பென்ஷன்
பாஸ்கர்
என் அப்பா காலமாவதற்கு முன் அவருக்கு எப்படியாவது பென்ஷன் வாங்க கடும் முயற்சி செய்தேன். கலெக்டர் முதல் கடை ஊழியன் வரை எல்லாரிடம் சொல்லியாகிவிட்டது. அவர் பணத்தை அவர் காண வேண்டும் என்ற ஆசை. ஏகப்பட்ட கடிதம், தனி கோப்பு என்று எல்லாம் செய்தாகி பலன் இல்லை.
“கட் ஆப் எண்பத்தி ரெண்டு. ஒரு வருஷம் கூட.. சாரி” என்றார்கள்.
“சார், நாற்பது வருஷ சர்வீஸ் என்றேன்”
“…. கேஸ் போடு …. ஜட்ஜு கிட்ட கூட்டி போ..”
“தப்பில்லையா சார்…?”
“பணம் வேணும்னா எதை வேணா செய்யலாம்..”
“சண்டை போட்டு பணமா… வேணாம். அடுத்த பஸ்ல போயிடலாம்.”
“இல்ல. நாளைக்கு அம்மாவுக்கும் உபயோகமாக இருக்கும்” என்றேன்.
அவர் பார்த்த பார்வையின் அர்த்தம் அப்போது விளங்கவில்லை.
“இல்ல பா … ரங்கா விலாஸ்ல காபி சாப்ட்டுட்டு போலாம்.”
ரெண்டு வாரம் கழித்து ஒரு கடுதாசி வந்தது.
கலெக்டரின் பச்சை கையெழுத்து.
“என் எழுத்துக்கு அவ்வளவு பலமா?”
அப்பாவை எழுப்பினேன். “பத்து மணிக்கு பட்டணம் போகணும்” என்றேன்.
“என்னத்துக்கு?” என்றார்.
“பெரிய இடம், கொஞ்சம் நல்லா போனும்… மணியை கூப்பிடவா…?”
“பிளேடு என்கிட்டே இருக்கு ..தாடியை எடுத்துடு…”
“உன் இஷ்டம்” என்றார்.
“அங்கவஸ்திரம் போட்டுப்ப இல்ல …”
“இப்படி அலங்காரமா போனா எனக்கு வர பணமும் வராது.”
“அப்படி இல்ல பா … ஒரு மாநேர்ஸ் என்றேன் ..”
நிறைய பேர் இருந்தார்கள்.
கலெக்டர் பேசினார். எல்லோரிடம் மன்னிப்பு கேட்டார். பொருளாதார சூழ்நிலை சரியில்லை என்றார். கூட்டம் கலைந்தது.
“ஆட்டோ” எனக் குரல் கொடுத்தேன்.
“பஸ்லயே போலாம்” என்றார். அவரை கண் கொண்டு பார்க்க முடியவில்லை. அந்த கனமான மனம் அவர் இறந்த போது கூட வரவில்லை.
