எமிலி டிக்கின்சன் கவிதைகள் (16-18)

மூலம்: எமிலி டிக்கின்சன்
தமிழாக்கம்: சி. ஜெயபாரதன், கனடா

ஈமச் சடங்கு உறுத்துது – 16

ஈமச் சடங்கு ஒன்று என் மூளையில் உறுத்தும்
பாடை சுமப்போர் பாதச் சத்தம் இங்குமங்கும்
மீண்டும்  மீண்டும் நடப்பது கேட்குது காணும்
உணர்ச்சி பட்டென வெளிப்படும்.

I felt a Funeral, in my Brain,
And Mourners to and fro
Kept treading – treading – till it seemed
That Sense was breaking through –

அவர்  யாவரும் அமர்ந்து கொண்ட பின்
இரங்கல் சடங்கு  அரவம் தொடங்கும்
மேலும்  மேலும் தொடர்வது நினைவு வரை
மனம் எனக்கு மரத்துப் போகும் .

And when they all were seated,
A Service, like a Drum –
Kept beating – beating – till I thought
My mind was going numb –

பிறகு அவர் பெட்டி தூக்குவது கேட்குது
ஊடுருவிச் செல்லும் அது என் ஆத்மாவை
பாடை சுமப்போர் தடச் சத்தம் மீளுது
சூழ்வெளி மறைந்து போகத் தொடங்குது

And then I heard them lift a Box
And creak across my Soul
With those same Boots of Lead, again,
Then Space – began to toll,

சொர்க்க புரி மணி அடிக்கும் போது
கேட்க செவி தவிர எனக்கு வேறேது
நிசப்தம், புத்தினத் தோரோடு நான்
உயிர் பிரிந்து ஏகாந்தி யாய் நான்.

As all the Heavens were a Bell,
And Being, but an Ear,
And I, and Silence, some strange Race,
Wrecked, solitary, here –

ஏனெனும் காரணம் புரிந்திலது எனக்கு
கீழே வீழ்ந்தேன், கீழே படு பாதாளம்
உலகு ஒன்றில் தடம் ஒவ்வோர்  பாய்ச்சலில்
அறிவது முடிந்தது நிரந்தர மாகப் பிறகு

And then a Plank in Reason, broke,
And I dropped down, and down –
And hit a World, at every plunge,
And Finished knowing – then –

**********************************

மரணம் வருவதற்கு காத்து நில்லேன் – 17

மரணத் துக்காக நான் காத்து நிற்காததால்
மனங் கனிந்து எமன் வந்து நின்றான் எனக்கு.
எங்கள் இருவர்க்கு மட்டும் ஒரு வாகனம்.
என்றும் இறவா நிலை நோக்கிப் போகுது.

Because I could not stop for Death –
He kindly stopped for me –
The Carriage held but just Ourselves –
And Immortality.

மெதுவாய் ஓட்டினோம்- எமனுக்கு அவசர மில்லை
மரணத்தை தள்ளி வைத்தேன் நானும்.
உழைப்பு, பொழுது போக்கு சேர்த்து
எம தர்மன் மனித நேயத்துக் காக.

We slowly drove – He knew no haste
And I had put away
My labor and my leisure too,
For His Civility –

பிள்ளைகள் கற்கும் பள்ளித் தலம் கடந்தோம்
இடைவெளி நேரம் ,வட்டத்தில் சிறுவர்
அறுவடை நெற்கதிர் வயலைக் கடந்தோம்
அந்திப் பொழுதும் தாண்டிப் போனோம்.

We passed the School, where Children strove
At Recess – in the Ring –
We passed the Fields of Gazing Grain –
We passed the Setting Sun –

இல்லை எம்மைக் கடந்தது அந்தி மாலை
பனித்துளிக் குளிரில்  நடுங்கும் குளிர்ச்சி
சிலந்தி வலையில் சிக்கும் என் நீள் ஆடை
மேலங்கி, மஸ்லின் துணி மட்டும்.

Or rather – He passed Us –
The Dews drew quivering and Chill –
For only Gossamer, my Gown –
My Tippet – only Tulle –

மேட்டில் கட்டிய ஒரு வீட்டு முன்னே
சற்று வந்து நின்றோம்.
வீட்டுக் கூரை சரிவரத் தெரிய வில்லை
தரை மேல் நின்றான் வாகன  ஓட்டி.

We paused before a House that seemed
A Swelling of the Ground –
The Roof was scarcely visible –
The Cornice – in the Ground –

அதுமுதல் ஆயிரக் கணக்கில் ஆண்டுகள் நீளும்
ஆயினும் அது ஓர் நாளுக்கும் குறைவே
என் முதல்  ஊகிப்பு, குதிரைத் தலைகள்
இறவா நிலை நோக்கிப் போவது.

Since then – ’tis Centuries – and yet
Feels shorter than the Day
I first surmised the Horses’ Heads
Were toward Eternity –

**************

அழகின் மீது மோகம் – 18

அழகுக்காகச் செத்தேன், ஆயினும் அது அரியது
சமாதிக்கு ஈடிணையாய்ச் செய்து கொண்டு
சத்தியத்துக் காகச் செத்து உடல் புதைபடும்
பக்கம் உள்ள ஓர் அறையில்.

I died for beauty, but was scarce
Adjusted in the tomb,
When one who died for truth was lain
In an adjoining room.

தோல்விக்கு காரணம் மெதுவாய்க் கேட்டான்
“அழகின் மோகம்” எனப் பதில் அளித்தேன்
சத்தியம் என் வழிநெறி. இரண்டும் ஒன்றே.
சகோதரர் நாம் இருவரும், [அழகு, சத்தியம்]

He questioned softly why I failed?
“For beauty,” I replied.
“And I for truth – the two are one;
We brethren are,” he said.

இரவில் சந்தித்தோம் ஓர் இனத்தோராய்
பக்கத்து அறைகளி லிருந்தே பேசினோம்
வாய் உதடுகள் வரை பேச்சுகள் உயர்ந்து
மண்புழுதி மண்டி சமாதிப் பெயர்கள் மறையும்.

And so, as kinsmen met a-night,
We talked between the rooms,
Until the moss had reached our lips,
And covered up our names.

பதிவாசிரியரைப் பற்றி