரும்பாலும் கையாள்கிற யாப்பு இந்த எண்சீர்க்கழிநெடிலடி ஆசிரியவிருத்தம். வெற்றசைகளால் வீணாகிப்போன விருத்தங்கள் குற்றிய உமியினும கோடியாம். எல்லாரும் வள்ளலார் ஆகிவிட முடியாது. பாவேந்தர் ஆகிவிட முடியாது சிந்தனையடர்த்தியே இல்லாமல் பாட்டெழுதியதன் விளைவு இது. அந்த எண்சீர்விருத்தம் பெரும்பாலும் இப்படி அமையும்

‘தேமாங்காய் தேமாங்காய் தேமா தேமா’

என்னும் அரையடி இலக்கணம் பெற்று அமைந்த அந்தப் பாட்டு காலப்போக்கில் பல மாற்றங்களைக் கண்டது. இறுதியாகக் காய் காய் மா மா என்று தங்கள் வசதிக்காகப் பலர் சுருக்கிக் கொண்டனர்.

“தமிழ்த்தாயே ‘தமிழாளன்’ என்ற என்னைத்
தமிழ்நிலத்தே மகனாகப் பெற்றுவிட்டாள்!
தமிழ்க்கதிராம் ஒளிவெள்ளம் துறைகள் தோறும்
தடையின்றித் தரணியெங்கும் பாயச் செய்து
தமிழ்மறையின் மணியோசை ஒலிமு ழக்கம்
தக்காங்கு பரவும் வகை செய்யேனாயின்
தமிழ்த்தாயும்  என்றனுக்கு அன்னையாகாள்

“தமிழ்த்தாய்க்கு நானும்சேய் ஆவ துண்டோ?

என்றெழுதிக் காட்டிய வல்லாளர் தமிழாளன் ‘ஏறுமயில் ஏறிவிளையாடும் முகம் ஒன்று’ என்ற ‘அருணகிரியின் விருத்தச்சிந்திலும்’ தன் வித்தகைத்தைக் காட்டியிருக்கிறார்.

‘காட்டுவளம் மலரவேண்டின் வான்மலர வேண்டும்!
கட்டாகும் உடல்மலரக் கழனிமலர் வேண்டும்!
நாட்டுவளம் மலரநல்ல ஆட்சிமலர் வேண்டும்!
நட்புமலர் மலரநல்ல பண்புமலர் வேண்டும்!
ஏட்டதனில் இலக்கியமும் மலர்ந்திடவே வேண்டின்
ஈடில்லாப் புலமைநலம் மலர்ந்திடவே வேண்டும்!
வாட்டுகின்ற துன்பமலர் அண்டாதே வேண்டின்!
வையகத்தில் உழைப்புமலர் வளர்ந்தோங்க வேண்டும் !

‘காய் காய் காய் மா’ என்னும் இந்த யாப்பு, ‘கலையுரைத்த கற்பனையே நலையெனக் கொணடாடும்’ ‘கோடையிலே இளைப்பாற்றிக் கொள்ளும் வகை கிடைத்த’ என்னும் வள்ளலார் பாடல்களால் பெருமை பெற்ற இப்பாட்டு பின்னாளில் ‘அன்றந்த இலங்கையினை ஆண்டமற வேந்தன்’ என்னும் பாவேநதரால் பெருமை பெற்றது. இன்றைக்குத் தமிழாளனால் பெருமை பெறுகிறது.

கைக்குழந்தையான கட்டளைக் கலித்துறை

‘துறை’  என்றால் ஐந்து, அடிக்கு ஐந்து சீர்கள். எனவே நான்கு சீர் இடைவெளிகளில் வெண்டளைப் பந்தம் வேண்டும். நேரசையில் தொடங்கினால் ஒற்றெழுத்து நீங்க பதினாறு எழுத்துக்கள். நிரையசையில் தொடங்கினால் ஒற்றெழுத்துக்கள் நீங்க பதினேழு எழுத்துக்கள். அடியின் ஐந்தாவது சீர் மூவசைச்சீர்களுள் கருவிளங்காய் கூவிளங்காய் என்றே அமைதல் வேண்டும் ஓரடிக்கு இலக்கணமாகிய இந்தக் ‘கட்டளை’யை ஏற்று நான்கடியாய் எழுதினால் அது கட்டளைக் கலித்துறை. இது நான்கு வகைப்பாக்களிலோ அவற்றின் எந்தத் துறையிலுமோ சேராது இணையாது. தனித்துவமிக்கது. தரமிக்கது ஆனால் படைப்பாளர்களுக்குத் தலைச்சுற்றலை ஏற்படுததுவது. ஆனால் இதனையும் மிக மிக இலாவகமாகக் கையாண்டவர்க்ள இருக்கிறார்கள்.

“நாயகி, நான்முகி, நாராயணி, கை நளின பஞ்ச
சாயகி, சாம்பவி, சங்கரி, சாமளை, சாதி நச்சு
வாயகி, மாலினி, வராகி, சூலினி, மாதங்கி, என்று
ஆய கியாதி உடையாள் சரணம் அரண் நமக்கே’

என்னும் அபிராமி அந்தாதியுள் பன்னிரண்டு பெயர்ச்சொற்களை நிரலாக அடுக்கி  வந்த பாட்டில் கட்டளைக் கலித்துறையின் இலக்கணம் கைகட்டி ஊழியம் செய்வதைக் காணலாம். எளிமைக்குப் பெயர் போன கவிமணி மிகக் கடினமான இநத யாப்பில் எழுதிய

நாடிப்  புலங்கள்  உழுவார்  கரமும்  நயவுரைகள்
தேடிக்  கொழிக்குங் கவிவாணர்  நாவும் செழுங்கருணை
ஓடிப்  பெருகும்  அறிவாளர்  நெஞ்சும்  உவந்துநடம்
ஆடிக் களிக்கும்  மயிலே உன்பாதம்  அடைக்கலமே

என்னும் பாடல் அவருடைய யாப்பியல் புலமைக்கும் எளிமைக்கும் கவிதைக் கட்டுமானத்திற்கும் எடுத்துக்காட்டாகத் திகழ்கிறது.

“இஞ்சியும்  மஞ்சளும் நெல்லும் கரும்பொடு வாழையுமே
கொஞ்சிடும் நஞ்சை  விளைச்சலைக் கண்டு குதூகளிக்கும்
வஞசனை  இல்லாத  வண்டமிழ்ச சான்றோர் வடிவழகைப்
பஞ்சடி வைத்துமே பார்க்கும் சுறவத்தின் பொங்கலுமே!”

‘இருள்களைந் தெங்கும் இயல்பாய் ஒளியும் இமிழ்ந்திடவம்
அருள் மனம் கெர்ணடோர் அறவழி மக்கள் அடிதொழவும்
இரும்புடை நெஞ்சம் இருநீலம் எங்கும் இரிந்திடவும்
வருந்தமி ழாண்டின் வளமார் சுறவத்தை வாழ்த்துவமே!’

என்னும் கட்டளைக் கலித்துறைகளை அவற்றின் குகையிலேயே சந்தித்திருக்கிறார் தமிழாளன். நேரசையில் தொடங்கியும் எழுதுகிறார். நிரையசையில் தொடங்கியும் எழுதுகிறார். இஞ்சியும்  மஞ்சளும் நெல்லும் கரும்பொடு வாழையுமே எனப் பெயர்ச்சொற்களை அடுக்கியும் எழுதுகிறார். இமிழ்ந்திடவும் அடிதொழவும், இரிந்திடவும் என்னும் வினையெச்சங்களை அடுக்கியும் கவிதைத் தொழில் செய்கிறார்.

வெண்பா ஓரு விளையாட்டுத்திடல்

தமிழ் யாப்பியல் மரபில் வெண்பாவும் கட்டளைக் கலித்துறையும் புலவர் பெருமக்களுக்கு இன்றியமையாத ஒன்றாகும். சீர், தளை முதலியவற்றின் கட்டுப்பாடுகள் மிகக் கடுமையானதாக இருக்கும். ஆனால் இவற்றைத் தம் ஆளுகைக்கு உட்படுத்திய புலவர்களும் இருக்கத்தான் செய்கிறார்கள். வெண்பாமாலை பாடிய ஐயனாரிதனாரும் நளவெண்பா பாடிய புகழேந்தியும் மணிமேகலை வெண்பா பாடிய பாவேந்தரும் கோவை மற்றும் அந்தாதி இலக்கியம் பாடிய சான்றோர்களும் இவற்றுக்கு எடுத்துக்காட்டாகிறார்கள்.

ஐவகை வெண்பாக்களுள் நேரிசை வெண்பாவும் ஒன்று. பதினைந்து சீர்களைக் கொண்ட இந்த வெண்பாவில் பதினான்கு தளைகள் இடைநிற்கும் பாங்குடையது. இப்பதினான்கு சீர்களும் இயற்சீர்வெண்டளையாகவும் வெண்சீர் வெண்டளையாகவும் பெரும்பாலும் கலந்து நிற்குமேயன்றி இயற்சீர் வெண்டளையாகவோ வெண்சீர் வெண்டளையாகவோ அமையாது. அவற்றுள்ளும் வெண்சீர் வெண்டளையாகவே பதினான்கு தளைகளையும் அமைத்துப் பாடுவது அரிய திறன்.

“யாதானும் நாடாமல் ஊராமால் என்னெருவன்
சாந்துணையும் கல்லாத வாறு”

என்னும் குறட்பாவில் மட்டுந்தான் ஆறு சீர்களில் இத்தளை  மட்டுமே வந்துள்ளது. எஞ்சிய 1329 குறட்பாக்களிலும் இது அமையவில்லை என்பதிலிருந்தே இதன் அருமைப்பாட்டை உணர முடியும். ஏழு சீர்களுக்கே இந்த நிலை என்றால் பதினான்கு சீர்களுக்குச் சொல்ல வேண்டுவதில்லை. பாரதிதாசனுக்குப் பின்வந்த கவிஞர்களில் நிறைவான யாப்பறி பாவலரான வைரமுத்து,

“தத்திவரும் முத்தமொழி தத்தையென முத்தமிடும்
சித்திரம்போல் பூஞ்சிவப்பு சிந்திநின்ற – அத்தைமகள்
பூப்பெய்தி விட்டாளாம் பூமகளின காலடியில்
பூப்பெய்தேன் என்ன வியப்பு?

“தேனளந்து வைத்திருக்கும் செவ்விதழால் என்னெஞ்ச
வானளந்த வண்ணநிலா வந்துநின்றாள் – நானழைத்து
கிள்ளாமல் கிள்ளிமிகக் கேலிசெய்வேன் என்றிளைத்துச்
சொல்லாமல் போகும் சுடர்”

என்னும் இரண்டு வெண்பாக்களில் இந்த வித்தையில் இயன்றவரை வென்று காட்டியிருக்கிறார். காரணம் பதினான்கு தளைகளில்  அவரால் பதிமூன்று சீர்களில்தாம் வெண்சீர் வெண்டளையை விரவ முடிந்திருக்கிறது. தமிழாளன் எழுதியிருக்கும்

“கட்டுகிற கந்தைக்கும் கால்வயிற்றுக் கஞ்சிக்கும்
ஒட்டியநல் மெய்யோடும் ஓடியுமே — நட்டமரம்
பல்லோரும் உண்டிடவே பாரெங்கும் காய்த்துநிற்கும்
இல்லாத ஏழைக்கே தூண் ?

“தன்னலமே ஊற்றெடுக்கத் தானேறிக் கொற்றத்தில் /
மன்னுசெயல் அத்தனையும் தான்மறந்து– மன்னுவசை
பூக்கவைத்து மாநிலத்தில் பூரியரை வாழவைப்போன்
தீக்கனலாம் என்றென்றும் தேர்!“

என்னும் வெண்பாக்களில் பதினான்கு தளைகளை வெகு இலாவகமாகக் கையாண்டுள்ளதைக் காணலாம். இதனால் கவிதைச் சுவை கூடிவிடும் என்பதல்ல கருத்து. அரியவகை யாப்பினையும் முழுமையாகக் கையாளும் ஆளுமையை எடுத்துக்காடடுவதே இங்கு நோக்கம்.

நிறைவுரை

நல்ல கவிஞனுக்குக் கவிதையின் அனைத்துப் பரிமாணங்களிலும் ஆளுகை செய்யும் திறன் வேண்டும். யாப்புப் பற்றிய தெளிந்த அறிவும், பொருளுக்கும் உணாச்சிக்கும் ஏற்ற பொருத்தமான வடிவத்தைத் தேர்ந்தெடுப்பதில் எச்சரிக்கை உணர்வும் பெரிதும் தேவைப்படுகிறது. நிதானம், பொறுமை, தெளிவான சிந்தனை, தொடர் கல்வி, நிறைந்த பயிற்சி முதலியவை ஒருங்கமைந்தால் அன்றி இக்கவிதை வித்தையில் வெற்றி பெறுதல் கடினம். அந்த வெற்றியை வெகு எளிதாகப் பெற்றிருக்கிறார் தமிழாளன். அவர் எளிய உள்ளம் பெற்றவர். அதனால் கவிதைப் பேறு கைவரப்பெற்றிருக்கிறார்.  ‘உழுமகன் கைகள் சிவப்பதைப் போன்ற ஒளிரும் கதிரவனே!’ என்பது போன்ற உவமங்கள் தனி ஆய்வுக்குரியன. கவிதைப் பந்தியில் அவர் பரிமாறியனவற்றில் பதம் பார்த்துச் சுவைத்தவற்றைச் சொல்லியனவே இவை. ‘நல்லாரைக் காண்பதும் அவர் சொல் கேட்பதும் அவரோடு இணங்கியிருப்பதும் நல்லவை எனபர் சான்றோர். நெஞ்சில் கரவில்லா ஒரு கவிதை வல்லாளரை அறிமுகம் செய்வதும் நன’மையே! வெல்க தமிழாளன் விரல்கள்!

பதிவாசிரியரைப் பற்றி