கதை வடிவில் பழமொழி நானூறு – 2

நாங்குநேரி வாசஸ்ரீ

பாடல் 4

உள்ளூர் அவரால் உணர்ந்தாம் முதலெனினும்
எள்ளாமை வேண்டும் இலங்கிழாய்! – தள்ளாது
அழுங்கல் முதுபதி ‘அங்காடி மேயும்
பழங்கன்று ஏறாதலும் உண்டு‘.

பழமொழி:  அங்காடி மேயும் பழங்கன்று ஏறாதலும் உண்டு

காலையிலேயிருந்து பக்கத்துவீட்டுல ஏதோ சலசலப்பு. அப்பா மகனோட குரல் உரத்துக் கேக்குது. ஏதோ விவாதம் போல. நான் இந்த வீட்டுக்குக் குடிவந்தப்போ பக்கத்துவீட்டு ஜெயந்துக்கு ஆறு வயசு. நாதன் என்ற என்னோட பெயரைச் சுருக்கி நாத் அங்கிள் அப்டின்னு கூப்பிட்டுக்கிட்டு எங்க வீட்லயே கெடையா கெடப்பான்.  சாக்லேட்லேந்து ஐஸ்கிரீம் வரைக்கும் எது வேணும்னாலும் சிபாரிசுக்கு என்கிட்டதான் வருவான். அப்பறம் வளந்து பெரிய பையன் ஆனவொடனே எப்பவாவது பேசறதோட சரி. இருந்தாலும் பாசம் உட்டுப்போகாதில்ல.

இன்னிக்கு என்ன பிரச்சினையோ கத்திக்கிட்டு இருக்கான். பெரிய மனுசன் ஆயிட்டதால கண்டிப்பா என்னய சிபாரிசுக்குக் கூப்பிடமாட்டான். அதுக்காக அவனுக்கு ஒரு பிரச்சினைனா நான் போய் பாக்க வேண்டாமா. இருந்தாலும் அப்பா மகன் விவகாரம். கொஞ்சநேரம் வாசல்ல நின்னு ஒட்டு கேட்டுட்டு உள்ள போறேன். மனதுள் தீர்மானித்தேன்.

நான் சாப்ட்வேர் என்ஜினியர் ஆயிட்டதால வெளிநாடு போய்தான் வேலபாக்கணும்னு என்னப்பா கட்டாயம். இவ்ளோ நேரம் சொல்லியும் உங்களுக்குப் புரிய மாட்டேங்குதே. அதான் உள்ளூர்லயே கம்ப்யூட்டர் சென்டர் நடத்தி நல்லா சம்பாதிக்கறேன்னு சொல்றேனே. எல்லாம் உங்க நல்லதுக்குத்தான். இது ஜெயந்த்.

ஓ இவ்வளவுதானா. வேறெதுவும் குடும்பப் பிரச்சினை இல்லை. நான் உள்ளே நுழைந்தேன். அங்கிள் நீங்களே எங்கப்பாவோட நியாயத்தக் கேளுங்க ஜெயந்த் ஆரம்பித்தான். அவன் அப்பா இடைமறித்து நீங்களே சொல்லுங்க சார். மொதமொதல்ல சின்னதா கடை போட்டு வியாபாரம் பண்ணி எவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு முன்னேறி இப்ப இவன நல்ல படிப்பு படிக்க வச்சிருக்கேன். இவனாவது வெளிநாடு போய் நாலு காசு சம்பாதிக்கட்டும்னு பாத்தா திரும்பவும் இங்கயே என்னய மாதிரி வியாபாரம்தான் பண்ணுவேங்கறான்.

ஜெயந்த் தொடர்ந்தான். அங்கிள். எங்கப்பாவோட கடை பக்கத்துலயே கம்ப்யூட்டர் சென்டர் ஆரம்பிச்சு நடத்தறேன்னு நான் சொல்றேன். நான் படிச்சபடிப்பு கண்டிப்பா துணை நிக்கும். பக்கத்துலயே ரெண்டு காலேஜ் இருக்கு. அதனால பிராஜக்ட் பண்ண அவங்க எல்லாரும் வருவாங்க. மெதுமெதுவா முன்னேறி எங்கப்பாவோட வியாபாரத்தையும் பெரிசுபடுத்தி நானும் முன்னேற முடியுங்கிற நம்பிக்கை எனக்கு இருக்கு. நீங்க கொஞ்சம் அப்பாவுக்கு எடுத்துச் சொல்லுங்க. அப்பாவத் தனியா உட்டுட்டுப் போயி பணம் சம்பாதிக்கிறதுல எனக்கு விருப்பமில்ல. அவர் புரிஞ்சுக்க மாட்டேங்கிறாரு என்றான்.

என்ன சார் நீங்க. உங்க பையன் எவ்வளவு பொறுப்பா பேசறான். அங்காடி மேயும் பழங்கன்று ஏறாதலும் உண்டு ன்னு கேள்விப்பட்டதில்லையா. கடைத்தெருவுல மேய்ந்த பழைய கன்றுதானேன்னு நினைக்காம ஒருநாள் பெரிய எருதா வளந்தவொடனே சிறப்பு பெரும்னு நினைக்கணும்.  வருமானம் நிறைய வராதுனு நினைக்கறீங்களா இல்ல சின்னப்பையன் வியாபார நெளிவுசுளிவு தெரியாம வளத்துட்டேன்னு குறைச்சு எடைபோடறீங்களா தெரியல. உங்க பையன நம்பி அவன் போக்குலவிடுங்க. வெளிநாட்டுக்குப் போயி கைகட்டி மாசச் சம்பளம் வாங்கற சாதாரண ஆளா இல்லாம ஒருநாள் உங்க பெயர் நிலைக்குற அளவு வியாபாரத்துல பெரிய புள்ளியா வளந்து காட்டுவான். சொல்லிவிட்டுப் பெருமையுடன் நகர்ந்தேன் நான்.

பாடல் 5

கருந்தொழிலர் ஆய கடையாயர் தம்மேல்
பெரும்பழி யேறுவ பேணார் – இரும்புன்னை
புன்புலால் தீர்க்கும் துறைவ! மற்று ‘அஞ்சாதே
தின்பது அழுவதன் கண்‘.

பழமொழி: அஞ்சாதே! தின்பது அழுவதன் கண்

இன்னிக்கு பொழுது விடிஞ்ச நேரமே சரியில்ல போல. நம்பிக்கையோட இருந்தேன். சற்குணம் ஐயாவுக்கு நல்ல தீர்ப்பு கொடுப்பாங்கன்னு. எல்லாம் தலைகீழா முடிஞ்சு போச்சு. டீக்கடை பெஞ்சில் உட்கார்ந்திருந்த நண்பன் முருகனிடம் என் ஆதங்கத்தைத் தொடர்ந்தேன்.

கண்ணு முன்ன ஐயா தலைகுனிஞ்சு நடந்து போகறதப் பாக்க சகிக்கல. மாடசாமி பொல்லாதவன்தான். ஆனா இவ்ளோ பொல்லாதவன்னு இன்னிக்கு நீதிமன்றத்துல தான் தெரிஞ்சுக்கிட்டேன்.

என்ன சேதி. ஒண்ணும் பிடிபடல. சார்வாள் வருத்தமா இருக்கீங்கன்னு மட்டும் புரியுது. விஷயம் அறியும் ஆர்வத்தில் முருகன்.

நான் தொடர்ந்தேன். அவசரத் தேவைக்காக மாடசாமிகிட்ட சற்குணம் ஐயா வட்டிக்கு ஒரு இலட்சம் ரூபாய் வாங்கியிருக்காரு. எழுதி வாங்காததனால அவன் இஷ்டத்துக்கு வட்டிய ஏத்தி எவ்வளவு பணம் அடைச்சாலும் அத வட்டிக்கணக்குலயே வரவு வச்சிருக்கான். இரண்டு லட்சம் வரை குடுத்த பிறகும் இன்னும் அசல் குடுக்கணும்னு சொன்னதால ஐயா நீதிமன்றத்துக்கு போக முடிவு எடுத்துட்டாரு. கெட்டவனுக்குத் தப்பு பண்ண கசக்கவா செய்யும். அவன் நீதிமன்றத்துல பொய்சாட்சி சொல்ல வச்சி, பொய்யான தாள்கள ஆதாரமாக் காட்டி ஜெயிச்சிட்டான். இருந்தாலும் ஐயா நேர்மை என்னைக்குமே தோற்காது. நான் மேல் முறையீடு செய்யப்போறேன்னு சொல்லிட்டு குனிஞ்சதலையோட வெளிய வந்தார். பாக்கவே பாவமா இருந்திச்சு தெரியுமா. .

சார்வாள் காட்டுல விலங்குகள் வேட்டையாடும்போது தங்களால கொல்லப்படற மிருகங்கள் வேதனையால கத்தறதப் பாத்து மனசு மாத்திக்கிடுதா என்ன. அதப் பாத்து பயப்படாம கொன்னு சாப்பிடுது இல்ல. அது மாதிரி தான் மாடசாமி மாதிரி கெட்டவங்களும் எத்தன பழி பாவம் வந்தாலும் பயப்படாம மேல மேல கெடுதலத்தான் செய்வாங்க. முன்ன இதுக்கு அஞ்சாதே! தின்பது அழுவதன் கண் அப்டின்னு ஒரு பழமொழியே இருந்திச்சு. என் வருத்தத்துக்கு அப்போதைக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்தான் முருகன்.

பாடல் 6

தோற்றம் அரிதாய மக்கட் பிறப்பினால்
ஆற்றும் துணையும் அறஞ்செய்க! – மாற்றின்றி
‘அஞ்சும் பிணிமூப்(பு) அருங்கூற்(று) உடனியைந்து
துஞ்ச வருமே துயக்கு‘.

பழமொழி: அஞ்சும் பிணி, மூப்பு, அருங்கூற்று உடனியைந்து துஞ்ச வருமே துயக்கு

அந்தக் குளத்துல குளிக்கிறவளப் பாத்தியா. அவளப் பாத்தா பைத்தியம் மாதிரி தோணுதா உனக்கு.  சவீதா என்னிடம் கேட்கிறாள்.

கோடை விடுமுறைக்கு அவளின் சொந்த ஊர் வந்திருக்கிறோம். எவ்வளவு அழகான ஊர். எங்கு பார்த்தாலும் பசுமை. பெரிய ஆலமரங்களைக் கரையெங்கும் கொண்ட கம்பீரமான குளம். சுற்றிப் பார்க்கலாம் என்று வந்தோம். பக்கதிலிருந்த அரசமரத்தடிப் பிள்ளையாரைச் சுற்றி வந்து ஈரப்புடவையுடன் ஒரு சில பெண்கள் கற்பூரம் ஏற்றி வைத்து கும்பிடுவதைப் பார்த்துக்கொண்டு நின்ற எனக்கு சவீதாவின் அந்தக் கேள்வி முதலில் புரியவில்லை.

ஆமாம். அங்கு குளத்துப் படியில உக்காந்திருக்கற வயசான அம்மாவுக்கு என்ன ஆச்சு. கால நீட்டி உக்காந்து எதையோ மண்ணவச்சு தேச்சிக்கிட்டிருக்காங்க. கிட்ட போய்ப் பாக்கலாமா. அப்போதுதான் அவளைக் கவனித்த நான் சவீதாவிடம் கேட்டேன்.

போச்சு போ. இவ்ளோ நேரம் அவ தன்னோட காசு மாலை, ஒட்டியாணம், வளையல், சங்கிலினு ஒண்ணோண்ணா தேச்சாளே அதப் பாக்கலியா. எல்லாத்தையும் கழுவி அங்க இருக்கு பாரு அந்த சொம்புக்குள்ள வச்சிட்டா. இப்போ அதோட மூடிய தேச்சிட்டிருக்கா. இது தினமும் நடக்கற விஷயம்.

இந்தஅம்மா இந்த ஊரு பெரிய பண்ணையார் மனைவி. சின்ன வயசா இருக்கும்போது பண்ணையார் நிறைய தான தருமம் செய்வாராம். அது இந்த அம்மாவுக்குப் பிடிக்காது. அதனால புதுப் புது நகையா செஞ்சு மாட்டிக்குமாம். வயித்துப் பசின்னு வந்தவங்களுக்குக் கூட சோறு போட மனசில்லாம தனக்கு அளவுக்கு அதிகமா புடவைகள் வாங்கிக் குவிக்குமாம். ஏன் இப்படிச் செய்யற. உங்கிட்டதான் வேணுங்கிற அளவு நகைநட்டு இருக்கில்லனு பண்ணையார் கடிஞ்சு சொன்னா, அனுபவிக்கிற காலத்துல நல்லா அனுபவிச்சிட்டு வயசாகி மேல போறதுக்குமுன்ன இல்லாதவங்களுக்குக் குடுத்து புண்ணியத்தத் தேடிக்குவேன்னு சொல்லுமாம்.

பண்ணையார் மேல போயி பத்து வருசம் ஆச்சு. அதிர்ச்சியில இந்த அம்மாவுக்கு புத்தி பேதலிச்சுப் போச்சு. பிள்ளகுட்டி எதுவும் இல்ல. சொத்து முழுக்க ஊர்ப் பஞ்சாயத்து எடுத்துக்கிச்சு. நகை மேல உள்ள பைத்தியத்துல இந்த அம்மா தர மாட்டேன்னு சொன்னதால உட்டு வச்சிருக்காங்க. மேல பாத்தியா ரெண்டு பேர் காவலுக்கு நிக்கறாங்க. இவுங்க காலத்துக்குப் பிறகு தன்னப்போல இந்த நகைகளெல்லாம் ஊர்ப் பஞ்சாயத்துக்குப் போயிடும்.

சின்ன வயசுல நாம படிச்ச பழங்காலப் பழமொழி ‘அஞ்சும் பிணி, மூப்பு, அருங்கூற்று உடனியைந்து துஞ்ச வருமே துயக்கு என்பதற்கு உதாரணம் தான் இந்த அம்மா. அருமையான இந்த மனிதப் பிறவியில முடிந்த போதெல்லாம் தருமம் செய்யணும். கடைசி காலத்துல தருமம் செஞ்சிக்கலாம்னு ஒதுக்கி வச்சா அந்த வேளையில தருமம் செய்யமுடியாதபடி புத்தி மழுங்கிப்போனாலும் போகும் அப்டிங்கறத இவுங்கள மாதிரி உள்ள மனுச சன்மங்க புரிஞ்சுக்கிறதேயில்ல.

உண்மைதான் இவங்களத் திருத்த நம்மளால என்னசெய்யமுடியும்னு யோசிக்கலாம். யோசித்துக்கொண்டே வீடுநோக்கி நடந்தோம் இருவரும்.

பதிவாசிரியரைப் பற்றி