சாப்பாடு இலவசம் !!

க. பாலசுப்ரமணியன்

அந்தக் கட்டிடத்தைச் சுற்றி சுமார் நூறுபேர் நின்று கொண்டிருந்தார்கள். அந்தக் கட்டிடத்தின் வாயிலில் இருந்த ஒரு பலகையில் “சாப்பாடு இலவசம்” என்று எழுதப்பட்டிருந்தது. அதன் கீழே சாப்பாட்டு நேரம் மதியம் 1 மணி முதல் 2.30 வரை’ என்றும் எழுதப்பட்டிருந்தது. பக்கத்தில் போவோர் வருவோர் தங்கள் கடிகாரங்களை ஒரு முறை பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்கள். “இன்னும் சற்று நேரம் கழித்து வரலாமே’ என்று சொல்லிக்கொண்டே ஒருவர் அங்கிருந்து நகர்ந்தார்.பகல் ஒரு மணிக்கு அந்தக் கட்டிடத்தின் வெளிவாயில் மூடப்பட்டு அருகே உள்ளே ஒரு சிறிய வாயில் அருகே இரண்டு பேர்கள் நாற்காலி மேஜை போட்டுக்கொண்டு அமர்ந்தனர். ஒருவர் உள்ளே நுழைய முயன்ற போது அவரை நிறுத்தி “எங்கே போறீங்க” என்றனர். “சாப்பாட்டுக்காக உள்ளே ” என்றார் அவர்.

“நுழைவுக் கட்டணம் இருபது ரூபாய் செலுத்திவிட்டு உள்ளே போங்கள்” என்கிறார். “சாப்பாடு இலவசம் தாங்க” ஆனால் அந்த இலவசச் சாப்பாட்டு மண்டபத்திற்குள் செல்ல அனுமதிக் கட்டணம் இருபது ரூபாய்.”

சற்றே வியந்த அந்த மனிதர் நினைத்தார் “என்ன அநியாயமாக இருக்கு” என்று முனகிக்கொண்டே நினைத்தார் “சரி போனால் போகுது. வெளியிலே ஹோட்டல்லே சாப்பிட்டால் எண்பது ரூபாய் ஆகுது. இங்கே இருபதோடு முடியுதே.”. தன் மனதைத் தேற்றிக்கொண்டு அனுமதிச் சீட்டை வாங்கிக்கொண்டு உள்ளே சென்றார்.

அந்த மண்டபத்தில் இரண்டு வரிசைகள் அமர்வதற்காக நாற்காலிகளும் மேசைகளும் போடப்பட்டிருந்தன. அருகில் இரண்டு வரிசைகள் கீழே அமர்ந்து உண்பதற்காக பாய்கள் விரிக்கப்பட்டிருந்தன அதைத் தொடர்ந்து இரண்டு வரிசைகள் பாய்கள் போடப்படாமல் அமர்வதற்காக ஒதுக்கப்பட்டிருந்தது. உள்ளே நுழைந்தவர் ஒரு நாற்காலியில் அமர முயன்றபோது அங்கிருந்த ஒரு சிப்பந்தி “அய்யா. டிக்கெட் வாங்கிட்டீங்களா” என்று கேட்டார். ” வாங்கிட்டேனே ” என்று சொன்னவாறு தனது அனுமதிச் சீட்டைக் காண்பித்தார். ” இது இல்லீங்க..” நாற்காலியில் உட்கார்ந்து சாப்பிட டிக்கெட் வாங்கிட்டிங்களா” எனக் கேட்டார். ” நாற்காலிக்கு டிக்கெட்டா ” என்று என்று திகைத்தவாறே வினவினார். உடனே அந்த சிப்பந்தி ‘ஆமாங்க…நாற்காலிக்கு பத்து ரூபாய் டிக்கெட். பாய்க்கு ஐந்து ரூபாய் டிக்கெட். தரையில் உட்கார்ந்து சாப்பிட இரண்டு ரூபாய் டிக்கெட்..”

“என்னங்க இது. வெளியிலே சாப்பாடு இலவசம்னு போட்டிருக்கு.. நீங்கள் உள்ளே நுழைய டிக்கெட் வாங்குறீங்க . உட்காருகின்ற இடத்துக்கு டிக்கெட் வாங்குகிறீங்க” எனச் சிறிது கோபத்துடன் கேட்டார்.. “ஆமாங்க சாப்பாடு உண்மையிலேயே இலவசம் தாங்க. மத்தது எல்லாத்துக்கும் கட்டணம் உண்டு. முணுமுணுத்துக்கொண்டே தன்னுடைய பையிலிருந்து ஒரு பத்து ரூபாய் நோட்டை எடுத்து அந்த மேசை மீது வைத்துவிட்டு அமர்ந்தார்.

சிறிது நேரத்தில் இன்னொரு சிப்பந்தி இவரை அணுகி “அய்யா இலை வேணுங்களா? ” எனக் கேட்டார். “பின்னே எப்படி.. இலையில்லாமல் எப்படி சாப்பிடறது?” என்றவுடன் ” அய்யா.. இலை ஐந்து ரூபாய்.”

உள்ளே நுழைந்த அன்பரால் என்ன செய்வதென்றே புரியவில்லை. வேண்டா வெறுப்பாக ஒரு ஐந்து ரூபாய் கொடுத்து இலையைக் கையில் வாங்கிக் கொண்டார். அதைத் தொடர்ந்து வந்து சிப்பந்தி “அய்யா. தண்ணி வேணுங்களா.” எனக்கேட்க அவரிடம் வேறு ஏதும் கேட்காமல் “இது எவ்வளவு” என்று முகத்தைச் சுழித்துக்கொண்டே கேட்டார். “பாட்டில் தண்ணி இருபது ரூபாய். டம்ளரிலே தண்ணி வேணுமென்றால் டம்ளர் ரெண்டு ரூபாய் .. தண்ணி மூணு ரூபாய். ” அவர் பையில் இருந்த பணம் கரைந்து கொண்டிருந்தது. தான் தவறு செய்து விட்டோமோ என்ற எண்ணம் மனதை உறுத்தியது.

உடனே இலவசச் சாப்பாடு இலையில் விழுந்தது. அதுவும் அளவுச் சாப்பாடுதான். “சார், ரெண்டாவது தடவை பொரியல் கூட்டு என்று கேட்கக்கூடாது. ஒரு முறைதான் போடுவோம்” என்று சொல்லிக்கொண்டே அந்த சிப்பந்தி பந்தியில் முன்னேறினார்.

பந்தியில் இருந்த இன்னொரு நபர் “என்னங்க… சாம்பாரில் உப்பே இல்லீங்களே” என்கிறார். அதைப் பரிமாறிக் கொண்டிருந்தவர் “எங்களுக்கு எப்படீங்க உங்களுக்கு உப்பு வேணுமா வேண்டாமா என்று தெரியும். வேணுமென்றால் ரெண்டு ரூபாய் கொடுத்து உப்பு வாங்கிப் போட்டுக்கொள்ளுங்கள்.:”என்றார்

உடனே அந்தப் பந்தியில் இருந்தவர்கள் அனைவருக்கும் அடக்க முடியாத கோபம் வந்தது. அவர்கள் எழுந்து நின்று கூச்சல் போட ஆரம்பித்து விட்டனர். “என்ன ஏமாற்று வேலை இது.. வெளியிலே இலவசச் சாப்பிடு எனப் பலகை வைத்துவிட்டு ஒவ்வொன்றிற்கும் காசு வாங்குகின்றனர். மொத்தத்தில் கூட்டிப் பாரத்தால் வெளியே ஒரு நல்ல உணவகத்தில் சாப்பிடும் கட்டணத்தை விட இது அதிகமாக இருக்கிறதே.” கொந்தளிப்பு அதிகமானது.. உடனே வண்ண உடைகளுடன்  டையும் அணிந்திருந்த மேலதிகாரி அங்கே வந்தார்.

“அமைதி… அமைதி.. கொஞ்சம் யோசித்துப் பாருங்கள். நாங்கள் எதுவும் தவறாகச் செய்யவில்லையே.. சாப்பாடு இலவசம் என்று எழுத்து மூலமாக அறிவித்தோம். அதை நாங்கள் நிறைவேற்றுகின்றோம். சட்டப்படி நாங்கள் செய்தது உண்மையானது. நேர்மையானது…”

“அய்யா.. நான் சாப்பிட அமரவே இல்லை. எனக்கு சாப்பாடு வேண்டாம். நான் கட்டிய பணத்தை மட்டும் திருப்பிக் கொடுங்கள்”

“தாராளமாக. ஆனால் ஒரு முறை டிக்கெட் வாங்கிவிட்டால் அதில் தொண்ணுறு விழுக்காடு சேவைக் கட்டணமாக கழித்துக்கொண்டு மீதியைத் தான் தருவோம்.”

அந்த அன்பர் மயங்கி விழுந்தார்..

கூட்டம் சற்றே கலைந்து வரும் தருவாயில் ஒருவர் வாசலில் இருந்த சிப்பந்தியிடம் சொன்னார். “நல்ல வியாபாராமய்யா .. இலவசமென்று சொல்லிவிட்டு மக்களை ஏமாற்றும் வேலை.. எங்கேதான் கத்துக்கிட்டாங்களோ.”

வெளியே அமர்ந்து வசூலித்துக்கொண்டிருந்தவர் சொன்னார். “அய்யா.. இந்த அமைப்பை நடத்தக்கூடிய ஆறு பேர் போன மாதம் வரைக்கும் ஒரு விமானக் கம்பெனியில் வேலை பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்கள். அங்கே ஆட்குறைப்பு ஏற்பட்டு வெளியே வந்தவுடன் அதே வழிமுறைகளை வைத்து இந்த வியாபாரத்தை ஆரம்பித்து விட்டார்கள்…”

காதில் விழுந்ததைச் சரியாகக் கேட்க முடியாதவர்க்கு மேலே சென்று கொண்டிருந்த ஒரு நீல வண்ண விமானத்தின் சத்தம் காதை அடைத்தது. தலையை உயர்த்தி விமானத்தை நோக்கியவாறு “அய்யோ.. வேணாமப்பா.. அதை பார்ப்பதற்கு வேறே காசு வசூலிக்கப் போறாங்க…” என்று சொல்லிக்கொண்டே மேலே நடந்தார்.

பதிவாசிரியரைப் பற்றி