குறளின் கதிர்களாய்…(86)
-செண்பக ஜெகதீசன்
இளைதாக முள்மரங் கொல்க களையுநர்
கைகொல்லுங் காழ்த்த விடத்து. (திருக்குறள்-879: பகைத்திறம் தெரிதல்)
புதுக் கவிதையில்…
முற்றிடுமுன்னே
முள்மரத்தை அழிக்கவேண்டும்,
முதிரவிட்டால்
தொடும் கையைக் கிழித்துவிடும்
அதுபோல்
பகையை முற்றவிட்டாலும்
பேராபத்து…!
குறும்பாவில்…
முற்றிடுமுன்னே அழிக்கப்படவேண்டும்
முள்மரமும் பகையும்,
முற்றவிட்டால் துன்பந்தரும் இரண்டும்!
மரபுக் கவிதையில்…
முள்மரம் முதிர விட்டுவைத்தால்
–மெதுவாய் அதனைத் தொட்டாலும்,
முள்ளது குத்தியே புண்ணாவதால்
–முதிர விடாமல் வெட்டவேண்டும்,
உள்ளம் நிறைந்த பகையுடனே
–உலவும் மனிதர் பகைதெரிந்தே
எள்ளின் அளவும் மிச்சமின்றி
–இளைதாய் அழித்தல் நலந்தருமே!
லிமரைக்கூ…
முள்மரம் முதிர்ந்துவிட்டால் குத்திவிடும் முள்,
முதிருமுன்னே அழித்திடு அதனை,
அதுபோல்தான் பகையையும் கருத்தினில் கொள்!
கிராமிய பாணியில்…
முள்ளுமரம் முள்ளுமரம்
தள்ளிப்போ முள்ளுமரம்,
முத்திப்போனா குத்தும் மரம்
முள்ளுகையக் குத்தும் மரம்,
முத்துமுன்னே வெட்டிப்புடு
மொத்தமாவே வெட்டிப்புடு
மனுசன்பகயும் இதுபோலத்தான்,
முத்துமுன்னே அழிச்சிப்புடு
மொத்தமாவே அழிச்சிப்புடு
முள்ளுமரம் முள்ளுமரம்
முத்திப்போனா குத்தும் மரம்…!
