குறுந்தொகை நறுந்தேன் – 17
-மேகலா இராமமூர்த்தி
மறுநாட் காலை தோழியும் தலைவியும் கண்விழித்துப் பார்த்தபோது வீட்டில் தலைவனைக் காணவில்லை. அதிர்ந்த அவர்கள் வீட்டுக்கு வெளியேவந்து பார்த்தனர். தலைவனின் தேரையும் காணவில்லை. தான் விரும்பியபடியே பொருள்தேடச் சென்றுவிட்டான் அவன் என்பதை அறிந்து இருவரும் ஏமாற்றத்தோடு வீட்டுக்குள் வந்தனர். அப்போது சாளரத்தின் ஓரமாய் ஓர் ஓலை நறுக்கைக் கண்டனர்.
”அன்புக் கண்மணி! பொருளில்லார்க்கு இவ்வுலகம் இல்லை என்பதை நீ அறியாதவள் அல்லள்! கார்காலம் வருவதற்குள் மீண்டிடுவேன் பொருளோடு! அருமைத் தோழி! இயலுமாயின் தலைவியொடு உறை; நான் திரும்பி வரும்வரை!” என்று அதில் எழுதப்பட்டிருந்தது.
தலைவனின் செயலறிந்து ஏக்கப் பெருமூச்சு விட்டாள் தலைவி.
தன்னைத் தேற்றிக்கொள்ள அவள் எவ்வளவோ முயன்றும் அம்முயற்சியில் தோற்றுத்தான் போனாள். கணவனைப் பிரிந்த ஏக்கத்தால் அவள் தூக்கம் கெட்டது; துக்கம் தீயாய்ச் சுட்டது! கடத்தற்கரிய துன்ப வெள்ளத்தில் அவள் நீந்திக்கொண்டிருந்த வேளையில், அருமைத் தோழி அருகிருந்தது அவளுக்குப் பெரும் ஆறுதலளித்தது. அவளிடம் தன் வேதனையை மனந்திறந்து வெளிப்படுத்தலானாள்…
“வைகல் வைகல் வைகவும் வாரார்
எல்லா வெல்லை எல்லையுந் தோன்றார்
யாண்டுளர் கொல்லோ தோழி யீண்டிவர்
சொல்லிய பருவமோ விதுவே பல்லூழ்
புன்புறப் பெடையொடு பயிரி யின்புற
இமைக்கண் ஏதா கின்றோ ஞெமைத்தலை
ஊனசைஇ யொருபருந் திருக்கும்
வானுயர் பிறங்கன் மலையிறந் தோரே. (குறுந்: 285 – பூதத்தேவன்)
”தோழி! இனிய ஆண் புறாவானது புல்லிய புறத்தை உடைய பெண் புறாவைப் பலமுறையழைத்து, 
இமைப்பொழுதில் எத்தகைய இன்பத்தை உடையதாக ஆகின்றது! அவை இங்ஙனம் மகிழ்ந்திருப்பவும், ஞெமை மரத்தின் உச்சியில் இறந்தோரது தசையை விரும்பி, ஒற்றைப் பருந்து இருக்கின்ற, வானளவும் உயர்ந்த விளக்கத்தை உடைய மலையைக் கடந்து சென்ற நம் தலைவர், நாள் தோறும் விடியற் காலம் நீங்கிப் பகல் வரவும் அப்பகல் காலத்தில் வந்திலர்; எல்லாப் பகலின் எல்லையாகிய இரவிலும் மீண்டு வந்து தோன்றார்; எங்கே இருக்கின்றாரோ? இங்கே அவர் மீண்டு வருவேன் என்று சொல்லிய பருவம் இதுவே” என்றாள் வேதனையோடு.
தலைவன் கூறிச் சென்ற கார்ப் பருவம் அண்மித்து விட்டதை எண்ணித் தலைவி கவன்று வேறுபட்டாள். அப்பொழுது தோழி, “தலைவர் விரைவில் மீண்டு வருவார்; நீ ஆற்றியிரு” என்று வற்புறுத்தினாள். அது கேட்ட தலைவி “ஒவ்வொரு நாளும் பகலிலும் இரவிலும் அவர் வரவை எதிர்பார்த்து நிற்கின்றேன். இரவு வந்தால் விடிந்தால் வருவர் என்று எண்ணுவேன்; ஆயினும் விடிந்த பின் அவர் வந்திலர்; அது கண்டு பகல் கழிந்தால் தோன்றுவர் என எண்ணுவேன்; அப்பொழுதும் வந்திலர்” என்று தன் ஆற்றாமையை இப்பாடலில் வெளிப்படுத்துகின்றாள்.
சின்னாட்கள் சென்றன. கார்காலம் தொடங்கியது.
கார் வந்துவிட்டது; தலைவனின் தேர் இன்னும் வரவில்லையே என்று வெதும்பிய தலைவியின் விழிகளில் நீர் திரண்டது. கொல்லைப்புறம் சென்றாள். அங்கே அவள் ஆசையாய் வளர்த்திருந்த முல்லைக்கொடி பூத்திருந்தது.
தலைவி முல்லைப் பூவையே வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். அதுகண்ட தோழி அவள் தோளைத் தொட்டாள். உடனே தலைவி, “பார்த்தாயா
தோழி! இளமையின் அருமையை எண்ணிப்பாராமல், பொருளைவிரும்பி என்னைப் பிரிந்துசென்ற தலைவர் இன்னும் இவ்விடம் வந்து சேரவில்லை. எவ்விடத்து உள்ளாரோ… தெரியவில்லையே என்று நான் எண்ணியிருப்ப, நறிய தண்ணிய கார்காலமானது, மழையால் பாதுகாக்கப்பெற்ற பூங்கொடி முல்லையின் தொக்கமுகைகளையே தன் பற்களாகக் கொண்டு “உன் தலைவன் இன்னும் சொன்னபடி இல்லம் திரும்பவில்லையா?” என்று என்னைக் கேலிசெய்வதுபோல் நகைக்கிறது” என்றாள் நாத்தழுதழுக்க.
இளமை பாரார் வளநசைஇச் சென்றோர்
இவணும் வாரார் எவண ரோவெனப்
பெயல்புறந் தந்த பூங்கொடி முல்லைத்
தொகுமுகை இலங்கெயி றாக
நகுமே தோழி நறுந்தண் காரே. (குறுந்: 126 – ஒக்கூர் மாசாத்தியார்)
இதே பொருள்பட வினைமுற்றி மீளும் தலைவன் முல்லைக்கொடியைக் காட்டிடையே கண்டு வினவும் பாடலொன்றும் குறுந்தொகை 162இல் காணக் கிடைக்கின்றது. தலைவன் தலைவி இருவருக்குமே முல்லையின் முகைகள் தமைப்பார்த்து நகைப்பதுபோலவே தோன்றுவது வியப்புக்குரிய உளவொற்றுமையே!
கார்புறந் தந்த நீருடை வியன்புலத்துப்
பலர்புகு தரூஉம் புல்லென் மாலை
முல்லை வாழியோ முல்லை நீநின்
சிறுவெண் முகையின் முறுவல் கொண்டனை
நகுவை போலக் காட்டல்
தகுமோ மற்றிது தமியோர் மாட்டே. (குறுந்: 162 – கருவூர்ப் பவுத்திரன்)
”…முகைவாய் திறந்த நகைவாய் முல்லை” எனும் (அகம்: 244) பாடல் அடியும் இங்கே ஒப்புநோக்கத் தக்கதே.
கொல்லைப்புறம் அகன்று வாசல் திண்ணையில் வந்தமர்ந்தாள் தலைவி. அப்போது சடசடவென்ற சத்தத்துடன் கார்காலத் தலைப்பெயல் (முதல் மழை) தொடங்கியது.
கானிடை நின்றிருந்த கவின் மயில்கள் வான்மழைக்கேற்பத் தம் தோகையை விரித்து ஆடத் தொடங்கின. வெளிப்புற நிகழ்வுகள் அனைத்துமே தலைவியின் அகவாட்டத்தை அதிகப்படுத்திவருவதனைக் கண்டாள் தோழி. இனியும் வாளாவிருத்தல் முறையன்று என்று முடிவுசெய்தவளாய்,
”கண்ணே! சென்ற கார்காலத்தில் பெய்யாது எஞ்சியிருந்த 
பழைய நீரை, புதிய நீரைக் கொள்ளும் பொருட்டுச் சொரிகின்ற, அயன்மை உடைய மேகத்தினது ஓசையைக் கேட்டு, கரிய மயிற்கூட்டங்கள் கார்ப்பருவத்துக்குரிய மழை பெய்தது என்று தவறாக எண்ணி, அம் மழைக்கு எதிரே ஆடுதலைச் செய்தன; பிடாச்செடிகளும் மலர்ந்தன. அவை நம்மைப்போல் ஆறறிவு படைத்தவை அல்லவே. அதனால் இவ்வுண்மையை உணராத அறியாமை உடையன. இது மெய்யான கார்காலம் அன்று! ஆதலால் நீ கவலை ஒழி” என்றாள்.
மடவ வாழி மஞ்ஞை மாயினம்
கால மாரி பெய்தென அதனெதிர்
ஆலலு மாலின பிடவும் பூத்தன
காரன்று இகுளை தீர்கநின் படரே
கழிந்த மாரிக் கொழிந்த பழநீர்
புதுநீர் கொளீஇய வுகுத்தரும்
நொதுமல் வானத்து முழங்குகுரல் கேட்டே (குறுந்: 251 – இடைக்காடனார்)
இஃது உண்மையான கார்காலந்தான் என்பது தோழிக்கும் தெரியும். எனினும் தலைவியின் மனத்துக்குச் சமாதானம் தரும்வகையில் ஏதேனும் உரைத்து, அவள் துயரைச் சிறுபொழுதேனும் ஆற்றக்கூடுமானால் நன்றாயிருக்குமே எனும் அவளின் நல்லெண்ணத்தின் வெளிப்பாடே இப்பொய்யுரை.
இதனைப் பொய்யுரை என்று கூறுவதுகூடப் பொருத்தமானதன்று.
ஆம்,
பொய்ம்மையும் வாய்மை யிடத்த புரைதீர்ந்த
நன்மை பயக்கு மெனின். (குறள்: 292) என்று பொய்யில் புலவரே கூறியிருக்க, தலைவியின் நன்மை கருதித் தோழியுரைத்த பொய்யை ’வாய்மை’ என்றே நாமும் நவில்வோம்.
தோழியின் சாதுரியமொழி கேட்ட தலைவி அவள் கரத்தைப் பற்றி மீண்டும் கொல்லைப்புறம் அழைத்துப் போனாள். அங்கே கொன்றையும் குருந்தும் அரும்பு கட்டியிருப்பதைத் தோழிக்குச் சுட்டிக்காட்டி,
”செல்வர்வீட்டுச் சிறு பிள்ளைகளுடைய சிறிய அடியின்கண் விளங்கும் தவளையின் வாய்போன்ற வாயுடைய பொன்னாற் செய்யப்பட்ட கிண்கிணிக் காசையொத்த பேரரும்பை வெளிப்படுத்தும் கொன்றையும் குருந்தும் (காற்றில்) சுழலும், மிக்க தண்மையையுடைய பருவத்தையும் கார் காலமன்று என்று நீ கூறுவாயாயின் பின் இங்ஙனம் தோன்றுவது கனவோ என்று யான் உன்னைக் கேட்பேன்…பதில் கூறுவாயாக” என்றாள்.
செல்வச் சிறாஅர் சீறடிப் பொலிந்த
தவளை வாய பொலஞ்செய் கிண்கிணிக்
காசி னன்ன போதீன் கொன்றை
குருந்தோ டலம்வரும் பெருந்தண் காலையும்
காரன் றென்றி யாயிற்
கனவோ மற்றிது வினவுவல் யானே. (குறுந்: 148 – இளங்கீரந்தையார்)
தன் சாதுரியம் தலைவியிடம் எடுபடாமல் போனதை அறிந்து பேச்சிழந்து நின்றாள் தோழி.
[தொடரும்]
