கவியரசர் பாடல்களில் ஆன்மீகம் – 16
சக்தி சக்திதாசன்
கவியரசர் கண்ணதாசனின் இலக்கியச் செறிவும் தத்துவ விசாரணையும் அற்புதமானவை
தமிழ்த்திரை இசைப் பாடல்களில் தத்துவம், ஆன்மீகம், சமூக விமர்சனம் ஆகியவற்றைத் தனித்தன்மையுடன் கலந்து தந்தவர் கவியரசர் கண்ணதாசன்.
அவரது பாடல்கள் வெறும் வரிகளாக அல்லாமல், ஆழ்ந்த இலக்கியச் செறிவுடனும், கவிதை நயத்துடனும் விளங்குகின்றன.
எளிமையான வார்த்தைகளைக் கொண்டு வாழ்வின் சிக்கலான உண்மைகளை மக்களின் மனதில் பதிய வைத்ததில் அவருக்கு நிகர் அவரே.
மனித வாழ்வின் நிலையற்ற தன்மையை (அநித்யத்தை), உள்ளத்தின் ஆசைகளையும், ஞானம் தேடும் பயனையும் அவர் எந்தவித அச்சமும் இல்லாமல் பாடல்களில் புகுத்தினார்.
கண்ணதாசனின் தனிச்சிறப்பு என்னவெனில், அவர் வேதாந்த உண்மைகளை, வெகுஜன மொழியில் வெளிப்படுத்தியதுதான்.
மெய்யியல் கருத்துகளை நேரடிப் போதனையாக அல்லாமல், ஒரு திரையிசைப் பாடலின் உணர்ச்சி ஓட்டத்துக்குள் இயல்பாகப் பொருத்திவிடுவார்.
அவரது தத்துவப் பாடல்கள் ஒரு ஆன்மீக அறிவியலின் அடிப்படையில் மனிதனைச் சுற்றியுள்ள உலகம், விதி, நல்லவன் – கெட்டவன் என்ற இரட்டைத் தன்மைகள் ஆகியவற்றை ஆராய்கின்றன.
அந்த வகையில், “இருக்கும் இடத்தை விட்டு இல்லாத இடம் தேடி” என்ற இந்தப் பாடல் மனிதனின் தேடல், பாசாங்குகள், ஊழ்வினை மற்றும் இறைவனின் இருத்தல் ஆகியவற்றை நுட்பமாகப் பேசுகிறது.
“இருக்கும் இடத்தை விட்டு இல்லாத இடம் தேடி” எனும் பாடலின் ஆன்மீக அறிவியலை இந்த சிற்றறிவுக்கு எட்டிய வகையில் பார்ப்போமா ?
இந்தப் பாடலின் மையக் கருத்து ஞானத் தேடல் மற்றும் இறைவனின் இருப்பு பற்றியதாகும்.
“ஞானத் தங்கமே” என்ற விளி (அழைப்பு), இந்தக் கருத்துக்களைத் தனக்குள் உள்வாங்கிக் கொள்ளும் ஒரு சீடனையோ அல்லது சக மனிதனையோ குறிக்கிறது.
ஒவ்வொரு சரணமும் மனித வாழ்வின் ஒரு முக்கியமான ஆன்மீக மற்றும் தத்துவ உண்மையை வெளிப்படுத்துகிறது.
பல்லவி: இருப்பும் தேடலும்
இருக்கும் இடத்தை விட்டு இல்லாத இடம் தேடி
எங்கெங்கோ அலைகின்றார் ஞானத் தங்கமே
அவர் ஏதும் அறியாரடி ஞானத் தங்கமே
இதன் ஆன்மீக அறிவியல்:
இந்தப் பல்லவி, அத்வைத (இரண்டற்ற) மற்றும் வேதாந்தத் தத்துவத்தின் அடிப்படை உண்மையை எடுத்துரைக்கிறது.
மெய்யான ஆனந்தமும், இறைவனும் (அல்லது மெய்யான சுயமும்) மனிதனுக்கு வெளியே எங்கும் இல்லை.
அது உனக்குள்ளேயே (இருக்கும் இடத்திலேயே) இருக்கிறது.
ஆனால், மனிதன் அந்த உண்மையை அறியாமல், “இல்லாத இடம் தேடி” அதாவது, வெளியுலக இன்பங்கள், பொருள்கள், புகழ்ச்சி போன்ற மாயைகளில் ஞானத்தைத் தேடி அலைகிறான்.
இதுவே மனிதனின் அறியாமை (அவித்தை).
ஞானம் என்பது ‘இருக்கும் இடத்தில்’ அதாவது உள் மனதில் அடங்கியிருக்கும்போது, வெளியே அலைபவன் ‘ஏதும் அறியாதவன்’ ஆகிறான்.
சரணம் 1: உண்மையாளரின் தனிமை
உன்னையே நினைத்திருப்பான்
உண்மையைத் தான் உரைப்பான்
ஊருக்குப் பகையாவான் ஞானத் தங்கமே
அவன் ஊழ்வினை என்ன சொல்வேன் ஞானத் தங்கமே
இதற்கான ஆன்மீக அறிவியல்:
இந்தக் கூற்று, ஞான மார்க்கத்தில் உள்ள அல்லது தர்ம வழியில் வாழும் ஒருவனின் சமூக நிலையை விவரிக்கிறது.
“உன்னையே நினைத்திருப்பான்” என்பது, உலக இன்பங்களை விடுத்து, உண்மையை, நீதியை அல்லது இறைவனை மட்டுமே நினைத்து வாழ்பவனைக் குறிக்கும்.
“உண்மையைத் தான் உரைப்பான்” என்பது, சமூகப் பாசாங்குகளையோ, பொய்மைகளையோ ஏற்காமல், தைரியமாக உண்மையை மட்டும் பேசுபவன்.
இப்படிப்பட்டவன், சமூகத்தின் பெரும்பான்மைக்கு எதிராகவும், “ஊருக்குப் பகையாவான்”.
ஏனெனில், மக்கள் மாயை, பொய், ஆசைகள் எனும் திரைக்குள் வாழும்போது, உண்மை பேசும் ஒருவன் அவர்களுக்கு எப்போதும் எதிரியாகவே கருதப்படுவான்.
இதுவே ஞானியின் நிலையாகப் பல தத்துவ நூல்கள் கூறுகின்றன.
“ஊழ்வினை என்ன சொல்வேன்” என்ற வரி, உண்மையை நாடும் மனிதன் அனுபவிக்கும் துன்பங்களும், தனிமையும் அவன் கடந்த கால வினைகளின் (கர்மாவின்) பலனாக இருக்கலாம் என்ற கர்ம விதி பற்றிய ஆழமான ஆன்மீக உண்மையை கோடிட்டுக் காட்டுகிறது.
சரணம் 2: நடிப்பும் மாயையும்
நஞ்சினை நெஞ்சில் வைத்து
நாவினில் அன்பு வைத்து
நல்லவன் போல் நடிப்பான் ஞானத் தங்கமே
அவன் நாடகம் என்ன சொல்வேன் ஞானத் தங்கமே
இதன் பின்னனி ஆன்மீக அறிவியல்: இந்தச் சரணம் மனிதர்களின் இரட்டை நிலைப்பாட்டையும் (Hypocrisy) மற்றும் மாயையின் (Maya) ஆழத்தையும் பேசுகிறது.
“நஞ்சினை நெஞ்சில் வைத்து, நாவினில் அன்பு வைத்து” என்பது, மனதில் பொறாமை, பேராசை, வஞ்சம் போன்ற எதிர்மறை எண்ணங்கள் (நஞ்சு) இருந்தும், வெளியில் அன்பு, பாசம் போன்ற நல்ல சொற்களைப் (அன்பு) பேசும் பாசாங்கைக் குறிக்கிறது.
ஆன்மீக அறிவியல் இதை, மனம், வாக்கு, காயம் (எண்ணம், சொல், செயல்) ஆகியவற்றின் ஒற்றுமையின்மை என்று கூறுகிறது.
இந்த மூன்றும் ஒருங்கிணையாவிட்டால், அதுவே நாடகமாக (பாசாங்காக) மாறுகிறது.
இந்த நடிப்பும், பாசாங்கும், வெளித்தோற்றமும் நிறைந்த வாழ்க்கையே “நாடகம்” எனக் கண்ணதாசன் அழைக்கிறார்.
இந்த நாடகம் என்பது, நாம் வாழும் உலகம் முழுவதும் நிலையற்ற, தோற்றமயமான மாயைக்குள் சிக்கியிருப்பதைச் சுட்டிக் காட்டுகிறது.
சரணம் 3: தொண்டும் இறைமையும்
தொண்டுக்கென்றே அலைவான்
கேலிக்கு ஆளாவான்
கண்டு கொள்வாய் அவனை ஞானத் தங்கமே
அவன் கடவுளின் பாதியடி ஞானத் தங்கமே
இதன் ஆன்மீக அறிவியலலை பார்ப்போம்: இந்தச் சரணம், சேவையின் (Service) மேன்மையையும், அதன் மூலம் கிட்டும் இறைத்தன்மையையும் விளக்குகிறது.
“தொண்டுக்கென்றே அலைவான்” என்ற வரி, தன்னலமின்றிப் பிறருக்குச் சேவை செய்பவனைக் குறிக்கிறது.
இருப்பினும், இந்த உலகில் சுயநலமே பிரதானமாக இருப்பதால், அத்தகையவன் “கேலிக்கு ஆளாவான்” அதாவது, உலகியல் பார்வையால் மதிக்கப்படமாட்டான்.
ஆனால், அந்த மனிதனை “கண்டு கொள்வாய்” என்கிறார் கவியரசர்.
காரணம், “அவன் கடவுளின் பாதியடி”.
“கடவுளின் பாதி” என்ற சொல்லாடல் ஆழமானது. எல்லா உயிர்களிலும் இறைவன் உறைகிறான் (அகம்பிரம்மாஸ்மி) என்ற உபநிடத உண்மையை இது குறிக்கிறது.
குறிப்பாக, தன்னை மறந்து பிறருக்குச் சேவை செய்பவன், இறைத்தன்மையின் கருணையை, ஜீவகாருண்யத்தை வெளிப்படுத்துகிறான்.
எனவே, அவன் நடமாடும் தெய்வம் அல்லது இறைவனின் கருணை வடிவம் எனப் போற்றப்படுகிறான்.
சரணம் 4: சிருஷ்டியும் விளையாட்டும்
பிள்ளையைக் கிள்ளி விட்டு
தொட்டிலை ஆட்டிவிட்டு
தள்ளி நின்றே சிரிப்பான் ஞானத் தங்கமே
அவன்தான் தரணியைப் படைத்தானடி ஞானத் தங்கமே
இதன் ஆன்மீக அறிவியல் என்ன சொல்கிறது:
இது இறைவனின் சிருஷ்டி ரகசியத்தை (லீலா விபூதி) விளக்கும் உச்சக்கட்ட வரிகளாகும்.
“பிள்ளையைக் கிள்ளி விட்டு, தொட்டிலை ஆட்டிவிட்டு” என்ற உவமை, இறைவனின் உலகைப் படைத்தல் (சிருஷ்டி), காத்தல் (ஸ்திதி) மற்றும் அழித்தல் (சம்ஹாரம்) ஆகிய முத்தொழில்களைச் சுருக்கமாகச் சொல்கிறது.
கிள்ளுதல் – துன்பம், துயரம், சோதனை, அழித்தல் (அகங்காரத்தைக் கிள்ளுதல்).
ஆட்டுதல் – இன்பம், பாதுகாப்பு, வாழ வைத்தல் (காத்தல்).
இந்த இன்பம்-துன்பம், பிறப்பு-இறப்பு ஆகிய இரட்டைத் தன்மைகளைத் தந்த இறைவன், இவற்றில் சிக்காமல் “தள்ளி நின்றே சிரிப்பான்”. இந்தப் புன்னகையே இறைவனின் லீலை (திருவிளையாடல்) ஆகும்.
இறைவனுக்கு இந்த உலக வாழ்க்கை என்பது ஒரு விளையாட்டு மட்டுமே.
இதில் மனிதர்கள் ஆடும் பாத்திரங்களைப் பார்த்து, தான் சிருஷ்டித்த உலகின் போக்கை அவன் விலகி நின்று ரசிக்கிறான்.
இந்தப் பாடலின் சிகரமான ஆன்மீக அறிவியல் இதுவே.
நாம் வாழும் வாழ்க்கை முழுவதும் இறைவனின் விளையாட்டு மட்டுமே!
கண்ணதாசனின் இந்தப் பாடல், மனிதனைத் தன்னுள் தேடவும், பிறர்மீது கருணை கொள்ளவும், உலகின் நிலையின்மையை உணரவும் தூண்டி, இறுதியாக இறைவனின் விளையாட்டை உணர்ந்து அமைதி கொள்ளவும் வழிவகுக்கும் ஒரு தத்துவப் பாடமாக உயர்ந்து நிற்கிறது.
மீண்டும் கவியரசரின் முத்தோடு வருவேன்.
