— சாரதா சுப்பிரமணியன்

கண்ணதாசன், என் பார்வையில் …

காவிரிப்பூம்பட்டினம் எனும் ஊரில் ஒரு சமயம் ஏற்பட்ட ஆழிப்பேரலையின் அழிவினால் பலகுடும்பங்கள் தத்தம் வீடுகள் பொருட்கள் யாவையும் இழந்து தவிக்கையில் மதுரையை ஆண்ட பாண்டியமன்னன் அவர்கட்டு ஓர் ஊரினையே குடியமைக்க கொடையாகத் தருகிறான். அந்தமக்களும் அங்கு தங்கி வாணிபம் செய்து புதுவாழ்வு தொடங்கினர். பல கோயில்கள் கட்டினர், பாடசாலைகள் தொடங்கினர். அந்த இடம்தான் தற்போதைய செட்டிநாடும் அதன் சுற்றுப்புறமும்.

செட்டிநாடு என்றாலே அங்குள்ள மக்கள் பேசும் தமிழுக்கு ஒரு தனி சிறப்பு உண்டு. அதில் கவிதைநயம் இருக்கும், தமிழ்பற்று உண்டு, மொழியின் ரசனை எல்லாம் இழைந்து இருக்கும்.செட்டிநாடு ஒரு தமிழ் பாற்கடல் என்றால் மிகையாகாது. உதாரணமாக ஓர் ஆச்சி(வயது முதிர்ந்தோரை அப்படித்தான் அழைப்பர்)கவலையுடன் அமர்ந்து இருந்தால், மற்றொருவர் அவரிடம் வந்து “என்ன கவலையாக இருக்கீக… சொல்லுங்க” என்றால் அதற்கு அவரின் பதில், “என்ன சொல்ல, ஒண்ணு ஒண்னாசொல்லவா ஒருமிக்க சொல்லவா” என அழகிய நடையில் திருப்பி வரும். அதேபோல் ஒருவரை கோபித்துக் கொள்ளும் சமயத்தில் கூட அழகாகக் கூறுவார்கள். “கோவேறுக்கழுதைக்கு குடைப்பிடித்த கழுதை” என்று எதுகை மோனையுடன் கூடியதா அழகாகக் கோபிப்பார்கள். இப்பேர்பட்ட செட்டிநாடெனும் தமிழ்- -பாற்கடலில் வந்த அமிழ்தம் நம் கவியரசர் கண்ணதாசன். அந்த அமிழ்தத்தில் இருந்து கிடைத்த பலதுளிகளில் இருந்து சில துளிகளை நான் எப்படி பார்க்கிறேன் என்று உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.

என்னைப் பொறுத்தமட்டில் கண்ணதாசன் வெறும் கவிஞர் மட்டும்மல்லர். வாழ்க்கையில் நிகழும் பல நிகழ்ச்சிகளையும் உணர்ச்சிகளையும் வண்ணமயமாகக்குழைத்து,அதில் தமது பாட்டுத்திறன் எனும் தூரிகையால் வாழ்க்கைச்சித்திரத்தை வனப்புற வரைந்த வண்னணதாசன் என்பேன்.

வீட்டில் குழந்தை பிறந்தவுடன் தொட்டில் வைபவமா? வளரும் குழந்தைக்குப் பிறந்தநாள் வாழ்த்தா? பக்கத்துவீட்டுப்பெண் சடங்காகி விட்டாளா? எதிர் வீட்டுப்பெண்ணுக்கு வளைகாப்பு சீமந்தமா? அடுத்தமாதம் வீட்டில்திருமணம் நடக்க உள்ளதா? விருந்தாளிகள் யார்வருகிறார்களோ இல்லையோ…தனது அழியாப்புகழ்பெற்ற இனிய வாழ்த்துப்பாடல்கள் வழியாகக் கண்ணதாசன் வீட்டுக்குள் ஆஜர் ஆகிவிடுவார்.

“இந்தப் பச்சைக்கிளிக்கொரு செவ்வந்திப் பூவினில்” பாடலில் மனதை பறிக்கொடுக்காதவரும் உண்டோ? “மலர்ந்த்து மலராத பாதிமலர்” பணக்கார தாலாட்டு என்றால் “பூஞ்சிட்டு கன்னங்கள் பொன்மணி தீபத்தில்” மனதைத்தொடும் ஏழையின் தாலாட்டு! எந்த பாடலை சொல்வது?அப்பா! கடல் என்றால் தாலாட்டும் தமிழ்க்கடல்தான்

இளமைப்பருவத்தில் அரும்பும்காதல், ஒருதலைக்காதல், நிறைவேறாக் காதல், தத்துவப்பாடல்கள், சோக ரசம் சொட்டும் பாடல்கள், புறக்கணிக்கப்பட்ட முதுமையில் முதிர்ந்த கணவன் மனைவி ஆதரவு நிறம்பிய பாடல்கள், கல்லூரிச்சிட்டுக்களின் உல்லாசம், சரித்திரநாயகர்களின் பாடல்கள் இப்படி ரசனையோடு எந்தவித சூழ்நிலைக்கும் கதாபாத்திரத்திற்கு ஏற்றபடி கவியரசர் புனைந்த திறனை என்ன என்பேன்?

இதை நினைக்கும்போது “பொன்னென்பேன் ஒரு பூ என்பேன்” என்றபாடல் நினைவுக்கு வருகிறது. ”கடவுள் அமைத்து வைத்த மேடை” நிறைவேறாக் காதலைக்கூறும்.”அம்மாடி பொண்ணுக்குத்தங்கமனசு” ஒருத்தலைக் காதல், இப்படி எழுதிக்கொண்டேபோகலாம்!

காஞ்சிப்பட்டுத்தி கஸ்தூரிபொட்டுவைத்து”, “திருமகள்தேடிவந்தாள்”, “பூமுடித்தாள் இந்தபூங்குழலி”, மணமகளே மருமகளேவாவா”, வாராயெந்தோழிவாராயோ” போன்றத்திருமணப் பாடல்களை இன்று கேட்டாலும் இனிமையே சந்தேகமில்லாமல் இல்லையா?

கர்ப்பமான பெண் தனக்குப் பிறக்கபோகும் குழந்தையை நினைத்து ”பூப்போல பூப்போல பிறக்கும்” எனப் பூரித்துப் பாடும் பாடல் சோகமுடிவு ஆனாலும் இப்பாடல் அமரத்துவம் அடைந்துவிட்டது. ”உன் கண்ணில் நீர் வழிந்தால்”, பாடலைக் கேட்டால் இன்னும் நம்கண்களில் நீர் வடியும். “யாரைநம்பி நான் பிறந்தேன், போங்கடாபோங்க”, இந்தப் பாடலை எல்லாத் தகப்பன்மாரும் ஒருமுறையாவது நினைவுகூர்ந்து இருப்பார்கள்.

“வீடுவரை உறவு வீதிவரைமனைவி”, “நினைப்பதெல்லாம் நடந்துவிட்டால் தெய்வம் ஏதுமில்லை”, “உள்ளம் என்பது ஆமை அதில் உண்மை என்பது ஊமை”, “உள்ளத்தில் நல்ல உள்ளம் உறங்காதென்பது”, போனால் போகட்டும்போடா”, போன்ற தத்துவப்பாடல்களில் வாழ்க்கைநெறி கருத்துக்களாகப் புதைந்து உள்ளது.

இவரின் இசைக் கற்பனை தனி பாணிஎனலாம். “நாட்டையும் நாதத்தால் வென்றிடுவேன்”, “ஒருநாள் போதுமா நான்பாட இன்றொருநாள் போதுமா”, போன்றபாடல்களில் ஸ்வர கோர்வைகளூம் இராகங்களின் பெயர்களும் மணிப்ப்ரவாளமாக்கொட்டும்.

இசை மட்டுமா, “பார்த்தேன் சிரித்தேன்”, “அத்திக்காய் காய் காய் ஆலங்காய் வெண்ணிலவே”, “பொன்னென்பேன் சிறு பூ என்பேன்” போன்ற இலக்கிய ரசம் சொட்டும் பாடல்களும் என்று கேட்டாலும் இனிமை. இப்படி எழுத இனி ஒருவர் பிறக்கத்தான் வேண்டும்.

மூன்றுமணிநேரம் போகும் திரைப்படத்தின் கதையினை தம் பாடல்களில் ஒரிரு வரிகளிலேயே நமக்கு உணர்த்திடும் வல்லமை நம் கவியரசருக்கு மட்டுமே சொந்தமான தனித்திறமை. கதாநாயகி விதிவசத்தால் காதலைத் துறந்துவேறு ஒருவனை மணக்கிறாள், குழந்தையும் பிறக்கிறது, குழந்தையைத் தாலாட்டிப் பாடுகிறாள், “தைமாதப் பொங்கலுக்கு” என்ற பாடலில் “யாரோடு யார் என்று காலமகன் எழுதியதை யார் மாற்றமுடியும்” என்று தம் மனதை வெளிப்படுத்துகிறாள். இதேபோல் சித்தி என்ற படத்தில், “காலமிது காலமிது கண்ணுறங்கு மகளே” என்ற பாடலில் ஒரு பெண் தன் வாழ்வு முழுவதும் தியாகரூபமாக பிறருக்காகவே வாழ்வதை அழகுபடக்கூறி இருக்கிறார்.

“நாளாம் நாளாம் திருநாளாம்”, “மல்லிகை முல்லைப் பூப்பந்தல்”, “ஆயிரம் இரவுகள் வருவதுண்டு”, இவை என்றும் இளமை வரம் பெற்றவை.

“எல்லோரும் கொண்டாடுவோம்,அல்லாவின் பெயரைச் சொல்லி”, “சத்திய முத்திரைக் கட்டளையிட்டது பாலகன் ஏசுவின் கீதம்”, “கேட்டதும் கொடுப்பவனே கிருஷ்ணா கிருஷ்ணா” இந்தப்பாடல்கள் கவியரசரின் சமய ஒருமைப்பாட்டு உணர்ச்சிகளைக்காட்டுகின்றன.

“ஓர் ஆலயமாகும் மங்கை மனது”, “ராதையின் நெஞ்சமே” நம் தமிழர் இல்லறத்தை நயமாக எடுத்துறைக்கும்படியான் பாடல்களாகும். கவியரசர் தன் பாடல்களில் ஆண்களைவிட தாய்குலத்தின் உணர்சிகளையும் தியாக்ச்சீலத்தையும், குடும்பபாங்கையும், விதவிதமாக வர்ணித்துள்ளார் எனவே என் வாழ்க்கையில் நான் நம் கவியரசரின் காலத்தில் வாழ்ந்ததையும் அவரது பாடல்களை எங்கள் குடும்ப சுப நிகழ்ச்சிகளில் பாடியதையும், எனது மாபெறும் சௌபாக்கியமாக நினைக்கிறேன். இதனை எழுதி முடிக்கும்போது தொலைக்காட்சிப்பெட்டியில், “நானாட்சி செய்து வரும் நான்மாடக்கூடலிலே மீனாட்சி என்ற பெயர் எனக்கு” என்ற பாடல் ஒளிப்பரப்பாகியது.

பதிவாசிரியரைப் பற்றி