குருவாக வந்த சிவனே!

இசைக்கவி ரமணன்

வினையின்றிப் புதியதோர் வெளியிலே நிற்கிறேன்
விரல்களால் விண்தொடுகிறேன்
வேதங்கள் கொண்டாடும் பாதங்க ளில்சின்ன
வெள்ளிமல ராய்க்குழைகி றேன்
மனையொன்றின் கூடத்தில் மத்யான நேரத்தில்
மவுனம்சி லிர்த்தநொடி யில்
மாகேச்வ ரன்முன்பு ஞானக்க னல்பட்டு
மண்டியிட் டேன்மடிந் தேன்
நினைவோடு நான்வீழ்ந்த நிஜமான தருணத்தில்
நிகரற்ற நீயெழுந்தாய்
நிசியோடு பகலும்விழ நினைவோடு கனவும்கெட
நெஞ்செலாம் நீநுழைந்தாய்
முனையின்றி எங்கெங்கும் முழுதான வானமே!
முன்பின் னிலாஞான மே!
மோனக் குகைவிட்டு ஞானக் கதைபேச
முன்வந்த மூலவுயிரே!
எனையின்று காக்கவே என்றிருந் தோபுவியில்
என்றைக்கும் வாழும் திருவே!
எங்கோ கிடந்தவனை ஏழையை மடிமீதில்
ஏற்றியருள் பொழியுமழை யே!
நினையன்றி வேறேதும் நினையாமல் நின்னடியின்
நீழலில் நான்வாழ வே!
நேரத்தில் வந்தெந்தன் பாரத்தைத் தீர்க்கவே
குருவாக வந்தசிவ னே! (1)

ஒருதுளியும் மிஞ்சாமல் ஊட்டினாய்; சலியாமல்
உறுதிமேல் உறுதிதந் தாய்
உயரங்கள் காட்டினாய் உதிரத்தில் உன்னன்பை
ஊற்றியென் னுயிர்மீட்டி னாய்
மறுபடியும் நான்துன்ப மடுதேடி விரைகையில்
மறவாமல் படியேற்றினாய்
மாலைபக லிரவென்றும் மாறாமல் எப்போதும்
மலராகத் தேனூற்றினாய்
கருவங்கள் தலைதூக்கும் கணமெலாம் கண்ணோரம்
கனலாகக் கணைவீசினாய்
காலங்க ளிநன்துன்ப நீளங்க ளைவெட்டிக்
கணத்தில் யுகம்தேக்கினாய்
தெருவெங்கி லோவீழ்ந்து தேம்பிக் கிடந்தவனைத்
தேரேற்றி ஊர்காட்டினாய்
திரையெங்கும் நீயாகி திசையெங்கும் முகமாகித்
திரிபற்றச் சுடராகினாய்
திருவாகி இடையின்றித் தித்திக்கும் இன்பமே!
தீண்டமுடி யாத்தூய்மை யே!
திவலைமன தைப்பருகிக் கவலையவலந் திருகிச்
சீறிடும் கங்கையாறே!
சிறுவனெனைத் துருவமெனச் சிகரத்தில் வைத்தன்பு
சீராட்டும் ஆச்சர்யமே!
செப்பரிய உன்பெருமை செகமெங்கும் ந்ஆன்செப்பக்
குருவாக வந்த சிவனே! (2)

உனைமட்டும் வேண்டியே உனைமட்டும் நாடியே
உன்முன்பு நிற்கவேண்டும்
உன்முன்பு நிற்கின்ற ஒப்பற்ற உண்மையை
உள்ளம்மற வாமைவேண்டும்!
வினை, சுட்ட விதையாகி விதி, பட்ட மரமாகி
வீழ்ந்தகதை நம்பவேண்டும்
வீரத்தி லேஞான தீரத்தி லேநித்தம்
வெற்றிநடை போடவேண் டும்
பனைதொட்ட மின்னலில் மழைதொட்ட மட்டைபோல்
பற்றெலாம் பற்றியெரி யப்
பாதிநில வேந்திவரும் பரமசிவ னேயின்று
பாலகன் நான்பிறந்தேன்!
அனைவர்க்கும் உயிரான ஆண்டவா இன்றுன்னை
அனைத்துமாய் நான்பருகி னேன்!
ஆராத னையென்னும் போராட்ட மில்லாமல்
அத்தனுன் னுள்கலந் தேன்
வினையெச்சம் தீர்ந்தாலும் நினைவெச்சம் அறியாமல்
வீணாக நானஞ்சினேன்
வெற்றுநிழ லைப்பற்றி வீண்சண்டை போட்டதால்
வெட்கியுன் முன்னிற் கிறேன்
எனைச்சற்றும் நோக்காமல் உனைமுற்றும் பார்க்கின்ற
ஏகாந்தம் அருளவேண் டும்
எருவளரும் புன்னெஞ்சில் திருமலர வைக்கவே
குருவாக வந்தசிவ னே! (3)

4

அறியாமை பூண்டபல அபிமான வேடங்கள்
அறிவென்று போய்நம்பி னேன்
அரைநொடியும் நில்லாத ஆகாயக் குமிழிகளை
அமரவாழ் வெனநம்பி னேன்
தறிகெட்டுக் கவலையெனும் தறிபட்டு நெறிசிதறித்
தாறுமா றாயலைந் தேன்
தாகத்தி லும்வீழ்ந்த சோகத்தி லும்கங்கைத்
தண்ணீரை நான்மறந் தேன்
அறிவோடு நான்செய்த அரியபல பிழைகளால்
ஆற்றுமணல் பிறவிகண் டேன்
அல்லல்க ளால்வந்த அரைஞான அவலத்தில்
அபலைபோல் கதறியழு தேன்
முறியாத கவலையெனும் முளையிலே கட்டுண்டு
முன்பின்னி லாதலைந் தேன்
மூளாத முன்வினைகள் வாளா யறுக்கநான்
மூச்சயர்ந் தேனைய னே
சரிவொன்றின் ஓரத்தில் சரியான நேரத்தில்
சற்றுநீ கைப்பற்றினாய்
சரணங்க ளைத்தந்து மரணங்க ளைக்கொன்று
சரியாக்கி அழகுபார்த்தாய்
குறிவைத்த துன்கருணை கொலையுண்ட தென்துயரம்
கொல்லையினில் தில்லைநட னம்
குப்பையில் மேய்ந்தவனைக் கோவில்விளக்காக்கவே
குருவாக வந்தசிவ னே!

5

வெட்கத்தை விட்டுநடு வீதிக்கு வந்துபல
வேடங்க ளிட்டபதரை
வேதநெறி யைவிட்டுப் பாதம்மிக வும்சுட்டு
வீணாகிப் போனபுலையைப்
பக்கத்தில் வைத்தமுது பரிந்தூட்டும் காட்சியைப்
பாரென்றும் கண்டதுண்டோ?
பாழான பிள்ளைக்குத் தோழனாய்த் துணைநிற்கும்
பாசத்தைப் பார்த்ததுண்டோ?
சொர்க்கங்க ளற்பமாய்த் தோன்றுபல லோகங்கள்
சுலபமாய்த் தருவதுண்டோ?
சொல்தந்து பொருள்தந்து சுவைதந்து சுடர்தந்து
சொந்தமாய் ஏற்பதுண்டோ?
தர்க்கங்க ளில்லாமல் தாழ்நீக்கி யுள்வந்து
தன்னையாட் கொள்வதுண்டோ?
தானுவந் தெதிர்நின்று தடையின்றி மொத்தமாய்த்
தன்னையே தருவதுண்டோ?
கற்பனைக் கெட்டாத கருணைக்குக் கால்களும்
கண்களும் கையுமுண்டோ?
ககனத்து மணியெலாம் கவியான போதுமுன்
கால்நிழல் சொல்லில்வருமோ?
கர்ச்சிக்கும் மெளனமெனும் கனலிலே எனைநாட்டிக்
கண்சிமிட் டும்விந்தையே!
கயிலாய மலைவிட்டுக் கடையனைக் காக்கவே
குருவாக வந்தசிவ னே!

6

சிந்தனையில் கவிதைபோல் செஞ்சடையில் துளிநிலவு
சித்தம் சிலிர்க்க மின்ன
செப்பரிய மெளனமெனும் செம்மையொரு வடிவாகிச்
சிலைபோ லமர்ந்துதிக ழ
வந்தனைகள் செய்யவரும் வானவரும் ஞானியரும்
வடிவழகில் வாய்புதைக்க
வாசலெது வானத்தில் பேசலெது ஞானத்தில்
வார்த்தைகள் தீர்ந்துபோக
சந்ததமும் சாட்சியாய் வந்தருளும் திரிசூலம்
சன்னிதியில் மின்னல்வீச
சார்ந்தமலை வெண்மையில் சங்கரனின் முழுநீலம்
சங்கீத வண்ணமாக
அந்தவிதம் அக்காட்சி அவ்வண்ணம் யாவையும்
அங்ஙனே அங்கிருக்க
ஆளரவம் மட்டுமே நாளிரவும் எழுமுலகில்
அய்யனே எங்குவந்தாய்?
விந்துவிழ விம்மிவிழும் விடிவற்ற தேகத்தில்
விந்தைநீ யேன்நுழைந்தாய்?
விதிசெய்யும் கோலங்கள் பதியாத மனதோடு
வீதியெல் லாம்நடந் தாய்?
பொந்துக்குள் அல்லாடும் பூச்சிக்கு முக்திதர
பூமிக்கு வந்த சிவனே!
கொல்லாமல் எனைக்கொன்று கொள்ளாமல் எனைக்கொள்ள
குருவாக வந்த சிவனே!

7

‘உள்’ளென்றனை யெந்தன் உடலவிழ மனமவிழ
உள்ளெலாம் வெளியானதே!
ஊரறிய முடியாத ஒப்பற்ற வோர்நீலம்
உள்ளத்தின் மடுவானதே!
கள்மயக் கம்தரும் கட்டைவிரற் கனலொன்று
ககனத்தின் நடுவானதே!
காலத்தின் கட்டவிழக் கண்கள் திறந்தபடிக்
கணமுறைந் தேபோன தே!
முள்ளொன்றின் முனைபோல மூச்சொடுங் கிப்போக
முன்பின்னி லாதான தே!
மூடாத வானத்தின் முறுவலாய்த் தீவட்டம்
மோதிரம் போல்சுற்று தே!
வெள்ளியினைக் காய்ச்சியதில் புள்ளிவைத் ததுபோல
விரலொளியின் இதயமின்ன
வெற்றுடலின் மையத்தில் வெட்டவெளி யைக்காட்டி
விந்தையொளி நடம்புரிந்தாய்
கள்ளியினை அமுதாக்கிக் காலத்தை மலராக்கிக்
கார்த்திகைச் சுடராக்கினாய்
காணமுடி யாதமெய்ஞ் ஞானானு பூதியினைக்
கண்ணுக்குள் கொண்டுவந்தாய்!
வெள்ளிமலை தனைவிட்டு வீதியி லெனைத்தொட்டு
விளையாட வந்தகுரு வே!
விடையாக வந்தென்னை முடிவாகத் தீர்க்கவே
குருவாக வந்தசிவ னே!

8

எண்ணமே தாயினும் எந்தையே உன்னெண்ணம்!
ஏந்திவரும் சொல்லுந்தன் சொல்!
எச்செயலும் உன்செய்கை! எவ்விளைவும் உன்சித்தம்!
எந்நிலையும் உந்தன்நிலைதான்!
வண்ணங்க ளாய்விரியும் மனமாற்றம் யாவையும்
வானமே உந்தன் கோலம்!
தாக்கமும் பாதிப்பும் தர்க்கமும் முடிவுகளும்
தலைவனே உந்தன் லீலை
கண்காணும் காட்சியும் கண்மூட வரும்கனவும்
கருணையே உந்தனுருவம்!
காலத்தின் மாற்றமும் காயத்தின் தேய்வுமுன்
கானத்தின் சுருதிலயமே!
நண்ணும்பல உயர்வுகளும் நாட்டமும் ஏக்கமும்
நாயகா! உந்தன் மாயம்!
நன்மைகளும் தீமைகளும் நம்பியே! உன்நடனம்!
நான்பொறுப் பாவதிலையே!
புண்ணியமும் பாவமும் பூசனையும் விண்டுபோய்ப்
புல்லில்பனி யாய்நிற்கி றேன்
புவனங்க ளத்தனையும் பூரிக்கும் ஒளியுன்னைத்
துளிபருகித் தீர்ந்துபோ வேன்
அண்ணலே! நீயன்றி அணுவளவும் நானில்லை
அன்றில்லை நாளையிலையே!
ஆனந்த மையத்தின் அமைதியில் எனைநாட்ட
குருவாக வந்தசிவ னே!

9

கனல்வீசும் உன்முன்பு கண்ணீர் ததும்புமென்
கண்முன்பு நானிறந்தேன்..
கருணைத் தடாகமே! காலங்கள் தீண்டாத
கமலமாய் நானெழுந்தேன்
அனல்வீசும் சன்னிதியில் ஆள்தீர்ந்து போயிந்த
ஆசாமி சாமியானேன்
அத்தனே! நானென்ப தத்தனையும் தீர்ந்துபோய்
ஆச்சர்ய மாய்மிஞ்சி னேன்
அனுமானம் காணாத ஆதிசிவ வெள்ளத்தில்
அற்புதத் திவலையானேன்
அவனாகி இவனாகி அதுவாகி உவனாகி
அறுதியில் சிவனாகினேன்
வனமான வினைஞானக் கனலாக வானுயர
வாழ்வின்றி நான்வாழ்கிறேன்
வண்ணங்க ளேற்கின்ற வானமாய்க் குழந்தைபோல்
வடிவத்தில் குணமேற்கிறேன்
இனமான சிவஞானம்! இதமான குருபாதம்!
இடையற்ற பரபோதமே!
இற்றுவீழ்ந் தாலும்துளி இன்னும்வீ ழாதநான்
இவைபருகி உயிர்வாழுமே!
மனமான மாயைக்கும் மதமான புத்திக்கும்
மாண்பொன்று தந்தபதியே!
மருமத்தைக் காட்டியென் கருவத்தைத் தீர்க்கவே
குருவாக வந்தசிவ னே!

10
உன்சொற்கள் ஒவ்வொன்றும் உள்ளத்தைக் கிள்ளவும்
உயிருயிர்க் குயிரூட்டவும்
உச்சியினில் கள்ளவிழ உடலெங்கும் ஒளிபதற
உன்மத்தம் நிலையாகவும்
உன்சொற்கள் என்மெளனம்! என்மெளனம் உன்சொற்கள்!
உண்மையிது நிஜமாகவும்
ஊரெங்கும் நான்சென்று உன்பெருமை தான்பேச
உயிரெங்கும் கனல்வீசவும்
உன்முன்பு நிற்பதும் உன்னில்நான் வாழ்வதும்
என்னில்நான் நீயானதும்
உடலெங்கும் உன்வடிவம் உயிரெங்கும் உன்னருவம்
ஒன்றிலொன் றாய்நிறைவ தும்
தன்முன்பு தான்நிற்கும் தன்மைக்குப் பெயரின்றித்
தடுமாற்றம் கொள்வதாரோ?
தாளாத ஞானத்தை மாளாத யோகத்தில்
தான்தேக்கி நிற்பதாரோ?
என்கதையும் தீர்ந்ததே! எதுவும்சிவ னானதே!
எமனுக்குப் பணிபோனதே!
ஏறாதி றங்காத மாறாத மெளனத்தில்
எதுவுமொன் றாய்ப்போனதே!
உன்வடிவம் மொத்தவொளி! உன்னாமம் ஓங்காரம்!
உன்வீடு வெட்டவெளியே!
உருவத்தை அருவத்தை ஒன்றாக்கித் தீர்க்கவே
குருவாக வந்தசிவ னே!

(‘குருவாக வந்த சிவனே’ பதிகம் நிறைவு பெற்றது)

பதிவாசிரியரைப் பற்றி