கதை வடிவில் பழமொழி நானூறு – 24
நாங்குநேரி வாசஸ்ரீ
பாடல் 49
நல்லவை கண்டக்கால் நாச்சுருட்டி நன்றுணராப்
புல்லவையுள் தம்மைப் புகழ்ந்துரைத்தல் – புல்லார்
புடைத்தறுகண் அஞ்சுவான் ‘இல்லுள்வில் லேற்றி
இடைக்கலத்து எய்து விடல்’.
பழமொழி – ‘இல்லுள்வில்லேற்றி இடைக்கலத்து எய்து விடல்‘.
நேற்றுதான் நான் மும்பையிலிருந்து வந்தேன். ஆனா அதுக்குள்ள எனக்கு எத்தன நண்பர்கள் கிடைச்சிட்டாங்க. யோசித்துக்கொண்டே மாமா வீட்டு வாசலில் உட்கார்ந்திருக்கிறேன்.
இந்த ஊர்ல எல்லாரும் மனசுல வஞ்சகமில்லாம பழகறாங்க அப்போதுதான் வெளியில் வந்த அத்தையிடம் சொல்வதைக் கேட்டு என்னடா மருமகனே! எங்க ஊர் உனக்குப் பிடிச்சிருக்கா. சாயங்காலமா ஆத்துப்பக்கம் நடந்துட்டு வா. அந்த நல்ல காத்த சுவாசிச்சா உடம்புல ஒரு வியாதி அண்டாது. இதெல்லாம் சொன்னாப் புரியாது. அனுபவிச்சுப் பாக்கணும். மாமா செல்லமுத்து சொல்லிவிட்டு விறுவிறுவென்று எங்கோ போய்விட்டார்.
சரி. கேட்டுத்தான் பார்ப்போமே எனக் காலார நடந்து ஆத்துப் பக்கம் வருவதற்குள் எத்தனை காட்சிகள். வழியில் சில சிறுவர்கள் தென்னை மரம் ஏற முயற்சிப்பதைப் பார்த்து நானும் ஆசைப் பட்டதில்முட்டி பேந்ததுதான் மிச்சம்.
என்ன தம்பி பட்டணத்துக்காரரா. டவுசர் கிழிஞ்சுடும். இதப்போட்டுக்கிட்டு ஏற முடியாது. தலைப்பாகை கட்டிய பெரியவரின் வார்னிங்கையும் மீறி ஏறுவது போல் பாவனை செய்து போட்டோ எடுப்பதற்குள் கீழே விழுந்ததில் சின்ன சிராய்ப்பு.
அண்ணே ஆத்துல போயி காலக் கழுவிக்கிடுங்க. எங்க ஆத்து மீன் நக்கினா புண்ணு வராது. என் குட்டி நண்பனின் வைத்திய அறிவுரையைச் செவிமடுத்து ஆத்தங்கரைக்குப் போனேன்.
அங்கிருந்த இருவர் பேசிக்கொள்கிறார்கள். நம்ம வேலாயுதம் மகன் பேச்சக் கேக்க நீ ஏன் வரல. என்ன அருமையாப் பேசினாந்தெரியுமா. கூட்டத்துல ஒரே விசில், கைதட்டல் தான். மைக்க எடுத்தா வார்த்த அருவியா கொட்டுதே. நல்ல பய. பெரிய ஆளா வருவான். பேசிக்கொண்டே இருவரும் சென்றதால் முழுவதும் கேக்க முடியவில்லை.
என்ன அண்ணே. கீழ விழுந்திட்டீங்க போல. கொஞ்சநேரம் இந்த மண்ணுல கிட்டிப்புல் விளையாண்டுட்டுப் போலாமா. என் குட்டி நண்பர்கள் குழு என்னை அழைக்கிறது.
ஆமா. இந்த ஊர்ல வேலாயுதம் மகன்னு சொல்றாங்களே அவர் அரசியல் தலைவரோ?
அட அத விடுங்கண்ணே. அந்தண்ணன் பேச்சப் பேசாதீங்க அவர வெத்து டப்பானு எங்கப்பா சொல்லுவாங்க. இப்ப வெளையாட வாங்கண்ணே நேரமாகுது.
அவர்கள் கையைப் பிடித்து இழுத்தும் எனக்கு வேலாயுதம் மகனைப் பற்றியே நினைப்பு. வீட்டுக்குப் போனவுடன் முதல் வேலயா அத்தைகிட்ட கேட்டேன்.
அட அவனா நாலுந்தெரிஞ்சவங்க முன்ன பொத்திக்கிட்டு நிப்பான். வெவரந்தெரியாத அப்பாவிங்களாப் பாத்து கூட்டங்கூட்டி எல்லாந்தெரிஞ்சாமாதிரி வீண் பேச்சு பேசுவான்.
கேட்டுக்கொண்டே உள்ளே வந்த மாமா. ‘இல்லுள்வில்லேற்றி இடைக்கலத்து எய்து விடல்‘.னு பழமொழி சொல்றார். பகைவரைப் பாத்து பயந்தவன் வீட்டுக்குள்ளயே உக்காந்துட்டு இருக்கற பானை, சட்டி மேலயெல்லாம் அம்பு உடுவானாம். அதுமாதிரிதான் இவன் கதையும்னு.
பரவாயில்ல இங்க வந்த இரண்டு நாள்ல பல விசயங்களக் கத்துக்கிட்டேன். .
பாடல் 50
சுடப்பட்டு உயிருய்ந்த சோழன் மகனும்
பிடர்த்தலைப் பேரானைப் பெற்றுக் – கடைக்கால்
செயிரறு செங்கோல் செலீஇயினான் ‘இல்லை
உயிருடையார் எய்தா வினை.’
பழமொழி- ‘இல்லை உயிருடையார் எய்தா வினை.‘
அன்னிக்கு நடந்தத நினைச்சா இப்ப சிரிப்புதான் வருது. ஆனா அது சிரிக்கக் கூடிய விசயமா. அந்த நிகழ்ச்சிதான் என்னோட வாழ்க்கைய முழுமையா மாத்திரிச்சு.
இல்லாட்டி நான் இப்ப இங்க பேராசிரியா இந்தப் பசங்க முன்ன நின்னு சிரிச்சிட்டிருக்க முடியுமா. அங்க தெரியற புளிய மரத்துல பேயாத்தான் தொங்கிட்டிருப்பேன். மனதிற்குள் சொல்லிக் கொண்டேன்.
சின்னப் பசங்க மனசுக்குள்ள என்ன இருக்குனு தெரிஞ்சிக்கவே முடியறதில்லனு சொல்ற ஒவ்வொருத்தரும் தான் அந்தப் பருவத்தக் கடந்து வந்தப்போ ஏற்பட்ட அனுபவங்கள நினைச்சுப் பாக்கணும். பெரும்பாலும் அனுபவ முதிர்ச்சி பெற்றவுடனே ஏதோ தாங்க பொறந்ததுலேந்து ரொம்ப தெளிவா இருந்தா மாதிரியே பாதிபேர் நினைச்சிக்கிறாங்க. எல்லாரும் ஏதோ ஒருவிதத்துல அவமானப்பட்டிருப்போம், ஏமாற்றப் பட்டிருப்போம், வேதனைப் பட்டிருப்போம் இந்த மாதிரி நிறைய அனுபவங்கள்தான் நம்மள சமநிலைப் படுத்துது.
பொத்தி பொத்தி வச்சு வளர்த்த பசங்க பிற்காலத்துல சமூகத்த எதிர்நோக்கத் தயங்குவாங்க. சின்னச்சின்னத் தடங்கல்கள் கூட அவங்களுக்கு வெறுப்பக் கொடுக்கும். எனக்கு மட்டும் ஏன் இப்படினு நினைச்சு கடைசியில கோழைகளா மூலையில தள்ளப்படுவாங்க.
பதினெட்டு வயசு வரை இந்தப் பிரச்சினை இருக்கறது சகசம்தான். அதுக்குப்பறமும் நீடிச்சிதுன்னாதான் கஷ்டம். சரி நான் இப்போ என் முன்னால வந்து உட்காரப்போற மாணவனுக்கு அறிவுரை சொல்லணும். வரலாற்றுப் பேராசிரியரான என்னையும் நம்பி அவன் அம்மா அப்பா என்கிட்ட கூட்டிக்கிட்டு வராங்க. நான் என்ன சொல்லணும்னு யோசிக்கறத உட்டுட்டு இப்டி ஏன் குழம்பறேன். இருந்தாலும் என் மனசு என் அனுபவத்தையே அசை போடுது.
அன்றைக்கு பத்தாம் வகுப்பு பொதுத் தேர்வு முடிவுகள் வந்த தினம். எல்லாரும் சந்தோசமா இருந்தாங்க. எனக்கு மட்டும் மனசுக்குள்ள பெரிய உறுத்தல். எல்லாப் பாடத்துலயும் தொண்ணூறு மதிப்பெண்களுக்குமேல எடுத்த நான் வரலாறு புவியியல் பாடத்துல மட்டும் அறுபத்தைந்து மதிப்பெண் எடுத்திருக்கேன். யாருமே எதுவுமேசொல்லாத போதும் அதெப்படி அவ்வளவு கேவலமாவா நான் எழுதினேன்னு மனசு உறுத்திக்கிட்டே இருந்துச்சு. நான் நல்லாத்தான் எழுதியிருந்தேன். மதிப்பெண் தான் சரியா வரலனு சொன்னா யாராவது நம்பப் போறாங்களா என்ன. பேசாம வயல் பக்கம் போயி கிணத்துல உழுந்துடலாம் அப்பறம் யாரையும் பாக்க வேண்டி வராதுபாருனு நினைச்ச மனதுக்குக் கட்டுப்பட்டு நடக்க ஆரம்பிச்சேன். வயக்காட்டுக்குள்ள இருக்கற மொட்டக்கிணறுக்குள்ள குதிச்சிரணும். இருட்ட ஆரம்பிக்கும்போது போயிடணும். மனசுக்குள்ள தீர்மானித்துக்கொண்டே அந்திப்பொழுதில் நடக்க ஆரம்பிச்சவுடனே என் நண்பன் மாசிலாமணியும் சேர்ந்துகொண்டான்.
டேய் இந்நேரத்துக்கு எங்கடா போற. எனக்கும் போரடிக்குது. நானும் வரேன். தனியாப் போகாதடா நாய் இருக்கும். அவன் தொடர்ந்து பேசிக்கொண்டே வர பொறுக்க முடியாம அவனை விரட்டுவதற்காக உண்மையச் சொல்லவேண்டியதாப்போச்சு..
அவ்வளவுதான். டேய் லூசு. இந்த மார்க்குக்கெல்லாம் கெணத்துல குதிப்பாங்களாடா. அப்பறம் பேயாத்தான் அலையுவ. பேசாம எங்கூட வா. நாம நேரா சோஷியல் டீச்சர் வீட்டுக்குப் போய் மார்க்கச் சொல்லலாம். அவர் திட்டினா நீ நேரா கிணத்துக்குப்போயிடு. நான் ஒண்ணும் சொல்லமாட்டேன். சொல்லிவிட்டு அவன் என் முகத்தையே பார்த்துக்கொண்டு நின்றான்.
ஏதோ மனசுக்குச் சரியெனப் படவே ரெண்டு பேரும் ஆசிரியர் வீட்டுக்குப் போனோம்.
அவரிடம் மார்க் சொல்லுவதற்கு முன்பே முந்திரிக்கொட்டை மாதிரி என் நண்பன் உளறிவிட்டான். அவர் பதட்டத்தை வெளிக்காட்டாமல் அறிவுரையை ஆரம்பித்தார்.
தம்பி இந்த மதிப்பெண் எல்லாம் நம்ம வாழ்க்கையை அளக்காது. இது இல்லன்னா அடுத்த தடவ முயற்சி செய்யலாம். ஆனா அதுக்கு நாம உயிரோட இருக்கணும். அப்டி இருந்தாத்தான் நினைச்சதச் சாதிக்க முடியும். ‘இல்லை உயிருடையார் எய்தா வினை.’னு பழமொழியே இருக்குல்ல. கரிகாற்பெருவளத்தானப் பத்தி படிச்சிருப்பீங்க. அவர உதாரணமா வச்சிக்கிட்டு உங்கள வாழ்க்கையில உயர்த்திக்குங்க. இன்னும் பல விசயங்கள படிச்சு தெரிஞ்சுக்கிங்க. இப்ப மனசப் போட்டுக் குழப்பிக்காம சந்தோசமா வீட்டுக்குப் போங்க. என அனுப்பி வைத்தார்.
அப்புறம் மனதில் பதிந்த அந்த வடுதான் என்னை வரலாற்றுப் பேராசிரியர் ஆக்கி விட்டிருக்கு போல. சரிதான். இதையே வரப்போகும் பையனுக்குச் சொல்லிவிடலாம் தீர்மானித்துக்கொண்டேன்.
