காதல் நாற்பது – 35 வேதனையே காதல்
மூலம் : எலிஸபெத் பிரௌனிங்
தமிழாக்கம் : சி. ஜெயபாரதன், கனடா
என்னுடைமை அனைத்தும் நானுனக்கு
அன்புடன் அளித்தால்
அதற்கு மாற்றாக நீ
எனக்கு உரிமையாய் ஆவாயா ?
தினம் ஒவ்வொருவர் முத்தமுடன்
இல்வாழ்வு ஆசியோடு
விந்தையாக எண்ணப் படாது
சொந்த மாவதை
இழக்காமல் இருப்பேனா ?
விழித்துப் புத்தரங்கை மேல்நோக்க
வேறொரு வீட்டின்
புதிய சுவர்களும், வெளி முற்றமும்
எதிர்ப்படும்,
என் இல்லம் தாண்டி !
நிகழும் மாறுதலைக் காணாது
மூடிய கண்களுடன்
தேடி நிரப்பினோர்,
இடத்தை நான் நிரப்ப நீ
விடுவாயா ?
கடின மானது அது !
காதலைப் பற்றிக் கொள்ள
முயன்றால்
சோகத்தை முறிப்பது
கூடுகிறது !
எல்லாம் எனக்கு நிரூபிப்பது :
வேதனை மெய்யாய்க்
காதலென்று;
சோகம் நிழலாய்த் தொடரும்.
அந்தோ
துக்கத்தில் உழன்றவள் நான்,
ஆதலால்
காதலிக்கக் கடின மானவள் !
ஆயினும் நீ
நேசிக்கிறாய் அல்லவா
என்னை ?
நெஞ்சை அகலத் திறந்து
அணைத்துக் கொள்
நனைந்த இறக்கை யுள்ள
உனது புறாவை !
************
Poem -35
Sonnets from the Portuguese
By: Elizabeth Browning
If I leave all for thee, wilt thou exchange
And be all to me? Shall I never miss
Home-talk and blessing and the common kiss
That comes to each in turn, nor count it strange,
When I look up, to drop on a new range
Of walls and floors, another home than this?
Nay, wilt thou fill that place by me which is
Filled by dead eyes too tender to know change?
That’s hardest. If to conquer love, has tried,
To conquer grief, tries more, as all things prove;
For grief indeed is love and grief beside.
Alas, I have grieved sol am hard to love.
Yet love me–wilt thou? Open thine heart wide,
And fold within the wet wings of thy dove.
**********
