ஏக்கங்கள்
–விஜய் ப்ரகாஷ்
பெரியகுளம் பேருந்து நிலையம்…
மணி ஒன்பது அடித்து நாற்பத்தைந்து நிமிடங்கள் ஆனது.
கைப்பையுடன் சேகரும், இரண்டரை வயது குழந்தையுடன் அவன் மனைவி காயத்ரியும் நின்றிருந்தார்கள்.
“அழாத செல்லம், அப்பா ஊருக்கு போய்ட்டு சீக்கிரம் வந்துடுறேன்” என்று அழும் குழந்தையைத் தேற்றிக் கொண்டிருந்தான் சேகர்.
“ஏம்பா போற?” என்று மழலை அழுது கொண்டே ததும்பும் குரலில் இந்து குட்டி கேட்டாள்.
“இண்டெர்வியூவுக்கு மா”
“அப்டீன்னா?”
“அப்டீன்னா என் இந்து குட்டி டெடி பியர்,சாக்லேட் லாம் கேட்டால்ல, அத வாங்குறதுக்கு டா செல்லம்”
“அப்பொ சீக்கிரமே வாங்கிட்டு வந்துடணும் சரியாப்பா?”
“சரி செல்லம்”
அருகிலிருந்த கடையில் இரண்டு கேட்பெரி டைரிமில்க்கை வாங்கிக் கொடுத்து,
“இத சாப்டு! அப்ப வர்றப்ப ஒனக்கு நெறைய வாங்கிட்டு வர்றேன்” என்றான்.
இந்து சோகத்துடன் வாங்கிக் கொண்டாள்.
காயத்ரியிடம், “நான் கெளம்புறேன்! கொழந்தைய பத்திரமா பாத்துக்க! சேட்ட பண்ணா அடிக்காத! சாக்லேட் கேட்டா வாங்கித்தா! அழ வெக்காத! நீயும் பத்திரமா இரு!” என்றான்.
அவளும், “சரிங்க! நீங்க பத்திரமா போய்ட்டு வாங்க” என்றாள். அதற்குமேல் அவளால் பேச முடியவில்லை. அவன் பிரிவு அவளைப் பேச முடியாமல் தான் செய்திருக்கிறது. கண்களின் கண்ணீர் தேங்கியது.
“பஸ் கெளம்பப் போது! செல்லம் அப்பாக்கு முத்தா குடு” என்று கேட்ட சேகருக்கு சாக்லேட் அப்பிய உதடுகளீன் ஈர முத்தம் கிடைத்தது.
“நீ வீட்டுக்குப் போ. பனி பொழிய ஆரம்பிக்குது. கொழந்தைக்குச் சளி புடிக்கப்போது” என்று காயத்ரியைக் கிளப்பினான்.
அவளும், “அப்பாவுக்கு டாட்டா காட்டு” என்று இந்து குட்டியை டாட்டா காட்டச் செய்தாள். சின்ன சாக்லேட் கைகள் டாட்டா காட்ட பஸ் புறப்பட்டது.
“வேலகெடச்சுடனும் கடவுளே! வாங்குற சம்பளத்த வெச்சு இந்து குட்டிக்கு நான் ஆசப்படுற மாதிரி நல்ல வாழ்க்கைய தரணும்” என்று மனப்பிரார்த்தனை செய்துகொண்டே தூங்கப் போனான்.
வேகமாக சென்றுகொண்டிருந்த பேருந்து ஏதோ ஒரு வேகத்தடை ஏற்றத்தில் ஏறி இறங்கி அசுரனாய்க் குலுங்கியது.
தூங்கிக் கொண்டிருந்தவர்கள், வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தவர்கள் என அனைவரும் பாரபட்சமின்றி முன் கம்பியில் முட்டிக் கொண்டனர்.
சிலர் இடித்த இடத்தில் வீங்கிவிடாமல் இருக்கத் தடவிக் கொண்டிருக்க, சிலர் கடவுளைத் துணைக்கழைக்க, சிலரது தகாத வார்த்தைக் கசையடிகள் ஓட்டுநரைப் பாய்ந்தன.
சேகருக்கும் தூக்கம் கலைந்தது. பல நிமிட முயற்சிக்குப் பின் தூக்கம் வராமல் உட்கார்ந்தான். சுற்றிலும் அனைவரும் தூங்கிக் கொண்டிருந்தனர். அவன் எழுந்து முன்னே சென்றான். ஓட்டுநரும் நடத்துநரும் பேசிக்கொண்டிருந்தனர்.
“என்னாச்சு தம்பி? என்றார் நடத்துநர்.
“ஒன்னும் இல்லைங்க! தூக்கம் வரல அதான்! முன்னாடி வந்து ஒட்காரலாமா?”
“ஒக்காருங்க தம்பி! எம்பேரு முருகன். இவரு கந்தசாமி.”
“நா சேகர் ணே! சென்னைக்கு வேல விஷயமா போறேன்”
ஓ… அப்டியா! நல்லது”
“எத்தன வருஷமா ணே நீங்க வண்டி ஓட்றீங்க?”
“நாங்க பத்து வர்ஷமா இந்த ரூட்டு தான் தம்பி. நீங்க சென்னைல எங்க வேல பாக்குறீங்க?”
“இல்ல, வேலைக்கு இண்டர்வியூவைக்கிறாங்க! அதுக்கு போறேன்!”
“ஓ! இப்ப என்ன பண்ணிட்டிருந்தீங்க?”
“அப்பாவோட சேர்ந்து வெவசாயம் பார்த்துட்டு இருந்தேன்! வெளச்சல் பெருசா இல்ல, கடன் தான் அதிகமாச்சு, கல்யாணம் ஆகி குழந்த வேற இருக்கு. அவளுக்கு நான் ஆசப்பட்ட மாதிரி நல்ல வாழ்க்கைய அமச்சு தரணும், அதுக்கு நெறைய சம்பாதிக்கணும். அதான் சென்னைக்கு போறேன் ணே”
நம்மூர்லையே நெறைய வேல இருக்கே தம்பி! நீங்க ஏன் சென்னைக்குப் போகணும்?”
வேல கெடச்சுது ணே! ஆனா வந்த சம்பளம் குடும்ப செலவுக்கே போய்டுச்சு! கைல பத்து காசு நிக்கல. அதான் சென்னைக்கு போறேன்”
“அப்ப, வேல கெடச்சா குடும்பத்த சென்னைக்கு கூப்ட்டு போய்டுவீங்க போல?”
“அவங்களுக்கு வர ஆச தான் ணே! ஆனா அப்பா அம்மாவுக்கு நான் போறதே புடிக்கல. அவங்கள அனுப்ப மாட்டாங்க. வேல கெடச்சா மாசம் ஒருவாட்டி வந்து பாத்துட்டு போக வேண்டியது தான். எல்லாம் எம்பொன்னுக்காக ணே!”
“பொன்னு மேல ரொம்ப அன்பா இருக்கீங்க”
“எம் பொன்னுதாங்க எனக்கு எல்லாம். அவன்னா எனக்கு உசுரு”
பேச்சு சுவாரஸ்யத்தில் நொடிகளை விட நிமிடங்கள் வேகமாகக் கரைந்தன.
சில மணி நேரங்களுக்குப் பின் பஸ் ஒரு உணவகத்திற்கு முன் நின்றது.
“பஸ்ஸு பத்தி நிமிஷம் நிக்கும்.. டீ, காஃபி, டிஃபன் சாப்டுறவங்க சாப்ட்டுக்கோங்க. வேற எங்கெயும் இனி நிக்காது” என்று நடத்துநர் அனைவரையும் எழுப்பிவிடக் கத்தினார்.
“வாங்க தம்பி டீ சாப்டலாம்” என்று சேகரை ஓட்டுநர் அழைத்தார்.
இளையராஜா பாட்டு கேட்டுக்கொண்டே,டீ அருந்திக்கொண்டு சுற்றிலும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான் சேகர். சில பேருந்துகள் வந்து நின்றன, சில கிளம்பின. உணவகம் நிறைந்து வழிந்துகொண்டே இருந்தது. குழந்தைகளில் சிலர் ஓடி பிடித்து விளையாடிக் கொண்டிருந்தனர். அருந்திய டீக்கு காசு கொடுத்துவிட்டு சேகரும் ஓட்டுநரும் பேருந்தில் ஏறிக் கொண்டார்கள்.
நடத்துநர் அதன்பின் வந்து ஏறி, “எல்லாரும் பக்கத்து சீட்டுல இருந்த ஆளு இருந்தாங்களான்னு பாத்துக்கங்க” என்றார். “இருக்காங்க, இருக்காங்க” என்று ஆங்காங்கே பதில்களும் தலையாடல்களும் நிகழ்ந்தன.
“நாளைக்கு காலைல இண்டர்வியூ இருக்கு! நா கொஞ்ச நேரம் தூங்குறேன் ணே” என்று நடத்துநரிடம் விடைபெற்றுச் சென்றான் சேகர். இந்தமுறை எந்தத் தொந்தரவும் இன்றி கொஞ்ச நேரம் நிம்மதியாகக் கண்ணயர்ந்தான்.
“தம்பி கோயம்பேடு வந்திருச்சுப்பா” என்று சற்றைக்கெல்லாம் நடத்துநர் சேகரை உசுப்பினார். சேகர் பையை எடுத்துக்கொண்டு இறங்க முற்பட்டபோது, “தம்பி ஒரு நிமிஷம் நில்லுங்க!” என்று ஓட்டுநரின் குரல் அவனை நிறுத்தியது.
“என்ன ணே”
“சொல்றேன்னு தப்பா நெனைக்காதீங்க. ராத்திரி நீங்க சென்னைக்கு வேல தேடி வந்ததே அதிக சம்பளங் கெடைக்கும். அதவெச்சு ஒங்க பொன்னுக்கு நல்ல வாழ்க்க தரணும்னு சொன்னீங்க. வேல கெடச்சா நீங்க இங்க இருப்பீங்க! ஒங்க குடும்பம் ஊர்ல இருக்கும். இப்ப தான் ஒங்க பொன்னு வளர ஆரம்பிச்சிருக்கா! இப்ப தான் நீங்க அவளோட இருக்க முடியும். இருக்கணும். ஒங்களோட அன்பு அவளுக்குத் தேவ. இப்ப தான் அவ ஒலக்த்த புரிஞ்சிக்க ஆரம்பிச்சிருப்பா. அவள வழி நடத்த நீங்க அவ கூட தான் தம்பி இருக்கணும். இத நான் ஏன் சொல்றேன்னா, எனக்கும் பதினேழு வயசுல ஒரு பொன்னு இருக்கா. அவள நான் நல்லா பாத்துக்கணும்னு ராப்பகலா வேல செய்யுறேன். நான் வீட்டுக்குப் போறப்ப அவ தூங்கிருப்பா! தீபாவளி, பொங்கலப்பலாம் கூட அவ கூட கொண்டாடுனது கம்மி தான். அவளுக்காக இவ்வளவு கஷ்டப்பட்டேன். ஆனா அவகிட்ட இருந்து அவளோட சந்தோஷத்தப் பகிர்ந்துக்கவும், துக்கத்துல ஆறுதல் சொல்லவும் என்னால முடியல. என்ன மாதிரி நீங்களும் கஷ்ட்டப்படக் கூடாதுன்னு தான் சொல்றேன் தம்பி! தப்பா நெனச்சுக்காதீங்க” என்று வழிந்த கண்ணீரைத் துடைத்தபடி சென்றார் ஓட்டுநர்.
அவன் நெஞ்சை ஊசிகள் தைத்தன. கோயம்பேடு பேருந்து நிலையத்திற்கு வெளியே வந்தான். பொம்மைக் கடையைத் தேடினான்.
அவனது இந்து குட்டிக்கு “டெடி பியர்” வாங்குவதற்கு….
