காதல் நாற்பது (25) கனத்துப் போன மனது !

0

jay

மூலம் : எலிஸபெத் பிரௌனிங்

தமிழாக்கம் : சி. ஜெயபாரதன், கனடா

துயரில் கனத்த இதயத்தை

தூக்கிச் சுமந்தேன் ஆண்டு தோறும் !

துயருக்கு மேல் துயர் உற்றேன்

உன் முகத்தை நான்

காணும் வரை

எனதினிய காதலனே !

தொடுத்த ஆரத்தின் முத்துக்கள் போல்

அடுத்தடுத்து இதயத் துடிப்பு

இயல்பான

இன்பம் எல்லா வற்றிலும்

உடனெழும்

நடன வேளையில் !

கனத்துப் போன என் இதயத்தைக்

கடவுள் கைதூக்கி விடும்வரை

நம்பிக்கை உடைந்து

வேதனையே மேலோங்கும் !

என் இதயத்தை

உன் கம்பீரத்தின் முன்பு

அன்புடன் சமர்ப்பணம் செய்ய நீ

அழைத்தாய் என்னை !

உன்னிதயம்

என்னருகிலே உள்ள போது,

பின்னது மூழ்கிடும் தானாய்,

விரைவாய்,

ஒரு கனத்த பளுவாய்,

விண்மீன் களுக்கும், நிறைவேறாத

விதிக்கு மிடையே !

********************

Poem -25

Sonnets from the Potuguese

By: Elizabeth Browing

A heavy heart, Beloved, have I borne

From year to year until I saw thy face,

And sorrow after sorrow took the place

Of all those natural joys as lightly worn

As the stringed pearls, each lifted in its turn

By a beating heart at dance-time. Hopes apace

Were changed to long despairs, till God’s own grace

Could scarcely lift above the world forlorn

My heavy heart. Then thou didst bid me bring

And let it drop adown thy calmly great

Deep being! Fast it sinketh, as a thing

Which its own nature doth precipitate,

While thine doth close above it, mediating

Betwixt the stars and the unaccomplished fate.

**********

பதிவாசிரியரைப் பற்றி

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *


The reCAPTCHA verification period has expired. Please reload the page.