குறுந்தொகை நறுந்தேன் – 18
-மேகலா இராமமூர்த்தி
தலைவனைப் பிரிந்த தலைவியின் துயர் எல்லை கடந்ததாயிற்று. ஆகவே கலங்கிச் சோர்வதும் அருகிருந்த அருமைத் தோழியிடம் புலம்பித் தீர்ப்பதுமாகவே அவளுடைய பொழுதுகள் கழிவதாயின.
”தோழி! பகல் நீங்க, முல்லைக்கொடிகள் மலர, சூரியனது 
வெம்மை தணிந்த செயலறுதற்குரிய மாலைக் காலத்தை இராப்பொழுதின் எல்லையாக எண்ணி நீந்தினோமானாலும் அதைத் தொடர்ந்துவரும் இரவெனும் வெள்ளம் கடலைவிடப் பெரியதாயிருக்கின்றதே…அதனை நீந்திக் கடப்பது எவ்வாறு?” என்று வருந்தினாள் அவள்.
எல்லை கழிய முல்லை மலர
கதிர்சினந் தணிந்த கையறு மாலையும்
இரவரம் பாக நீந்தினம் ஆயின்
எவன்கொல் வாழி தோழி
கங்குல் வெள்ளம் கடலினும் பெரிதே! (குறுந்: 387 – கங்குல்வெள்ளத்தார்)
பசிய கால்களையுடைய கொக்கின் புல்லிய புறத்தைப் 
போல் ஆழமான நீர்நிலையில் வளர்ந்த ஆம்பலின் மலர்களும் கூம்பின; இதோ மாலைக்காலம் வந்துவிட்டது. அது வாழ்க! அது தனியாகவா வந்தது? அதனைத் தொடர்ந்து கங்குலும் வருமே… என் செய்வேன்?! என்று தலைவி பொழுதுகண்டு இரங்கும் மற்றொரு குறுந்தொகைப் பாடலும் இதே கருத்தை நவிலக் காணலாம்.
பைங்காற் கொக்கின் புன்புறத் தன்ன
குண்டுநீ ராம்பலுங் கூம்பின இனியே
வந்தன்று வாழியோ மாலை
ஒருதான் அன்றே கங்குலு முடைத்தே. (குறுந்: 122 – ஓரம்போகியார்)
கொக்கின் தோற்றம் ஆம்பல் மலரை ஒத்திருத்தலைக்
குறுந்தொகைப் பாடல் 117-உம், ”மாரி ஆம்பல் அன்ன கொக்கின்…” என்று சுட்டிச் செல்கின்றது. இயற்கை யைக் கூர்ந்துநோக்கி ஒன்றோடொன்றை ஒப்புமைப்படுத்தும் அன்றைய புலவோரின் திறன் சங்கப் பாடல்கள் பலவற்றிலும் சிறப்பாய் வெளிப்படுகின்றது.
இரவின் வரவை எண்ணிக் கழிவிரக்கம் கொண்ட தலைவியின் துயர்நிலை தோழியின் உளத்தையும் வாட்டியது. யாது சொல்லியேனும் இப்பாவையைத் தேற்றுதலே இப்போதைய தேவை என்பதைத் தெற்றென உணர்ந்த தோழி தலைவியின் தலையை ஆதுரத்தோடு கோதி,
”தோழி! ஒன்றோடொன்று உராய்ந்து ஒலிக்கின்ற மூங்கில்கள் ஓங்கி வளர்ந்த உயர்ந்த மலைப் பக்கத்தில், புலி தனக்குரிய உணவைத் திணித்துவைத்திருந்த புலால் நாற்றம் வீசும் கற்குகையினிடத்து, வழிச் செல்லும் மனிதர் தங்கும், சிகரங்கள் உயர்ந்த விளக்கத்தை உடைய மலைகளைக் கடந்துசென்ற தலைவர் நின் துயரைக் கேளா நிலையில் இருக்கின்றார்; அவர்மட்டும் கேட்டாராயின் சிறந்த பொருள் (தனைவிட்டு) நீங்குவதாக இருப்பினும், நெகிழ்ந்த நூலால் கட்டிய மலர் மாலைகள் சேர்ந்த படுக்கையினிடத்தே இருந்து வருந்தி நினது பேரழகு நீங்கிய இத்துயரமானது கெடும்படித் தாமதியாது வந்திருப்பார்!” என்றாள்.
கேளா ராகுவர் தோழி கேட்பின்
விழுமிது கழிவ தாயினு நெகிழ்நூற்
பூச்சேர் அணையிற் பெருங்கவின் தொலைந்தநின்
நாள்துயர் கெடப்பின் நீடலர் மாதோ
ஒலிகழை நிவந்த வோங்குமலைச் சாரற்
புலிபுகா வுறுத்த புலவுநாறு கல்லளை
ஆறுசெல் மாக்கள் சேக்கும்
கோடுயர் பிறங்கல் மலையிறந் தோரே. (குறுந்: 253 – பூங்கண்ணன்)
பிரிந்துசென்ற தலைவனையும் பழிக்காது, அவன் பிரிவாற்றாமையால் வாடும் தலைவிக்கும் இதமளிக்கும் வகையில் பதமாய்ப் பேசும் தோழியின் பேச்சுக்கலை நச்சவும் மெச்சவும் உகந்ததாய் இருக்கின்றது.
தாம் தேடிச்சென்ற அரும்பொருளைத் தேடித் தொகுக்க முடியாவிட்டாலும் நின் துயரறிந்தால் தலைவர் உடனே வந்துவிடுவார் என்று தலைவியைத் தேற்றும் தோழியை நற்றிணையிலும் காணமுடிகின்றது.
அரும்பொருள் முடியா தாயினும் வருவர் (நற்: 208)
ஈதொப்ப, ”நின் அருந்துயர் அறிந்தால் நந்தன் என்பான் (நந்த குலத்தைச் சேர்ந்த மன்னன்) தொகுத்து வைத்த செல்வத்தையே எய்துவதாயினும் தலைவர் அங்கே தங்கமாட்டார், விரைந்து வந்துறுவார் உனைக் காண!” என்று தலைவன் பிரிவால் வாடும் தலைவியைப் பரிவொடு தேற்றும் தோழி அகநானூற்றிலும் காணக் கிடைக்கின்றாள்.
…நந்தன் வெறுக்கை எய்தினும் மற்றவண்
தங்கலர் வாழி தோழி… (அகம்: 251)
தோழியின் இடைவிடாத் தேறுதல் மொழிகளால் ஒருவாறு ஆறுதல் அடைந்தாள் தலைவி.
பொருள்தேட வேற்றுப்புலம் சென்ற தலைவன், தான் தேடவேண்டிய பொருளைத் தேடினான். கார்காலத்தில் வினைமுற்றித் திரும்புவதாய்ச் சொல்லிச் சென்றோம்; இப்போது கார்கழிந்து கூதிரும் வந்துவிட்டது என்பதை உணர்ந்த அவனுள்ளம் தலைவியை உடனே காணவேண்டும் எனும் வேணவா கொண்டது. இதுகாறும் பதுங்கியிருந்த காதல் உணர்வு வீறுகொண்டெழுந்தது!
”அசைகின்ற மூங்கிலை யொத்த அழகினையும், பருத்த தோளையும், பெரிய அமர்த்தலையுடைய கண்ணையும் பெற்ற தலைவி இருந்த ஊரானது நெடுந்தூரத்தின்கண் அடைதற்கரிய இடத்தில் உள்ளது. எனது நெஞ்சமோ ஈரம் உண்டாகிய செவ்வியையும், பசிய புனத்தையுமுடைய
வனாய் ஒற்றை ஏரை மட்டுமே வைத்திருக்கும் உழவனைப்போல் அவளைக் காணுதற்குப் பெரிதும் விரைகின்றது” என்று தன்னுள் கூறி வருந்தினான்.
ஓரேருழவன், ஈரம் வீணாகாமல் உழுதற்கு விரைதலைப் போல என் நெஞ்சமும் தலைவியை உரிய பருவத்தே கண்டு அளவளாவ விரைகின்றதென்கிறான் தலைவன்.
பல ஏருடையவன் சிறிது சோம்பியிருப்பினும் ஏவலாளர் உதவிகொண்டு குறுகிய காலத்தில் நிலத்தை உழுதுவிடக் கூடும்; ஆனால் ஓரேருழவனோ அவ்வொரே ஏரைக் கொண்டு ஈரம் வீண்படாமல் உழவேண்டிய கட்டாயத்தினை உடையவனாயிருப்பதால் விரைவானாகலின் அவனை ஈண்டுத் தனக்கு உவமை கூறினான் தலைவன்.
ஆடமை புரையும் வனப்பின் பணைத்தோள்
பேரமர்க் கண்ணி யிருந்த வூரே
நெடுஞ்சேண் ஆரிடை யதுவே நெஞ்சே
ஈரம் பட்ட செவ்விப் பைம்புனத்து
ஓரே ருழவன் போலப்
பெருவிதுப்பு உற்றன்றால் நோகோ யானே. (குறுந்: 131 – ஓரேருழவனார்)
வினைமுற்றித் திரும்பும் வேளையில், நாணொடு செறிந்த கற்பினையும், ஒளிபொருந்திய நுதலையும், இன்மொழிகளையும் உடைய மெல்லியலாளைக் காணத் தன்னைக் காட்டிலும் விரையும் தன்னெஞ்சை நமக்குத் திறந்துகாட்டுகின்றான் மற்றொரு தலைவன் அகநானூற்றில்!
எம்மினும் விரைந்துவல் லெய்திப் பன்மாண்
……..நாணொடு மிடைந்த கற்பின் வாள்நுதல்
அந்தீங் கிளவிக் குறுமகள்
மென்றோள் பெறநசைஇச் சென்ற என் நெஞ்சே. (அகம்: 9)
தேடிய தனத்தோடும், காதல் மனைவியைக் காணத் 
துடிக்கும் மனத்தோடும் தேரில் அமர்ந்திருக்கும் தலைவனின் உள்ளத்துணர்வைத் துல்லியமாய் உய்த்துணர்ந்த, தலைவனின் நெடுநாளைய தோழனான, தேர்ப்பாகன், குறுக்குவழியில் விரைந்து செலுத்தினான் தேரை. அதனால் விரைந்து இல்லத்தை அடைந்த தலைவன், தேர்வலவனின் சாதுரியத்தைத் தேர்ந்த சொற்களால் பாராட்டத் தொடங்கினான்…
”நெடுந்தூரமாகிய வழியைக் கடந்து செல்வோமாயின் துன்பமின்றி பெருந்தோளையுடைய தலைவியின் காமநோயைக் களையமாட்டேமென்று நன்குணர்ந்து, நன்மையை விரும்பிய மனத்தையுடையவனாகி, பருக்கையையுடைய மேட்டு நிலம் உடையும்படிக் குதிரையை ஏவிக் கரம்பை நிலத்திலே புதிய குறுக்குவழியை உண்டாக்கிய தேர்ப்பாகனே! நோயினால் வருந்தி உறையும் தலைவியை இறந்துபடாமல்தருதற்குக் காரணமாயினமையின் இன்றைக்கு நீ தேரையா தந்தனை? இல்லை… என் தலைவியையே (உயிரொடு) தந்தனை!” என்று கூறித் தேர்வலவனை ஆரத் தழுவினான் தலைவன்.
சேயாறு செல்லா மாயின் இடரின்று
களைகலங் காமம் பெருந்தோட் கென்று
நன்றுபுரிந் தெண்ணிய மனத்தை யாகி
முரம்புகண் ணுடைய ஏகிக் கரம்பைப்
புதுவழிப் படுத்த மதியுடை வலவோய்
இன்று தந்தனை தேரோ
நோயுழந்து உறைவியை நல்க லானே. (குறுந்: 400 – பேயனார்)
”தலைவியின் துயர் உன்னால் நலிந்தது” எனும் தலைவனின் பாராட்டைப் பெற்ற தேர்ப்பாகனின் முகத்தில் பெருமிதம் பூத்துப் பொலிந்தது!
[தொடரும்]
