வாழ்வெனும் மாயை!
-ராதா மரியரத்தினம்
சூனியப் பிரவாகத்தில் நிற்கிறேன்
கனவா நனவா என்று கூட
உணரமுடியா நிலை
எங்கோ குருதி கசிவது போன்ற உணர்வு
தடவிப்பார்க்கிறேன்
மையிருட்டு என்பதை உணர்கையில் 
பிடரி வேர்க்கிறது
காலசர்ப்பமாய் ஏதோ ஒன்று
காலைச் சுற்றுகிறதே
’ஆ’வென அலறி வீழ்கிறேன்
அவிழ்க்கப்படாத முடிச்சாய்!
விரியும் வாழ்க்கைதான்
இவைகள் என்று நானுணரும் போது
கண்கள் குத்திட்டு நிற்கிறது!
பாம்பும் பல்லியும் ஓநாய்களும் வல்லூறும்
நிறைந்து கிடக்கின்ற இந்த
வாழ்வெனும் மாயையில்
வாயை அகல விரித்து
நிற்கின்ற முதலைகள்
எது கிடைத்தாலும் விழுங்கக் காத்திருக்கும்
இவற்றையெல்லாம் கடந்து
நான் செல்ல வேண்டிய
இலக்கு வெகுதூரம்!
பிரமித்து நிற்கிறேன்
என்னுடம்பில் இருந்து
கசியும் குருதி கொண்டு
ஓநாய்கள் மோப்பம் பிடிக்கக் கூடும்
உடலிலிருந்து ஏதோ
வெளியேறுவதாய் உணர்கையில்
உடல் இலேசாகி மேலே பறக்கிறேன்
புல்லாங்குழலின் இசையாய்
என் உடலில் ஒன்பது துவாரங்களிலும்
உன்னத இசை, ஒருவித நறுமணம்
ஒளி ஒழுகும் வழியொன்று புதிதாய்த் தெரிந்தது
என் தோள்களைத் தொட்டுத் தூக்குமோர் உணர்வு
அப்போதுதான் தெரிந்தது
என் மூதாதையர்கள் என்னோடு இருப்பது…
நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டவனாய்த் தூங்குறேன்!
