அவமானம் (மொழிபெயர்ப்புச் சிறுகதை)
தெலுங்கு மூலம்: தும்மல ராமகிருஷ்ணா.
துணைவேந்தர்,
திராவிடப் பல்கலைக்கழகம், ஆந்திர மாநிலம்
தமிழ் மொழிபெயர்ப்பு: க.மாரியப்பன்
உதவிப் பேராசிரியர்,
தமிழ்மொழி மற்றும் மொழிபெயர்ப்பியல் துறை,
திராவிடப் பல்கலைக்கழகம், ஆந்திர மாநிலம்
எங்கள் ஊரில் எந்த ஒரு திருவிழா நடத்துவதாகவிருந்தாலும், ஒரு கங்கம்மா ஜாத்ரை (ஆண்டுக்கு ஒரு முறை நடத்தப்படும் பெண் தெய்வ வழிபாடு – திருவிழா) செய்ய வேண்டுமென்றாலும் வலசை செல்ல வேண்டுமென்றாலும் காப்புக் கட்டுவதாக இருந்தாலும்… வெங்கடபதிராவ் முன்னிலையில்தான். அவர் இல்லாமல் எந்தச் சிறு வேலையும் நடைபெறாது. சுற்றியுள்ள கிராமங்களுக்கு அவர் வார்த்தையே வேதம். அவர் கிழித்ததே கோடு. அந்தக் கோட்டைத் தாண்டுபவர்கள் எவரும் கிடையாது. எனக்கு விவரம் தெரிந்த நாளிலிருந்து அவரின் எதிர் நின்று பேசியவர்களை நான் பார்த்ததில்லை. அவர் எதிரில் வந்தால் அவரை விடப் பத்து வயது மூத்தவர்கள்கூடத் தலை குனிந்து ஓரமாகச் சென்றுவிடுவார்கள்.
வெங்கடபதிராவ் பேரைச் சொன்னால் சுற்றியுள்ள கிராமங்களில் உள்ளவர்கள் பயந்து சாவார்கள். பெரிய பெரிய ஆட்களே பயந்து சாவார்கள் என்று சொன்னால் சின்னஞ்சிறுசுகளின் கதையைச் சொல்ல வேண்டிய அவசியமில்லை.
இருபத்தைந்து ஆண்டுகளாக வெங்கடபதிராவ் கர்ணமாக வேலைசெய்து வருகிறார். அப்பொழுதிலிருந்து அவர் வார்த்தைக்கு, அவருக்கு எதிராக எவரும் இல்லை. சுடுகாட்டுக்குப் போனவன்கூடக் கர்ணம் வார்த்தைக்கு மறுத்துப் பேசுவது இல்லை. மறுத்துப் பேசிவிட்டால் சுடுகாட்டுக்குக்கூடப் போகமுடியாது. கர்ணமாக இருந்தாரென்றாலும் பெரிய செல்வந்தர் இல்லை. ஆனாலும் இப்பொழுது அங்குச் சுற்றியுள்ள கிராமத்திலேயே ஓங்கியிருக்கும் பெரிய கை வெங்கடபதிராவே. அவர் எந்த நாளும் வெயிலில் கலப்பைப் பிடித்து உழுதது இல்லை. மண்வெட்டிப் பிடித்து வாய்க்காலில் இருந்து வயலுக்கு நீர்பாய்ச்சியதில்லை. இரவில் லாந்தர் விளக்கை வைத்துக்கொண்டு வயலைக் காவல் காத்ததில்லை. அவ்வளவு எதற்கு முகத்தில் வெயில்கூடப் பட்டதில்லை. மழையில் நனைந்ததில்லை. பசியால் பட்டினிக்கிடந்தது இல்லை. அதனாலேயே சிவப்பாக, குண்டாக, மென்மையாக, உயரமாக இருப்பவர். அவரின் பெரிய கண்கள், பெரிய காதுகள். நீண்ட கைகளைப் பார்த்து அரைகுறை சாஸ்திரம் தெரிந்தவர்கள் அவரிடம் ஏதோ ஒரு வேலை உள்ளவர்கள் அவர் அதிர்ஷ்ட ஜாதகக் காரர் என்று புகழ்வார்கள். புகழ்ச்சி என்றால் வெங்கடபதிராவிற்கு மிக விருப்பம். அப்படி எல்லாராலும் புகழைப் பெற்றுக் கொண்டு கஷ்டப்படாமலே வெங்கடபதிராவ் நூறு ஏக்கர் நிலம் சம்பாதித்துக் கொண்டார். ஐம்பது ஏக்கர் மாந்தோப்பு, ஐம்பது ஏக்கர் தென்னந்தோப்பு வளர்த்தெடுத்தார். நான்கு பெண்களுக்கு வெகுவிமர்சையாகத் திருமணம் செய்தார். இரண்டு மகன்களும் பத்துத் தலைமுறை உட்கார்ந்து சாப்பிடுகிற அளவிற்குச் சொத்துக்கள் சேர்த்துவைத்தார்.
பக்கத்தில் சுற்றியுள்ள இடங்களில் ஓரிருவர் கர்ணமாக வேலை செய்து வந்தாலும் அவர்களைக் கணக்கில் வைத்துக்கொள்வதில்லை. வெங்கடபதிராவ் கர்ணம் வேலையில் பழந்தின்று கொட்டைப்போட்டவர். அவ்வப்பொழுது வருவாய் ஆய்வாளர்கள், தாசில்தார்கள் கூட வெங்கடபதிராவை அழைத்து ஆலோசனை சொல்லுங்கள் என்று கேட்பார்கள். அந்தப் பிர்காவில் எது நன்செய் எது புன்செய் அவர் சொல்வதுதான். எது பட்டா நிலம், எது புறம்போக்கு அவர் தீர்மானித்தது தான். யார் நிலத்தில் எங்கே சர்வே கல்லு உண்டோ, எங்கே என்ன இருக்கிறதோ, எந்தப் பாகம் மேடு, எந்தப் பாகம் பள்ளம் என்று கண்ணை மூடிக்கொண்டு சொல்வார். இருபத்தைந்து ஆண்டுகள் அனுபவம். நிலத்தை நான்கைந்து முறை சுற்றி வந்து இது இவ்வளவு ஏக்கர், இது இவ்வளவு சென்ட் இருக்கிறது என்று அவர் சொன்னால், அதை அளந்து பார்த்தால் அந்த அளவே தான் இருக்கும். சர்வேயர் சங்கிலி வைத்து அளவெடுத்தால் கொஞ்சம்கூட மாறாமல் இருக்கும்.
அந்த நாள், கங்கம்மா கோயிலில் மரியாதை தாம்பூலம் வாங்கிக்கொண்டு மேலவீதி வழியாக வந்துபொழுது தற்செயலாக வெங்கடபதிராவ் எதிரில் சின்னராயன் வந்தார். ஐராலப்பா அவ்வளவு தூரத்தில் இருந்தபொழுதே வெங்கடபதிராவ் வழியை மாற்றிப் புளியமரத்துப் வழியில் நடந்தார். வெங்கடபதிராவ் பின்னால் நடந்துகொண்டிருந்த தலையாரி சுப்புடுக்குக் கர்ணம் எதற்கு வழி மாறி நடந்தார் என்று புரியவில்லை.
இரண்டு வருடங்களாகக் கர்ணம் எப்பொழுது ஊருக்கு வந்தாலும் ஐராலப்பா இருக்கிற தெருப் பாதையில் போவதில்லை.
ராமர் கோயிலுக்கு வந்திருந்தபொழுது கூட மேலத்தெரு பாதையிலோ கீழத்தெரு பாதையிலோ போனார். வெங்கடபதிராவ் போன்றவர்கள் மகுடம் இல்லாத ராஜாக்கள் ஐராலப்பா எதிர்வருவதற்கு முன்பாகவே எதற்கு இப்படி முகத்தை மறைத்துக் கொண்டு செல்கிறார் என்று புரியவில்லை.
தோப்பில் வெங்கடபதிராவ், அவருக்குப் பின்னால் தலையாரி சுப்புடு முன்னால் போகிற வெங்கடபதிராவ் பதித்த பாதத்தடத்தில் தன் பாதத்தை வைத்து நடந்து சென்று கொண்டிருந்தான் தலையாரி சுப்புடு மனசெல்லாம் சின்னராயனை சுற்றிக் கொண்டிருந்தது.
மனுசன் குள்ளமாக இருக்கிறார். நீண்ட சிவப்பு அங்கவஸ்திரத்தைத் தலையில் வட்டமாகச் சுற்றியிருக்கிறார். முடி போட்ட இடத்தில் வால் போல் தொங்கிக் கொண்டிருந்தது முண்டாசு. புருவங்களுக்கு மத்தியில் மூக்குக்கு நேராகக் கோடு கிழித்தது போன்;று திருநாமம் வைத்திருந்தார். வலது தோள்பட்டையில் எப்பொழுதும் ஒரு சின்ன மூட்டைத் தொங்கிக்கொண்டிருக்கும். ஒருமுறை பார்த்தாலே போதும் எவ்வளவு தூரம் இருந்தாலும் அப்படியே அடையாளம் காணமுடியும். அவரின் உண்மையான பெயர் யாருக்கும் தெரியாது. பிள்ளைகள், பெரியவர்கள் அனைவரும் அவரை “ஐராலப்பா” என்றே அழைக்கிறார்கள்.
“இங்க நீ நில்லுடா சுப்பா” என்றார் மேட்டுக்கரைமீது நின்றுகொண்டிருந்த வெங்கடபதிராவ். அந்த நேரத்தில் தலையாரியின் சிந்தனையில் இருந்த ஐராலப்பா உருவம் மறைந்து போனது. சுப்புடு தலையைச் சொரிந்து கொண்டு நின்றான்.
“என்ன.. சொல்லுடா… பொழுதாயிட்டு இருக்கு” மறுபடியும்
“ஒண்ணும் இல்ல…சின்னப்ப கோனார் ஒரு வாரம் பத்து நாளா என் உயிர எடுக்குறான். மூணுரோடு பக்கத்துல ஐராலப்பா மானியம் நிலத்தை விற்கப்போறாராம். அதுக்குப் பக்கத்துல சின்னப்பனோட இரண்டு ஏக்கரு இருக்காம். ஐராலப்பா மானிய நிலம் இவனோட நிலத்துல சேர்ந்து இருக்காம். ஒட்டுணி போல யாராவது வந்து சேர்ந்து ஈட்டி மாதிரி உட்கார்ந்துருவான். அதனால சின்னப்பனே அதை வாங்கிக்கிறானாம். நீங்க இன்னொரு முறை ஐராலப்பாவைக் கூப்பிட்டு சொன்னா உங்க வார்த்தையைத் தட்ட மாட்டர்.
ஐராலப்பா பெயர் காதில் விழுந்தவுடனேயே வெங்கடபதிராவுக்குக் கோபம் எரிச்சலாகியாது. முகம் சிவந்தது. “யாரைப் பத்தினாலும் என்ட்ட பேசு, அந்த நாசுவனைப் பத்தி என்ட்ட பேசாதடா சுப்பா” என்றார் கோபத்தோடு வெங்கடபதிராவ்.
தலையாரி சுப்புடு வெங்கடபதிராவின் முன் வந்து வணக்கம் செலுத்தித் தன் வீட்டுத் தெருவில் நடந்தான். வெங்கடபதிராவ் சுமையோடு அடியெடுத்து வைத்து வேகமாகச் சென்றார். சுப்புடு மறுபடியும் வயல் வெளியில் நடப்பது சிரமம் என்று அரிசன காலனி வழியாக நுழைந்து வண்டித் தடத்திற்கு வந்தான். “ஜாக்கிரதையா பார்த்து வா! தலையாரி மாமா! முள்ளுகிடக்கும்! என்று கொல்லை வரப்பில் அமர்ந்து அருகம்புல்லைப் பிடுங்கி ஆட்டுக்குட்டிக்குக் கொடுத்துக்கொண்டே ஐராலப்பா சுப்பண்ணாவை அழைத்தார்.
“ஒன் சகவாசம் ரொம்பக் கெட்டதப்பா!
மிகைப்படுத்திச் சொன்னார் தலையாரி சுப்புடு.
“என்ட்ட சகவாசம் வச்சுக் கெட்டுப்போனவன் இல்லை வா மாமா!”
பேச்சைக் குறைத்தார் ஐராலப்பா.
“சும்மா வந்து என்ன லாபம் சொல்லு” தலையாரி சுப்புடு பேச்சை இழுத்தார்.
“நீயும் உன் கர்ணமும் லாபம் இல்லாம வேலை எப்ப செஞ்சேங்க! போட்டும்… வெத்தலை பாக்காவது போட்டுட்டு போ! வா!” ஐராலப்பா அழைத்தான்.
“பக்கத்துல கூப்பிட்டு இன்னும் என் சட்டை பைல இருக்குறத துடைச்சு எடுக்கவா” இனி ஐராலப்பாவிடம் சுப்புடு சொன்னான்.
“நீயும் ஒன் கர்ணமும் ஊர்ல இருக்கறவங்க சட்டைப்பையில இருக்குறத சுத்தமா தொடச்சு எடுக்குறீங்க நா ஒன் சட்டைப்பையில தொடச்சு எடுத்தா தப்பா!” ஐராலாப்பா தொடுத்த அம்பிற்குத் தலையாரி தலைகுனிந்து நின்றார்.
ஐராலப்பாவிடம் பேசி nஐயிப்பது தன்னால் முடியாது என்று மனதில் நினைத்துக்கொண்டு, வேலையோடு வேலையாக வெங்கடபதிராவ், ஐராலப்பாவின் எதிர் நிற்காமல் முகம் மறைத்துக்கொண்டு எதற்குப் போகிறார் என்று அவனிடம் கேட்டுத் தெரிந்து கொண்டால் போதும்…. “வந்துட்டு இருக்கேன், மாமா…! நீ எவ்வளவு பெரிய ஆளு! நீ கூப்பிட்டு நா வராம இருப்பனா…” என்று வேலியைத் தாண்டிக்கொண்டு வயலுக்குள் நுழைந்தான் தலையாரி சுப்புடு.
இருவரும் வயல்மேட்டில் அமர்ந்து வெற்றிலைப் பாக்கு மென்றார்கள்.
“மாமா! உன்ட்ட நா ஒன்னு கேப்பேன். சொல்லுவயா….? தலையாரி சுப்புடு ஐராலப்பா வார்தைக்காகக் காத்திருந்தான்.
“தெரிஞ்சா சொல்றன்! கேளு” ஐராலப்பா தலையாரி சுப்புடுவிடம் சொன்னான்.
“ஒன்னும் இல்ல, மாமா!… நம்ம கர்ணத்தைப் பார்த்தா எல்லாரும் மிரண்டு பார்க்குறாங்க. அவரு என்னமோ உன்ன பார்த்தா வேற பாதையில வழிய மாத்தி போறாரு எதுக்கு மாமா? தலையாரி சுப்புடு கேட்டான்.
ஒருகணம் ஐராலப்பா மௌனமாக இருந்தான். தலையாரி சுப்புடு அந்த மௌனத்தைத் தாங்கமுடியாமல் இருந்தான். ஐராலப்பா என்ன பதில் சொல்வாரோ என்று அவர் முகத்தையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.
“அதெல்லாம் இப்ப எதுக்குப்பா…!”
“இல்ல, மாமா! உண்மை என்னன்னு தெரிஞ்சுக்கணும்”
“தெரிஞ்சு என்ன செய்யப் போற?”
“நா என்ன செஞ்சா உனக்கென்ன? முதல்ல நீ அந்த விசயத்தைச் சொல்லு”
தலையாரி சுப்புடு வற்புறுத்தினான்.
தப்ப முடியாதென்று ஐரலாப்பா சொல்லத் தொடங்கினான்.
“நீண்ட காலம் முன்பு அப்ப நீங்கல்லாம் சின்னப் பசங்க. கர்ணம் கிட்ட உன் அப்பா தலையாரியா வேல செஞ்சாரு. கர்ணம் வீட்டு வேலைகள எங்க தாத்தன் பாட்டன் முப்பாட்டன் காலத்துல இருந்து நாங்க செஞ்சுட்டு வந்தோம். முதல்லயிருந்தே நெல், தானியம், புளி வகையறா கொடுத்தது இல்ல. ஏதோ கர்ணம் இல்லயா அதனால எங்க ஆளுக கேட்டதும் இல்ல. கர்ணம் வீட்டுல வேல செஞ்சா போதும் எங்க ஐனங்க மத்தியில கௌரவம் கிடைக்கும்னு எங்க ஆளுகளோட நம்பிக்கை. அன்றாடம் காய்ச்சியா வாழ்றவங்களுக்கு மரியாதை என்ன இருக்கு? அவமரியாதை என்ன இருக்கு? இந்த விசயம் எங்க ஆளுகளுக்குத் தெரியாது.
எங்க அப்பா பயண்ணா கிலக்கத்தியில் (ஊர்) வெங்கடபதிராவ் அப்பா சிவய்யசாமியிடம் ஒருநாள் கேட்டாராம்.
“இதுல என்ன இருக்குடா… பெரிய ஏரிக்குக் கீழ …மான்யம் பக்கத்துல எங்களோட பத்துக் குழி விளைநிலம் இருக்கு. அதை நீ பயிர்ப்பண்ணிக்கோடா…. பத்து மூட்டை நெல்லு விளையும். நீ புள்ளக்குட்டிக்காரன். தர்மபிரபு அவர் சொன்ன சொல் தவறவில்லை. பத்து மூட்டை விளையுதோ ஐந்து மூட்டை விளையுதோ தெரியாது. அந்தப் பத்துக் குழி நிலத்தை எங்க ஆளுக தான் பயிர்பண்ணிட்டுவந்தாங்க. கிடைத்து விட்டதே என்று அவங்க வீட்டு வேலைய செய்யாம இல்ல. இப்படிப் பெரியவங்க சின்னவங்க காலத்துல இருந்து தொடர்ந்து நடந்து வந்தது. நடுவுல என்ன வந்ததோ என்னமோ….
வெங்கடபதிராவ், அவர் அண்ணன் சங்கர்ராவ் பெரியவங்களாக ஆனதும் என் அப்பா அங்கு வேலை பார்ப்பது அவர்களுக்குப் பிடிக்கவில்லை. அண்ணன்தம்பி இரண்டுபேரும் சவுடேபள்ளியில் இருந்து பெயிலாகி வீட்டுக்கு வந்தாங்க. பெரியவரு வயல்வேலை செய்தாரு. சின்னவர் கர்ணம் வேலை கற்றுக்கொண்டிருந்தார். அவர்களின் அப்பா இறந்தபிறகு இவரே முழுநேர கர்ணம் ஆனாரு.
வெங்கடபதிராவ் மென்மையாகப் பேசக்கூடியவர். உள்ளுக்குள்ள வேரையே வெட்டுறவர். பெரியவர் வழ வழன்னு கூச்சல் போடுபவர். அதுமட்டுமல்ல உள்ளுக்குள்ள எதையும் வைத்துக்கொள்ள மாட்டார். சாதிப்பவரும் இல்லை.
என் பிள்ளைகள் இப்படி அப்படிப் படித்து ஒருவன் டீச்சர் உத்யோகம், ஒருவன் அட்டண்டர்; வேலையில் சேர்ந்து அவர்கள் வழியில் அவர்கள் போய்க்கொண்டு இருக்கிறார்கள். மிச்சமிருப்பது நான், என் மனைவி, பெண்பிள்ளைகள்…நாங்க எங்க போவது. அந்த வயல் வேலைகளைப் பார்த்துக்கொண்டு விளைச்சல் நிலத்தில் ஏதோ பயிரிட்டு விளைந்ததைச் சாப்பிட்டுக்கொண்டு ஊரில் இருக்கிறோம்.
ஒரு நாள் இருக்கின்றபொழுது உன் அப்பாவிடம் சொல்லி என்னை அழைத்துவரச் சொன்னார் வெங்கடபதிராவ். எங்கயாவது ஊருக்குக்கீருக்கு போகிறாரோ என்னமோ என்று சவரப்பெட்டியைக் கக்கத்தில் வைத்துக் கொண்டு போனோன். வெங்கடபதிராவ் வீட்டுக்கு முன் உள்ள தாழ்வாரத்தில் நாற்காலி போட்டுக்கொண்டு அமர்ந்திருந்தார்.
“என்னங்க சாமி, அவசரமா வரச்சொன்னீங்க!” என்று கேட்டேன்.
“எதும் இல்லடா! ஒன்ட்ட கொஞ்சம் பேசணும். எப்படிச் சொல்றதுனு யோசிக்குறன். நீ என்னமோ புள்ளகுட்டிக்காரன்” என்று குறைபட்டுக்கொண்டார்.
“என்னன்னு சொல்லுங்க சாமி!” என்று கட்டாயப்படுத்தினேன்.
அவர் அமைதியாக ஒரு நிமிடம் என்னை மேலும் கீழும் பார்த்து என் அப்பா போனபிறகு நிலத்தைப் பிரிச்சுக்கிட்டோம்டா! வீட்டு வேல செஞ்சதுக்காக மானியம் நிலத்துகிட்ட என் அப்பா உனக்குக் கொடுத்த பத்துக் குழி விளை நிலம் அண்ணன் பாகத்துக்குப் போய்ட்டு. அதை அவர் பெண் பிள்ளைகளுக்குச் சீர்வரிசைக்காக எழுதிகொடுத்தாராம். இப்பொழுது உன்னை அந்தப் பத்துக் குழி நிலத்துல செய்யாதன்னு சொல்லல. பெண் பிள்ளைகள் எங்கேயோ இருக்குறாங்க. இந்த ஊரில் வயலை வைத்துக்கொண்டு என்ன செய்ய போகிறார்கள். எதற்காகவோ அதை விற்றுப் பணத்தைத் தனக்குக் கொடுக்க வேண்டும் என்று கடிதம் எழுதியுள்ளார்கள். இந்த விசயத்தை உன்னிடம் சொல்லாமல் இருக்கிறார்கள். என்னைச் சொல்லச் சொன்னார்கள். என்னை நீ கெட்டவனா நினைச்சுக்காத. பத்து ரூபா கொடு கொடுக்காம போ. அந்தப் பத்துக் குழிய நீயே உன் பேர்ல எழுதிக்கோ. அந்த வேலைய நானே செஞ்சு தாரேன்… வீட்டு வேலையைத் தவிர்க்கவேண்டாம்! என்று மனதில் இருப்பதை வெளியில் கொட்டினார்.
என் வயிறு எரிந்தது. மனுசனை எங்கன்னாலும் அடிக்கலாம் ஆனா வயித்துல அடிக்கக் கூடாது. விசுவாசம் இல்லாத மனிதர்கள். எங்க தாத்தா பாட்டன் முப்பாட்டன் காலத்துல இருந்து அவங்களுக்குச் சவரம் செஞ்சோம். அவர்கள் வளர்த்த முடியைக் கத்திரியால் வெட்டினோம். அவர்கள் காலைப் பிடித்துக் கால் நகங்களை வெட்டினோம். ஆனால் என்ன லாபம்? மனிதர்களுக்குப் பணமே முக்கியமாகிவிட்டது. பெண்களுக்கு மஞ்சள் குங்குமத்திற்காக எழுதி கொடுக்க வேண்டும் என்ற அந்தப் பத்துக் குழியைத் தான் எழுதித் தர வேண்டுமா? அவர்கள் தலையில எழுதிய நிலங்கள் அவர்களுக்கு உரியது. இந்தப் பத்துக்குழி நிலத்துக்குப் பதிலாக வேறு இடத்தில் உள்ள பத்துக் குழியை எழுதிதரக்கூடாதா? எல்லாம் மாயவார்த்தைகள். முதலைக் கண்ணீர்…
மறுத்துப் பேசாமல்-
“சரி சாமி…. நீங்களே சொன்ன பிறகு நான் சொல்வதற்கு என்ன இருக்கிறது? என்று சொல்லி ஒரு கணமும் நிற்காமல் வந்தேன்.
கோடைகாலத்தில் நம் ஊரில் கங்கம்மா ஐhத்ரைக்குப் பிள்ளைகள் இருவரும் வந்தார்கள். சாமி சொன்ன வார்த்தைகளைப் பிள்ளைகளிடம் சொன்னேன். அவர்கள் இருவரும் கொஞ்சநேரம் குசுகுசுவென்று தனியாகப் பேசி “அப்படியே செய்யலாம்பா’ என்றார்கள். அவ்வளவுதான் நல்லநாளில் வெங்கடபதிராவுடன் புங்கனூர் போய் அவர்கள் கொடுத்த மொத்த இடத்தையும் அவர்களுக்கு எழுதிக் கொடுத்து அந்தப் பத்துக் குழி விளைநிலத்தை பட்டா செய்துவிட்டு வந்தேன். புங்கனூருக்கு வந்து போன கட்டணத்தையும் என்னிடமே தலையில் கட்டினார். அப்படியான விசுவாசம் இல்லாத மனிதர்கள். உடம்பு முழுக்க விஷத்தை நிரப்பிக்கொண்ட மனிதர்களை நான் எங்கும் கண்டதில்லை. அன்றிலிருந்து அவர்களின் முகத்தைப் பார்ப்பதில்லை. தொழிலை நம்பி வாழ்வதுதான் சரி என்றும் அதற்கு மிஞ்சி எதுவும் இல்லை என்ற தெளிவு வந்தது. மூன்று நான்கு தலைமுறைகளாக எங்கள் சின்னவர்கள் பெரியவர்கள் தொழில் செய்து வாழ்ந்தார்கள். என்ன நல்லாவாயிருக்குறோம்? எதுவும் இல்லை. அதற்குத்தான் பெரிய ஏரியில் தண்ணீர் வந்தபொழுது கூலி கீலிக்குப் போய் வயல் கால்வாய் வெட்டிக்கொண்டு இருந்தேன்;. அப்படிப்பட்ட வேலை செய்து கொண்டிருந்த பொழுது ஒருநாள் வெங்கடபதிராவ் அவசரமாக வரவேண்டும் என்று சொன்னார். என்னமோ என்று சென்றேன்.
“அதைப் பேசி இதைப் பேசி மதனப்பள்ளிக்குப் போய் வரணும் தாடியைச் சவரம்பண்ணு” என்றார்.
“நான் அவரின் முகத்தைப் பார்த்து நின்றேன். தாடி நன்றாக வளர்ந்திருந்தது. அதுமட்டுமல்லாமல் சாம்பல் தாடி அருவருப்பாக இருந்தது. நான்கு தினங்களுக்கு முன்பே வழித்திருக்க வேண்டிய தாடி. நான் எதுவும் செய்யமாட்டேன்… நான் அப்படியே ஆடாமல் அசையாமல் நின்றிருப்பதைப் பார்த்து, “உன்னைத்தான், தாடியைச் செரை!” என்றார்.
நான் எதுவும் பதில் சொல்லவில்லை. இப்பொழுது நான் அவர் வீட்டு வேலைக்காரன் கிடையாது. ஆவரிடம் நான் எதையும் எதிர்பார்க்கவும் இல்லை. அதனாலேயே மிகச் சாதாரணமாக நின்றுகொண்டிருந்தேன். நாவிதர் பணி விட்டுவிட்டேன்” என்றேன். அநேகமாக என்னிடமிருந்து இப்படி ஒரு பதில் வரும் என்று அவர் எதிர்பார்க்கவில்லை. மறு பேச்சில்லை. என்னைத் தலைநிமிர்ந்து பார்க்கவில்லை. பார்வை இறங்கியிருந்தது. தலைகுனிந்து ஏதோ முணு முணுத்தார்.
அப்பொழுது வெங்கடபதிராவ் என் கண்களுக்கு அடிப்பாகம் வரை வெட்டிப்போட்ட மரம் போல காட்சியளித்தார்.
ஐராலப்பா சொல்வதை நிறுத்தி –
“நீயே சொல்லுடா, சுப்பா! நான் செய்தது தப்பு என்கிறாயா?” சுப்புடுவின் முகம் நோக்கிக் கேட்டார்.
“இங்கிதமானவர்கள் எவரும் நீ செய்தது தப்பு இல்லை என்பார்கள் மாமா! என்று ஐராலப்பாவை இறுக்கமாகக் கட்டிப்பிடித்துக்கொண்டான் தலையாரி சுப்புடு.
தெலுங்கில் : தும்மல ராமகிருஷ்ணா. திராவிடப் பல்கலைக்கழகத் துணைவேந்தர். தெலுங்கு எழுத்தாளர். இவரின் கதைகள் மலையாளம், கன்னடம், ஹிந்தி, தமிழ், ஆங்கிலம், துளு போன்ற மொழிகளில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளன. இவரின் மட்டிப்பொய்யி, அடப்பம் தெலுங்கின் சிறந்த கதைகளாகும். பேசபட்டக் கதைகள். விளிம்புநிலை மக்களின் வாழ்வியலைத் தன் படைப்புகளில் சிறப்பாக வெளிப்படுத்தியவர். ஆந்திர எழுத்தாளர்களில் வாழ்நாள் சாதனையாளர் விருதினை பெற்றவர்.
தும்மல ராமகிருஷ்ணா, திராவிடப் பல்கலைக்கழகத் துணைவேந்தர்.
மொழிபெயர்ப்பாளர்: க.மாரியப்பன்
பொருநை க.மாரியப்பன், திருநெல்வேலி மாவட்டம், கல்லிடைக்குறிச்சியில் ஏப்ரல் 4, 1976இல் பிறந்தவர். ஆந்திரமாநிலம், திராவிடப் பல்கலைக்கழகத்தில் தமிழ்மொழி மற்றும் மொழிபெயர்ப்பியல் துறையில் உதவிப் பேராசிரியராகப் பணிபுரிந்து வருகிறார். மொழிபெயர்ப்பாளர், திறனாய்வாளர், இலக்கிய விமர்சகர். சமீபத்தில் ஏப்ரல் 23, 2022இல் இவரின் தெலுங்கு சிறுகதைத் தொகுப்பு மொழிபெயர்ப்பு நூல் ‘மஹாவித்துவான்’ வெளிவந்தது.
