கதை வடிவில் பழமொழி நானூறு – 25
நாங்குநேரி வாசஸ்ரீ
பாடல் 51
கட்டுடைத் தாகக் கருமம் செயவைப்பின்
பட்டுண்டாங்(கு) ஓடும் பரியாரை வையற்க
தொட்டாரை ஒட்டாப் பொருளில்லை ‘இல்லையே
அட்டாரை ஒட்டாக் கலம்’.
பழமொழி – இல்லையே அட்டாரை ஒட்டாக் கலம்
குடும்பத்தப் பத்தி சரியா விசாரிச்சிட்டுத்தான் முடிவச் சொல்லணும்னு இப்ப எதுக்கு தேவையில்லாம ஒத்தக்கால்ல நிக்கற. எனக்கென்னமோ பாக்க நல்ல குடும்பமாத்தான் தெரிஞ்சாங்க. அப்பா தொடர்ந்து கொண்டே போக இடையில் அம்மா .
போதும் நிறுத்துங்க. ‘உங்களுக்கு வெளுத்ததெல்லாம் பால்’. என்னால அப்டி யோசிக்க முடியாது. எதையும் நான் நிதானமா யோசிச்சுதான் முடிவெடுப்பேன்.
நிதானம் நிதானம்னு சொல்லிக்கிட்டு ‘நீ கண்ண மூடிக்கிட்டு உலகமே இருட்டா இருக்கும்னு’ பேசற. இது அப்பா.
இங்க என்ன பழமொழிக்கு பழமொழி போட்டியா நடக்குது. சண்டபோடும்போதும் சரமாரியா பழமொழியா கொட்டறாங்க. நல்ல தமிழ்ப் பற்றுதான். இருக்கட்டும். ஆனா இப்ப பேசிக்கிட்டிருக்கறது என் கல்யாணத்தப் பத்தி. ரெண்டு நாள் முன்ன பொண்ணு பாக்கப் போனோம். எனக்கும் பாக்கறதுக்கு அவங்க நல்லகுடும்பமாத்தான் தெரிஞ்சாங்க. எப்டியிருந்தாலும் அரேஞ்ட் மேரேஜ். அதனால பொண்ணப் பத்தின விவரங்கள் அதிகமா தெரியாது. ஆனா இந்த அம்மா ஏன் அவங்க குடும்பத்தப் பத்தியே பேசிக்கிட்டு இருக்காங்கனு தெரியல. நான் என்ன மொத்த குடும்பத்தையா கல்யாணம் செஞ்சுக்கப் போறேன். இருந்தாலும் அம்மா காரணம் இல்லாம சொல்ல மாட்டங்க. என்னன்னு அவங்ககிட்டயே கேட்டுத் தெரிஞ்சிக்கலாம். போன எடத்துல யாராவது மரியாதைக்குறைவா பேசினாங்களோ என்னமோ? யோசித்துக்கொண்டே அவர்களின் சண்டையில் இடையில் நுழைந்தேன்.
அம்மா ஆரம்பித்தாள். உனக்கு எம்மேல நம்பிக்கை இருக்குல்ல. கொஞ்சம் பொறு. நான் நாலுபேர்கிட்ட அந்தக் குடும்பத்தப் பத்தி , அவங்க முந்தின தலைமுறையப் பத்தி நல்லா விசாரிச்சுட்டு எம் முடிவச் சொல்றேன்.
உட்டா அவங்களோட ஏழு தலைமுறையப் பத்தியும் கேள்வி கேட்ப போல. எரிச்சலுடன் கிளம்பிவிட்டார் அப்பா.
அவர் கிடக்கிறார். நீ கேளு. அம்மா ஆரம்பித்தாள். இப்டித்தான் முன்னால எங்க ஊர்ல தாத்தாவோட ஒண்ணுவிட்ட தங்கச்சிக்கு ஒடம்பு முடியாமப் போச்சு. அவங்க மொத்த சொத்தையும் எங்க அம்மா பேர்ல எழுதிவைக்கறதாவும் அவங்களக் கடைசி காலம் வரை பாத்துக்கிடணும்னு சொல்லி தாத்தாகிட்ட வந்தாங்க. அப்ப எங்கம்மா படிச்சிக்கிட்டு இருந்தாங்க. எங்க ஊர்ல கோவிந்தன்னு ஒருத்தன் இருந்தான். அவனுக்கு குடும்பம்னு ஒண்ணும் இருக்கல. அப்ப தாத்தா இந்த கோவிந்தன அந்த ஆச்சிக்கு தொணையா இருக்கச் சொல்லி பேசி வச்சாரு. அதுக்குத் தகுந்த சம்பள நெல்லையும் அவனுக்கு கொடுத்துட்டு இருந்தாரு. இவனும் ஆச்சி கூடவே ஒத்தாச செஞ்சுக்கிட்டு இருந்தான். ஆச்சிக்கு நிறைய சொத்து. அவளுக்கு பிள்ள குட்டி எதுவும் இல்ல. இந்த கோவிந்தன் கொஞ்சம் படிச்சிருந்ததால அவன நம்பி காடு கழனி பொறுப்ப எல்லாம் ஒப்படைச்சாங்க ஆச்சி.. கொஞ்ச கொஞ்சமா அவங்க சொத்து விவரம் பூராத் தெரிஞ்சுக்கிட்ட அவன் ஆச்சி செத்தபிறகு எல்லாம் தனக்கு வர மாதிரி எழுதி வச்சிக்கிட்டான். தாத்தாகிட்டயும் நல்ல பயலாத்தான் நடிச்சிக்கிட்டிருந்தான். மொதல்ல தாத்தா இறந்துட்டாரு. அப்பறந்தான் அந்த ஆச்சி செத்துச்சு. அவங்க செத்தப்பறம்தான் தெரிஞ்சுச்சு. இவன் மொத்தத்தையும் தம் பேருக்கு மாத்திக்கிட்ட விசயம். எங்கம்மாவுக்கு ஒண்ணும் கிடைக்கல. இந்தக் கதைய எங்கம்மா எங்கிட்ட பலதடவை சொல்லியிருக்காங்க.
ஓ கேக்க சினிமா கதை மாதிரி இருக்கே. நான் சொல்ல அம்மா கோபத்துடன்
இது ஒண்ணும் கதையில்ல. நிசம். யாருக்குத்தெரியும் இந்த மாதிரி இன்னொருத்தர் காச ஏமாத்தி அந்தப் பரம்பரையில யாராவது பொழைச்சிருந்தாங்கன்னா அந்தப் பாவம் எல்லாருக்கும்தானே வந்து சேரும். அதனாலதான் நான் விசாரிக்கணுங்கறேன். அம்மா முடிக்க நான் தொடர்ந்தேன்.
அம்மா இதத்தான் ‘இல்லையே அட்டாரை ஒட்டாக் கலம்னு’ பழமொழி நானூறு சொல்லுது. ஒருத்தன்கிட்ட காரியத்த ஒப்படைக்கும்போது அதோட பயனை அவனே எடுத்துக்குவான்னு தோணிச்சின்னா அவன்கிட்ட ஒப்படைக்கக் கூடாதுங்கறது அதோட பொருள். கோவிந்தன் மாதிரி ஆள விசாரிக்காம வேலைக்கு வச்சது தாத்தாவோட தப்பு. அதுக்குனு எல்லாரையும் அவனப்போலவே நினைச்சு சந்தேகப்படறது எனக்கு சரியாப் படல. அப்பறம் உன் இஷ்டம். சொல்லிவிட்டு அப்போதைக்கு அந்தப் பிரச்சினைக்கு ஒரு முற்றுப்புள்ளி வைத்துவிட்டதாக நினைத்து கிளம்பினேன்.
பாடல் 52
குரைத்துக் கொளப்பட்டார் கோளிழுக்குப் பட்டுப்
புரைத்தெழுந்து போகினும் போவர் – அரக்கில்லுள்
பொய்யற்ற ஐவரும் போயினார் ‘இல்லையே
உய்வதற்(கு) உய்யா இடம்’.
‘இல்லையே உய்வதற்கு உய்யா இடம்’
வந்தே பாரத் விமானத்தில் எவ்வளவு முயற்சித்தும் பயணச்சீட்டு கிடைக்கவில்லை. மனம் முழுக்க கவலையுடன் துபாயிலிருந்து நான் இந்தியாவில் இருக்கும் என் குடும்பத்தாருடன் பேச முயல்கிறேன். பேச கேட்க எவ்வளவோ விஷயங்கள் இருந்தாலும் மனம் ஒருநிலையில் இல்லாதபோது தலையில் இடிவிழுந்தமாதிரி ஒரு உணர்வு. இனிமே எப்போ கிடைச்சு நான் எப்போ போக.. என் தாய் மண்ணை மிதிக்க முடியுமோ என்னவோ. இயலாமை என்னை முழுமையாய் ஆக்கிரமிக்க, கைபேசியை கீழே வைத்துவிட்டு என் முயற்சியைக் கைவிட்டேன்.
போனவாரம் பேசியபோது மனைவி சொன்னது ஞாபகத்துக்கு வந்தது. இன்னும் நம்ம வீட்டுப்பக்கத்துல கொரோனா தாக்கம் குறைந்த பாடில்லை.நானும் குழந்தைகளும் பத்திரமாதான் இருக்கோம். நம்ம விமல் அண்ணன் அடுத்த சனிக்கிழமை குடும்பத்தோட கிளம்பி வரப்போறதா கேள்விப்பட்டேன். அவங்ககூட சேந்து நீங்களும் புக் பண்ணியிருக்கலாமே. அதன்பிறகு அவள் பேசிய எதுவும் சரியாகக் காதில் விழவில்லை. ஏதோ ஒப்புக்குப் பேசிவிட்டு கைபேசி இணைப்பைத் துண்டித்தேன்.
விமல் கூடவா இப்படி. எத்தனைதடவ சொன்னேன். நீ ஊருக்குக் கிளம்பறதா இருந்தா எனக்கும் சேத்து புக் பண்ணுனு. நான் தொழிற்சாலைக்குள் வேலை செய்வதால் முழுநேரம் இணைய இணைப்பு கிடைக்காது. காலை அல்லது மாலை நேரங்களில் தொழிற்சாலைக்கு வெளியேதான் முயற்சிக்க வேண்டும். அதிலும் பல தடங்கல்கள். அதனால தான் விமல், ரவி, மதன் இவங்க மூணு பேர் கிட்டயும் சொல்லிவச்சிருந்தேன்.
ரவியும் மதனும் போனவாரம் கூப்பிட்டு டேய் திடீர்னு புக் பண்ணிட்டோம். உனக்கும் சேத்து பண்ண டிக்கெட் இல்ல. கிளம்பறோம். பத்திரமா இருந்துக்கோ. சீக்கிரமா இங்கிருந்து கிளம்பிடு என அறிவுரை சொல்லிவிட்டுப் போய் விட்டார்கள்.
இந்த விமல் புக் பண்ணினத என்கிட்ட சொல்லக்கூட இல்ல. மனைவி சொல்லி தெரிஞ்சிக்க வேண்டியிருக்கு. இவங்ககூடயெல்லாம் இவ்வளவு வருசம் நட்பு வச்சிருந்தத நினைச்சா வெட்கமா இருக்கு. இன்னிக்கு மனசுசரியில்ல. நாளைக்குதான் கூப்பிடணும்.
இரவு உணவிற்குப் பின் களைப்பில் உறங்கிவிட்டேன். அடுத்தநாள் காலை கைபேசியில் மூன்று மிஸ்ட் கால்கள். அதுவும் நண்பன் விமலிடமிருந்து.
என்ன ஆச்சரியம். ஊருக்குப் போய் சேந்தப்புறம் சாவகாசமா என் நினைப்பு வந்திருக்கு போல. இருந்தாலும் பரவாயில்ல. நான் நல்லவனாவே இருந்துட்டுப் போறேன். ஆனா கூப்பிட்டவுடனே நல்லா திட்டிட்டுதான் பேச ஆரம்பிக்கணும்.
மனதுள் நினைத்துக்கொண்டே அழைத்தேன். அடுத்தமுனையில் வேறு ஒருவரின் குரல்.
சார் நீங்க மிஸ்டர் ரகுதானே. என உறுதிப்படுத்திக்கொண்டு நான் பெங்களூரிலிருந்து மருத்துவர் சுதீப் பேசறேன். உங்க நண்பர் விமல் வந்த விமானம் தரையிறங்கும்போது விபத்துக்குள்ளாயிடுச்சு. அவருக்கும் அவருடைய குடும்பத்துக்கும் பலத்த அடிபட்டிருக்கு. அவரோட கைபேசியில உங்களின் எண்தான் எமெர்ஜென்சினு பதிவுசெய்யப்பட்டதால உங்களுக்குத் தகவல் குடுக்கறோம். அவர் முடித்தவுடன்
பதட்டத்துடன் விமல் இப்போ எங்கே இருக்கிறான். பேசமுடியுமா.
என் அடுக்கடுக்கான கேள்விகளுக்கு ஒரே பதில். இப்போ எந்த பேஷண்டையும் பேச அனுமதிக்கமுடியாது. மருத்துவமனை முகவரிய உங்களுக்கு அனுப்பி வைக்கிறோம். பக்கத்தில யாராவது சொந்தக்காரங்க இருந்தாங்கன்னா சொல்லிருங்க. இணைப்பு துண்டிக்கப்பட்டவுடன் பெருங்குரலெடுத்து அழவேண்டும்போல் தோன்றியது. நேற்றுவரை சுயநலவாதியாய்த் தெரிந்த என் நண்பன் உயிர்காப்பானாய் மாறிப்போயிருந்தான்.
இதுக்குத்தான் எனக்கு டிக்கெட் புக் பண்ணாம விட்டானா. கடவுளே! அவனையும் குடும்பத்தாரையும் நல்லபடியாகக் காப்பாற்று வேண்டிக்கொண்டே ரவி மற்றும் மதனின் எண்களை அழைக்க ஆரம்பித்தேன். விமலின் தாயார் ரொம்ப வயதானவர். அவரைத் தவிர அவனுக்கு யாரும் கிடையாது.
‘இல்லையே உய்வதற்கு உய்யா இடம்’ என்ற பழமொழி நானூற்றின் பழமொழி ஞாபகத்துக்கு வருகிறது. நண்பர்கள் கைவிட்டாலும் நல்ல ஊழ் இருந்தால் அவருக்கு எவ்விதமான ஆபத்தும் வராது என்பது இதோட பொருள். என் விஷயத்திலையும் அப்டிதான் நடந்திருக்கு.
யோசித்துக்கொண்டே அடுத்து செய்ய வேண்டிய வேலைக்கு ஆயத்தமானேன்.
