இருட்டுக்கே கண் இல்லை
பாஸ்கர்
இந்த மாதம் முதல் வாரத்தில் நல்ல மழை நாளில் இரவு இயற்கை அழைப்புக்கு தூக்கத்தில் இருந்து விழிப்படைந்தேன். மின்சாரம் இல்லை. மிக கொஞ்சமான குளிர். எனது படுக்கை அறையில் இருந்து கழிவறைக்கு செல்லும் வழி புரிபடவில்லை. தட்டு தடவி நடந்து வந்தால் அது சமையல் அறை. இயற்கையின் அவசரம் ஒரு புறம். எந்த பக்கம் நடக்க வேண்டும் என சில நிமிடங்கள் புரிபடவில்லை. ஏதேனும் பொருள் தட்டுப்படும் என நடந்தால் எனது இருட்டு பாதையில் எந்த பொருளும் கைக்கு அகப்படவில்லை. வெறும் சுவர் மட்டுமே தட்டுபட்டது. நடுவில் எங்கோ இடித்து கொண்டேன். இடிபட்ட இடத்தை உள்வாங்கி அதன் மூலம் கழிவறைக்கு செல்லலாம் என்ற யோசனை உதிக்கவில்லை.
சிறு வெளிச்சம் இருந்து இருப்பின் சமாளித்து இருக்கலாம். இருட்டுக்கே கண் தெரியாத ஒரு பெரும் இருட்டு அது. மனக்கண்ணால் புரிந்து கொள்ளலாம் என்பதெல்லாம் ஒரு மாயை. அதற்கு ஒரு பயிற்சி வேண்டும். பொறுமை வேண்டும். இப்போது கண் இருந்தும் பார்வை அற்றவன் போலானேன். ஏற்கனவே எனக்கு வலது கண்ணில் பார்வை இல்லை . இப்போது இரண்டு கண்களும் பார்வை இழந்து போய் நின்றது போல அமைந்த நேரம் அது. பார்வை அற்றவர்களின் நிலை அப்போது ஆழ்ந்து புரிந்தது. அவர்களின் மிக துயரமான வாழ்க்கை என்ன என பிறகு புரிந்தது. வாழ்க்கையில் புரிதல் என்ற விஷயம் அறிவுப்பூர்வமாக இருப்பதின் அபத்தம் சின்ன வட்டம் தான் என புரிவது எவ்வளவு உண்மை. ஒரு விஷயம் ஆழ்ந்து புரிபடுவதற்கும், தகவலை பதிவாக இருப்பதற்கும் உள்ள ஒரு சிறு இடைவெளியில் வாழ்க்கை ஒளிந்து கொண்டு இருக்கிறது. ஆனால் அந்த இருட்டை நமக்கு வசதியாக தோதாக வைத்து கொண்டு இருக்கிறோம். நம் சொறிதலில் உள்ள சுகம் தான் நம்மை நகர விடாமல் செய்கிறது . எனக்கு அந்த அனுபவம் இருளில் கிடைத்த ஒளி.
