குறளின் கதிர்களாய்…(500)
செண்பக ஜெகதீசன்
குறளின் கதிர்களாய்…(500)
குற்றமே காக்க பொருளாகக் குற்றமே
யற்றந் தரூஉம் பகை.
– திருக்குறள் – 434 (குற்றங்கடிதல்)
புதுக் கவிதையில்…
தனக்கு அழிவைத்
தந்திடும் பகை
தான் செய்யும் குற்றமே,
அதனால்
அக்குற்றம் செய்யாமலிருப்பதே
நோக்கமாகக் கொண்டு
தன்னைக்
காத்துக்கொள்ள வேண்டும்…!
குறும்பாவில்…
குற்றம்தான் ஒருவனுக்கு அழிவினைக்
கொணரும் பகையாகும், அதனால் அக்குற்றம்
வராமல் காத்துக்கொள்ள வேண்டும்…!
மரபுக் கவிதையில்…
அழிவாம் முடிவைத் தருகின்ற
ஆற்றல் மிக்கக் குற்றமெனும்
இழிந்த பகையே வந்துலகில்
இடரைத் தருமே மாந்தர்க்கே,
அழிவைத் தடுக்கும் மார்க்கமதாய்
அந்தக் குற்றம் அணுகிடாத
வழியில் நம்மைக் காக்கின்ற
வகையில் வாழ்தல் நலமாமே…!
லிமரைக்கூ…
குற்றமே அழிவுதரும் பகை,
அதனை உணர்ந்தே வாழ்வில் தேர்ந்தெடு
அக்குற்றம் வராத வகை…!
கிராமிய பாணியில்…
செய்யாத செய்யாத
குத்தம் செய்யாத,
கூண்டோட அழிக்கிற
குத்தம் செய்யாத..
ஓலக வாழ்க்கயில
ஓனக்கு
அழிவத் தருற பக
நீ செய்யிற குத்தந்தான்,
அத ஒணந்து
அந்தக் குத்தமெதும்
செய்யாம வாழ்ந்து
ஒன்னக் காப்பாத்திக்கோ..
அதால
செய்யாத செய்யாத
குத்தம் செய்யாத,
கூண்டோட அழிக்கிற
குத்தம் செய்யாத…!
