புதிய கீதை

தமிழ்த்தேனீ.

நாதஸ்வரம் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது. மந்திர கோஷம் காதில் வந்து இனிமையாக ஒலித்தது. உள்ளே நுழைந்தவுடன் ஒருவர் சந்தனம் நீட்டினார், ஒருவர் பன்னீர் தெளித்தார்.

“அடேடே!  வாங்கோ வாங்கோ”  என்று மகிழ்ச்சியுடன் கைகளைப் பற்றிக் கொண்டு, “நீங்க வந்தது ரொம்ப சந்தோஷம், உக்காருங்கோ” என்று நாற்காலியைக் காட்டினார் நடேசன்.

எதிரே இருந்த மணமேடையில் திருமணப் பெண்ணும்  மாப்பிள்ளையும் ஹோமகுண்டத்தின் புகை நடுவே தேவர்கள் போல் அமர்ந்திருந்தனர் கண் இமைக்காமல், அவ்வப்போது கைக்குட்டையால் கண்களைத் துடைத்தபடி.

நாற்காலியில் உட்கார்ந்து கவனிக்கத் தொடங்கினேன். பெண்கள் 1500 ரூபாய்கள் கொடுத்து நன்றாக அழகாக இருந்த தலைமுடியை நேராக, குட்டையாக ஆக்கிக் கொண்டு சிலர் புடவையிலும், பலர் பேண்ட் சொக்காயுடனும் வலம் வந்து கொண்டிருந்தனர்.

அவர்களைப் பார்க்கும்போது விட்டலாச்சாரியார்  திரைப்படத்தில் வரும் மோகினிப் பிசாசு நினைவுக்கு வருவதைத் தடுக்க முடியவில்லை.

“கெட்டி மேளம் கெட்டிமேளம்” என்று குரல் கேட்டது. திருமாங்கல்ய தாரணம் ஆயிற்று.

கையிலிருந்த அக்‌ஷதையையும் பூக்களையும் அருகே சென்று போட வழியில்லாமல், கூட்டம் அலை மோதியது. ‘திருப்பதிக்கு செல்கிறோம்’ என்று கூறுபவர்களை நம்பி காசு போடுவது போல, நாம் திருப்பதிக்கு காசு போட்டாயிற்று என்கிற மன நிறைவுடன் மனதை சமனப்படுத்திக் கொண்டு தூரத்திலிருந்தே தம்பதிகள் தலையில் போடுவதாக நினைத்துக் கொண்டு முடிந்த அளவு எட்டி வீசினோம். அந்த பூக்களும் அக்‌ஷதையும் முன்னால் நின்றிருந்த பல பேரின் தலையில் விழுந்தது. ஆனால் மனதுக்குள் ஒரு திருப்தி தம்பதிகளை ஆசீர்வதித்தாற்ப் போன்று.

இப்போதைய நடைமுறையில் யாரும் வந்து. ” உணவு உண்ணுங்களேன்” என்று உபசரிக்க மாட்டார்கள் என்று புரிந்து கொண்ட பல பேர் வரிசையில் நின்று பரிசுப் பணத்தை அளித்து விட்டு தாமாகவே உணவுக் கூடத்துக்குள் நுழைந்து உண்டுவிட்டுக் கிளம்பினர்.

என் பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருந்த என் மனைவி, ” ஏன் உங்கள் முகம் கடுகடுப்பாக இருக்கிறது?”  என்றாள்.

“இங்கே காணும் காட்சிகள் எனக்குப் பிடிக்கவில்லை. பழைய திருமணங்களில்  பெண்கள் நன்றாக தலை பின்னிக் கொண்டு பூ வைத்துக் கொண்டு மங்களகரமாக காட்சி அளிப்பார்களே, அன்பாக உண்மையான பாசத்துடன்  வரவேற்பார்களே, மரியாதையாக அழைத்துப் போய், உண்ணச் சொல்லி கூடவே இருந்து கவனித்து பாசமழை பொழிவார்களே என்று நினைத்தேன். அதனால் இந்தக் காட்சிகளைப் பார்க்கப் பார்க்க கோபம் வருகிறது, அது சரி  நீ எப்படி சற்றும் பாதிப்பில்லாமல் சிரித்த முகமாக இருக்கிறாய்!” என்றேன் மனைவியிடம்.

“நான்  இங்கே நடப்பதைப் பார்க்கவில்லை, மணமேடையில் ராதையும்  கிருஷ்ணனும்,அமர்ந்திருப்பதைப் பார்க்கிறேன்.  கோபிகா ஸ்த்ரீகள் சுற்றிலும் இருந்து நடனமாடுவதைப் பார்க்கிறேன். மனம் சந்தோஷமாக இருக்கிறது” என்றாள்.

எதிரே இருந்த மனைவி கிருஷ்ண பரமாத்மா போலவும் நான் அர்ஜுனன் போலவும், அவள் கூறிய சொற்கள் கீதை போலவும் ஒலித்தது எனக்கு.

‘ஆமாம் நம் மனநிலையைக், காலத்துக்கு ஏற்றபடி  மாற்றிக் கொள்ளத்தான் வேண்டும்’ என்னும் கீதை  எனக்கு புரிந்தது.

பதிவாசிரியரைப் பற்றி